«Ο γυρισμός»- Bernhard Schlink

 

Η μεταπολεμική Γερμανία και η αναζήτηση ταυτότητας, μέσα από την αναζήτηση του πατέρα του από ένα παιδί που δεν τον γνώρισε ποτέ και θεωρούσε ότι πέθανε στον πόλεμο. Ο νεαρό δικηγόρος Πέτερ , έχει μεγαλώσει στην Ελβετία με τους γονείς του πατέρα του, όσο η μητέρα του προσπαθεί να βρει τη θέση της στην αναγεννημένη από τις στάχτες του ΒΠΠ, Γερμανία. Διαβάζει μυθιστορήματα που επιμελούνται οι παππούδες του, βιβλία και αγαπά την Ελβετική φύση. Η συγκατοίκηση με την μητέρα του, τον οδηγεί στη Νομική, και σε μια Οδύσσεια, που θα ορίσουν η απώλεια της πατρικής φιγούρας από τη ζωή του και ένα  υπόλειμμα μυθιστορήματος για έναν Γερμανό στρατιώτη που γυρνά από τη αιχμαλωσία για να βρει την γυναίκα του και την οικογένεια του, με έναν άλλο άντρα στη θέση του.

 

Το ανικανοποίητο γιατί κανείς δεν μπορεί να του δώσει εξηγήσεις για τον πατέρα του, και την τύχη του θα τον οδηγήσει σε μια ταύτιση με την μισοτελειωμένη ιστορία που έχουν επιμεληθεί οι παππούδες του. Θα αρχίσει να ψάχνει τις ρίζες του, παράλληλα με τον συγγραφέα του βιβλίου. Μια εμμονική αναζήτηση, βασισμένη στο ένστικτο και την ανάγκη για προσωπικές απαντήσεις. Όσο προχωρά, θα κάνει ο ίδιος έναν απολογισμό των θέλω του, της μοναξιάς του, της πραγματικής αδυναμίας του, να συνδεθεί και του τί είναι σημαντικό για αυτόν.

Η γνωριμία του με την Μπάρμπαρα, μια γυναίκα, με ιδιαίτερο χαρακτήρα, πάλι μέσω του βιβλίου, θα τον φέρει στην πρώτη πραγματική συγκατοίκηση που θα τον αναγκάσει να αναμετρηθεί με τα προσωπικά του φαντάσματα, του παρόντος και του παρελθόντος.

 

Η έρευνα του θα τον οδηγήσει στον Ντε Μπάουρ, ένα Αμερικανό ιστορικό, φιλόσοφο, ακραίων απόψεων, Νιτσεϊκής προέλευσης, ό οποίος θα αποδειχθεί ότι είναι ο πραγματικός βιολογικός πατέρας του, για τον οποίο η μητέρα του έχει αποσιωπήσει, εν γνώσει της τα πάντα. Θα επιχειρήσει, να τον προσεγγίσει για να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα του, έχοντας σχεδόν αποκοπεί από την πραγματική ζωή του, την Μπάρμπαρα, την μητέρα του, τους πάντες. Η εμμονή του για γνώσει και αντιπαράθεση ,θα τον εκθέσει σε ένα παράξενο, πείραμα επιβίωσης, κοινωνιολογικής παρατήρησης, με εμπνευστή και παρατηρητή  τον Ντε Μπάουρ. Ο Πέτερ, θα αντιμετωπίσει τη δοκιμασία και θα καταλήξει στα προσωπικά συμπεράσματα για αυτή την Οδύσσεια αναζήτησης, ενός προσώπου που όπως το έχει φανταστεί υπάρχει μόνο στη καρδιά του.

 

Η επιστροφή στην Γερμανία, θα γίνει πλέον με άλλους όρους, ιχνηλατώντας και αξιολογώντας ανθρώπους και σχέσεις, δίχως το φάντασμά του ανικανοποίητου και του μυθικού πατέρα να τον οδηγεί στην άρνηση της δέσμευσης, αλλά με την αποδοχή, ότι όσα δεν γνωρίσαμε είναι ζωντανά μέσα στην φαντασία μας και απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα που δείχνει ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αλλάζουν και δεσμεύονται κατ επιλογή εκεί που θέλουν βάσει της προσωπικής αντίληψης και κοσμοθεωρίας.

Ένα ταξίδι αναζήτησης, που ενώνει την αναζήτηση της σύγχρονης Γερμανίας σε σχέση με το παρελθόν της με όσα ειπώθηκαν  και έγιναν πράξη στα χρόνια πριν και κατά τον ΒΠΠ. Πώς οι επιζώντες άλλαξαν, προσαρμοστήκαν και συνέχισαν , δίχως πολλές φορές να αλλάξουν μυαλά, αλλά αναζητώντας νέο εύφορο έδαφος για τις ιδέες τους. Όμως οι πατεράδες αυτής γενιάς του πολέμου με την παρουσία ή περισσότερο την απουσία τους, δέσμευσαν την επομένη γενιά σε έναν αγώνα αυτοπροσδιορισμού με χαλασμένη πυξίδα. Στην περίπτωση του Πέτερ, η αποκάλυψη του πατέρα του σαν ζωντανού και με νέα οικογένεια, δίνει την τελική ,χαριστική βολή στην δική του αναζήτηση και τον υποχρεώνει, να φύγει από την ουτοπία και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα,. Να δώσει βαρύτητα στους ανθρώπους δίπλα του και όχι στα φαντάσματα του παρελθόντος.

 

Ένα βιβλίο αφιερωμένο στον αγών της συνειδητοποίησής, του αυτοπροσδιορισμού, μέσα από τους άλλους, αλλά περισσότερο μέσα από τα θέλω μας, καθώς αυτά συρρικνώνονται μπροστά στην αμείλικτη πραγματικότητα. Δυνατό, σκληρό, απαισιόδοξο, με την ελπίδα να αχνοφαίνεται καθώς ο Πέτερ αντιλαμβάνεται, ότι η οικογένεια και οι σχέσεις δεν είναι πάντα αυτά που ορίζει το αίμα, αλλά η συντροφικότητά και η αγάπη, όταν υπερκέρασης το φόβο της δέσμευσης.

 

 Ροκ και ακτιβισμός, από τον αγώνα για ανθρώπινα δικαιώματα, στον αγώνα για μη μεταλλαγμένους γενετικά σπόρους.
 

Με αφορμή την τελευταία δουλειά του Neil Young ενάντια στη Monsanto και στα τροποποιημένα της γενετικά υβρίδια σπόρων αλλά και τα καρκινογόνα εντομοκτόνα της κάνουμε μια μικρή ιστορική αναφορά,  στον ροκ ακτιβισμό. Όπως αυτός εκδηλώνεται κατά προτίμηση, πέρα από τη στενή έννοια των τραγουδιών, με πολιτικό, κοινωνικό νόημα. Υπάρχει ως πραγματικότητα ή μόνο ως έννοια και τελικά ποιοί τον συντηρούν και πώς?

 

Ξεκινώντας, υποχρεωτικά, για λόγους σεβασμού, θα πρέπει να γίνει ξεχωριστή αναφορά σε μια μουσικό, που μαζί με τους πρώτους  bluesmen σε δύσκολες εποχές, μέσω της μουσικής της και μόνο προκάλεσε τις φυλετικές διακρίσεις της εποχής. Η Billie Holiday ηχογραφώντας και τραγουδώντας στη συνέχεια επι σκηνής το  “Strange fruit” το 1939, τόλμησε να μιλήσει, για μια τακτική , αυτή του λιντσαρίσματος, που ήταν πολύ αγαπητή στις τάξεις των ρατσιστών στης Η.Π.Α μέχρι και την δεκαετία του 60. Με την κίνηση της αυτή  ήταν η πρώτη μουσικός που τόλμησε , ενεργά, να θίξει καταστάσεις και να καυτηριάσει κακώς κείμενα, πράγματα που άνδρες συνάδελφοι της ακόμα δεν είχαν τολμήσει να κάνουν, θέτοντας τον πήχη πολύ υψηλά, για τις επόμενες γενιές μουσικών.

 

 

Το ροκ από τη γέννηση του ήταν επαναστατικό και ενίσχυσε την κοινωνική αναταραχή, την ισότητα των δύο φύλων αλλά και των διαφορετικών εθνοτήτων  αλλά κινήθηκε και κατήργησε επί της ουσίας τις φυλετικές διακρίσεις. Λευκό ακροατήριο, λάτρεψε τον Chuck Berry και τον Little Richard, μέχρι ο Elvis να εξοργίσει την πουριτανική ψυχροπολεμική Αμερική με την εμφάνιση του στο Ed Sullivan show, κουνώντας σεξουαλικά τους γοφούς του και ισοπεδώνοντας σε μερικά δευτερόλεπτα, τα στερεότυπα, μιας κοινωνίας που γαλουχήθηκε με τον  τρόμο του ΒΠΠ και της επερχόμενης αναμέτρησης με τα Ατομικά όπλα. Με την εμφάνιση του ροκ ν ρολ, οι αναστολές κάμφθηκαν και οι πρώτοι rockers πριν ακόμα αλωθούν από το σύστημα, το χτύπησαν στην καρδιά της συντηρητικής ηθικής του, «διαφθείροντας» την νεολαία και ωθώντας την, να σκεφτεί για την ισχύ και την ορθότητα, των αξιών που της κληροδότησε η γενιά του πολέμου.

 

Οι πρώτοι ενεργοί και συνειδητοί ακτιβιστές εμφανίστηκαν  στην επόμενη γενιά μουσικών, αυτών στα τέλη της δεκαετίας του 60. Με τον πόλεμο του Βιετνάμ και στην στρατολόγηση των νέων που δεν μπορούσαν να φοιτήσουν στο κολέγιο, σε έξαρση, μια γενιά μουσικών, σαν τους Bob Dylan, Woody Guthrie, Country Joe and the Fish, τάχθηκαν εναντίον του πολέμου , μέσα από τραγούδια και συναυλίες. Άλλοι προχώρησαν σε καταγραφή μουσικά, όπως οι CSNY με το «Οχάιο» της εξέγερσης της νεολαίας ενάντια στο στρατοκρατούμενο Αμερικανικό καθεστώς, και τα αντίποινα από αυτό. Όπως περιγράφονται για την εισβολή της Εθνοφρουράς στο πανεπιστήμιο του Κέντ, με αποτέλεσμα τον θάνατο  τεσσάρων φοιτητών από τα πυρά της Εθνοφρουράς. Άλλος ένας ακτιβιστής και από τους πρώτους σταρ που έλαβαν θέση υπέρ της ειρήνης με ενέργειες έστω και ατομικού τύπου ο Τζον Λένον, με την γνωστή διαμαρτυρία του κρεβατιού και το τραγούδι του “Give peace a chance”. Ένας άλλος ακτιβιστής από τον χώρο της σόουλ μουσικής ο Marvin Gaye  κυκλοφορεί το 1971 το"Mercy Mercy Me (The Ecology)" με σαφή οικολογικό προσανατολισμό.

 

Στην αρχή της δεκαετίας του 70, τα κονσέρτα για το Μπαγκλαντές, που μαστίζονταν από την πείνα και τις ασθένειες, με συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών στο Madison Square Garden της ΝΥ, με διοργανωτές τους Georg Harrison (BEATLES) και Ravi Shankar  ήταν  οι πρώτες συναυλίες φιλανθρωπικού χαρακτήρα, που άνοιξαν τον δρόμο για τα αντίστοιχα Live Aid.

 

Η δεκαετία του 80, ξεχώρισε για τον Ρηγκανισμό, τον Θατσερισμό αλλά και μερικές πράξεις ενάντια στα κατεστημένα της Δύσης και τον Ψυχρό πόλεμο. Στο πρώην Σιδηρούν παραπέτασμα, οι πρωτοβουλίες αυτού του τύπου, οδηγούσαν σε βίαιες φυλακίσεις σε ψυχιατρεία και άλλα ευαγή ιδρύματα, οπότε δεν έχουμε επαρκή στοιχεία για αντιρρησίες, αν και ο Σολζενίτσιν στο «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ», περιγράφει το ειδυλλιακό περιβάλλον διαμονής των εχθρών του λαού και του κράτους.

Οι Ιρλανδοί U2 με το “Sunday,Bloody Sunday” ανακίνησαν το θέμα της αιματηρής εξέγερσης των Ιρλανδών και της δολοφονίας δεκατριών καθολικών διαδηλωτών το 72 σε μια ειρηνική κατά τα άλλα πορεία σε μια εποχή που τα πνεύματα μεταξύ Βρετανών και Ιρλανδών, με την βοήθεια του ΙRΑ ήταν τεταμένα. Το ίδιο συγκρότημα στα επόμενα χρόνια συνέχισε να λαμβάνει θέση με οικολογικές πλέον παρεμβάσεις και τον τραγουδιστή του, να αναλαμβάνει δράση για σωρεία κοινωνικών και οικολογικών κυρίως θεμάτων.

Ένας ακόμα καλλιτέχνης που άγγιξε ένα πολύ λεπτό θέμα ειδικά για τη Μεγάλη Βρετανία ήταν ο Πήτερ Γκάμπριελ που με το τραγούδι του Biko, ( το όνομα, ενός μαύρου Νοτιου Αφρικανού ακτιβιστή που συνελήφθη, βασανίστηκε και πέθανε στα χέρια της ΝΑ αστυνομίας το 77), τάχθηκε κατά του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων στη Νότιο Αφρική ξεκινώντας ένα μακρύ αγώνα, που οδήγησε στην απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα και την εφαρμογή της διαφυλετικής  ισότητας στην Αφρικανική χώρα.

 

Λιγότερο γνωστοί , αλλά με πιο έντονο τον ακτιβισμό τους οι Βρετανοί punk rockers CRASS, με τα άλμπουμ τους και τις ενέργειες τους, προσπάθησαν να αφυπνίσουν την κοινή γνώμη στη δεκαετία του 80. Από τις πρώτες ημέρες τους όταν έγραφαν συνθήματα στο μετρό του Λονδίνου , πάντα ήταν ενεργοί σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1982 βοήθησαν σε μια 24 ωρη κατάληψη/ελεύθερη συναυλία του εγκαταλελειμμένου  Λονδρέζικου κλαμπ  Zig Zag με σκοπό την ελεύθερη απόλαυση της μουσικής. Το 1983 και 1984 ήταν μέρος του κινήματος Stop the City  που συνοργανώθηκε με την Βρετανική  Greenpeace

Αντίστοιχα κοινωνική δραστηριότητα και μηνύματα περνούσε και συνεχίζει να περνά ο Jello Biafra των DEAD KENNEDΥS από την κυκλοφορία του “Kill the poor”, ως την απόφαση του να κατέβει για δήμαρχος του Σαν Φρανσίσκο το 1979 .Ο ίδιος κατέβηκε  σαν επιλαχών πρόεδρος του Οικολογικού κόμματος των ΗΠΑ το  2000.  Ένας άλλος ακτιβιστής από την  προερχόμενος από την hardcore σκηνή, ο Henry Rollins δραστηριοποιήθηκε  για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ειδικά για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ιράκ το 2003, περιόδευσε με την United Service Organizations στις αμερικάνικες βάσεις σε εμπόλεμες ζώνες αλλά και εκτός. Σκοπός του ήταν όπως είπε  η σφαιρική ενημέρωση των στρατιωτών για την πραγματικότητα. Ακόμη συνεργάζεται με το κίνημα  "West Memphis Three" υπέρ τριών νέων που θεωρείται ότι έχουν καταδικαστεί άδικα για φόνο, που αν και απελευθερώθηκαν, ακόμη δεν έχει αποκατασταθεί το όνομα  τους.  Αντισυμβατικός όπως πάντα έχει συνεργαστεί στενά και με την ένωση Αμερικανών  Βετεράνων (IAVA).  Οι ενέργειες του επεκτείνονται σε κάθε μορφή «αδικίας», που τον ενοχλούν.

 

 

Την ίδια δεκαετία , η πείνα που μάστιζε την Αφρικανική ήπειρο οδήγησε σε μια σειρά εκδηλώσεων μουσικού χαρακτήρα που πραγματικά άλλαξαν την πορεία των συναυλιών και την αποχή της κοινωνικής ευθύνης από ποπ και ροκ καλλιτέχνες. Τα  Live Aid concerts, τον Ιούλιο του, 1985, ακολούθησαν  το  single "Do They Know It's Christmas?" του 1984 και σηματοδότησαν,  την πρόσκαιρη επανένωση των BLACK SABBATH K LED ZEPPELIN και την υποκρισία των δυτικών απέναντι στα παιδιά της Αφρικής, με τραγούδια και σόου.,

Βέβαια ο μουσικός   κόσμος σνόμπαρε το πολύ καλύτερο μουσικά Hear n Aid του Ronnie James Dio που μάζεψε το μεγαλύτερο μέρος της αφρόκρεμας του μεταλλικού χώρου για ένα single που τα έσοδα του πήγαν για τα παιδιά της Αφρικής, αλλά είπαμε, metal καλλιτέχνες…

 

Στα πλαίσια του ακτιβισμού στις ΗΠΑ με την αγροτική κοινότητα να βασανίζεται από την ξηρασία, τα υπέρογκα δάνεια, τις τράπεζες και τις κατασχέσεις, ξεκίνησε μια σειρά συναυλιών με τίτλο Farm Aid. Ξεκίνησαν το 1985, με βασικούς οργανωτές τους Willie Nelson, John Mellencamp and Neil Young, Αποτέλεσμα αυτών των εκδηλώσεων, η ευαισθητοποίηση του Κογκρέσου και η πράξη περί Γεωργίας , το  ‘Agricultural Credit Act’ του 1987, που διέσωσε  αρκετές φάρμες από την κατάσχεση. Ο οργανισμός Farm aid  συνεχίζει να δραστηριοποιείται ως σήμερα, με το φεστιβάλ να έχει φτάσει αισίως τα τριάντα χρόνια   

 

Βέβαια τα δεδομένα έχουν αλλάξει και σήμερα οι συναυλίες κύρια έχουν γίνει επακόλουθο κάθε ενέργειας, πχ του χτυπήματος της 11ης Σεπτεμβρίου, για την ανακούφιση των θυμάτων της  επίθεσης

 

Ένα άλλο κομμάτι στο οποίο έχει δραστηριοποιηθεί πολύ η ροκ κοινότητα, είναι αυτό της συγκέντρωσης χρημάτων κατά του καρκίνου. Χαρακτηριστικά είναι τα  teenage Cancer Trust concerts  που πραγματοποιούνται ετήσια στο Λονδίνο, με συμμετοχή πληθώρας ροκ καλλιτεχνών και θεωρούνται σημαντικός φιλανθρωπικός  θεσμός, με συμμετοχές ενδεικτικά των  Paul Weller, WHO, STEREOPHONICS.

Με αφορμή τον θάνατο του Ronnie James Dio  από καρκίνο του στομάχου η σύζυγος του δημιούργησε το Ronnie James Dio Stand Up and Shout Cancer Fundπου συγκεντρώνει χρήματα μέσω συναυλιών, εκδόσεων άλμπουμ και μουσικών αναμνηστικών.

Στη χώρα μας, έχουμε την τιμή να έχουμε την πιο επιτυχημένη Ελληνική έκδοση της ενέργειας  αυτής, τους  Rock n roll Children που ο κινητήριος μοχλός είναι ο κιθαρίστας των INNERWISH , Μανώλης Τσίγκος και με τη βοήθεια όλης της Ελληνικής metal σκηνής διοργανώνει επι μια πενταετία, μια επετειακή συναυλία στην μουσική του Dio, με τα έσοδα της να δίνονται σε ιδρύματα κατά του καρκίνου και με τρομερή αποδοχή από κοινό και μουσικούς. 

 

Αντίστοιχες ενέργειες έχουν γίνει ανά καιρούς στην Ελλάδα από περιοδικά και metal μουσικούς για τα θύματα των σεισμών και πυρκαγιών που έχουν ρημάξει την χώρα μας, με πιο χαρακτηριστική αυτή για τους πυροπαθείς της Πελοποννήσου  στις αρχές του 2008 από το Rock Hard.

 

Ένας άλλος ακτιβιστής  πιο ακραίας και συντηρητικής αντίληψης είναι ο  Ted Nugent. Μιλά ανοικτά υπέρ της οπλοχρησίας και του κυνηγιού σε κάθε ευκαιρία. Επίσης είναι επίσημος εκπρόσωπος του προγράμματος Drug Abuse Resistance Education (DARE) program, υποστηρίζοντας την φυσική διέγερση, από δραστηριότητες ,όπως το κυνήγι.

Στο άλλο άκρο πολιτικά αλλά εξίσου δραστήριοι οι  RAGE AGAINST THE MACHINE, από τους στίχους έως την στάση τους.  Τον Αύγουστο του 2008, έδωσαν μια δωρεάν συναυλία κατά τη διάρκεια του Εθνικού Συνεδρίου των Δημοκρατικών , στο Ντένβερ, εναντίων του πολέμου του Ιράκ.  Κάποιοι κριτικοί τους κατηγόρησαν ότι αποδέχονται τα συμβόλαια με την Epic Records, και τα κέρδη από αυτά. Ο Τομ Μορέλο, απάντησε , «Όταν ζεις σε μια καπιταλιστική κοινωνία, η πληροφορία περνά μέσω καπιταλιστικών καναλιών. Θα αρνιόταν ο Τσόμσκι να πουλάνε τα βιβλία του στα Barnes and Nobles (Αμερικάνική αλυσίδα βιβλιοπωλείων). Όχι γιατί εκεί αγοράζει ο κόσμος βιβλία. Δεν μας ενδιαφέρει να κηρύξουμε στους προσηλυτισμένους.  Είναι πολύ ωραίο να παίζεις σε καταλήψεις αναρχικών αλλά είναι εξίσου ωραίο να παίζει σε κόσμο από το Granada Hills  εως την Στουτγάρδη.

Εξίσου δυναμικοί και πολιτικά στρατευμένοι απο την αρχή της καριέρας τους, οι Αμερικανο αρμένιοι SOAD. Τον Νοέμβριο του 2014, ξεκίνησαν την περιοδεία  Wake Up The Souls Tour, για να τιμήσουν την γενοκτονία των Αρμενίων, για τα 100 χρόνια από την γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους. Η περιοδεία κορυφώθηκε με μια δωρεάν συναυλία στην   Republic Square στο Γιερεβάν της Αρμενίας τον Απρίλιο του 2015. 

 

 

Από την αντίδραση στον πουριτανισμό  και τις φυλετικές διακρίσεις των Η.Π.Α στη δεκαετία του 50, ως σήμερα με την τοποθέτηση απέναντι σε καίρια ζητήματα, όπως η οικολογική καταστροφή του πλανήτη και οι εμπόλεμες συρράξεις, η ροκ κοινότητα, όταν δεν χάνεται στους τεχνητούς παραδείσους, θυμίζει ότι η μουσική αυτή πριν γίνει βορά των εταιριών ήταν και παραμένει στο βάθος  της  ανατρεπτική.

 

ΥΓ. Δεν έγινε εκτεταμένη αναφορά στους μουσικούς της μαύρης κοινότητας, γιατί, αποτελούν μια ξεχωριστή ομάδα, με διαφορετική μουσική προσέγγιση και αν και πολύ ενεργοί σε κοινωνικά θέματα, θα χρειάζονταν ένα ακόμα άρθρο, όντας ενεργοί από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης τους  στην μουσική σκηνή. Αναδημοσίευση του άρθρου από το  παλαιποτε  rockyourlife γιατί τα γραπτά μένουν

 

 

 

Danny Veras- "Can't stop the rock"

80s hair metal alive and well. Musicians like Brazilian (world traveler) Danny Veras are not reviving a bygone era, they breath fresh air to the genre, writing from the start, new songs, feeling the ulse and rocking the good old,fashion LA way.he new album ‘Can’t stop the Rock” is his 3rd solo effort, that also was co- written and produced by Paul Sabu. Sabus collaboration explains easily, the style and the album direction, into melodic, guitar driven, 80s hard rock The title track was co-written with the late Frankie Banali. On board are Linkan Andersson on guitar (Secret Society, Methods of Mayhem, Tony Mills), Barry Sparks on bass (Dokken, Michael Schenker, UFO…Yngwie). 

 

"Playin with fire" is a track straight out of the 80s songbook with a nice guitar solo , and additional heaviness on the chorus, so you can't call it plain aor. Can't Stop the Rock is an in your face , anthemic rocker, that could use some extra vocal power in the chorus , POISON is written as main influence all over the "I want you forever" ballad, a song that has all the elements, acoustic guitars, piercing solo and honey dripped melody. 'Keep the faith" goes the same direction, with some decent influence from Bon Jovi solo works, western,country and classic rock, up tempo and rocking. 

 

 

 

"Devil's garden" has a VOODOO X aroma , a mid tempo , dark rocker that stands out ."its crazy" has the JOURNEY school of melodic rock stamp all over it ,while "Darlin" is another 80s ,honey soaked tyle mid tempo ballad."Misery" is another melodi rock mid tempo, while "Rich woman" gets a bit more uptempo, a twelve bar inspired rocker,that chorus reminds of 80s and for some reason Ian Gillan Band "Woman from Tokyo". 

 

 

At the end of the day, Veras.is true to his musical beliefs and although the production could be a bit crunchier, he gives us an album full of 80s inspired US melodic rock/AOR, that you listen to with no regret.

6,5

 Song of the week- The Southern River Band - No Such Time (Official Music Video)

 

 52.492 προβολές  Έκανε πρεμιέρα στις 6 Αυγ 2025
Order our new album 'Easier Said Than Done', available everywhere October 17. https://tsrb.lnk.to/EasierSaidThanDone
© 2025 The Southern River Band under Exclusive Licence to Civilians.
'No Such Time' Written by Bernard Fanning
DIRECTOR - Luna Laure
DIRECTOR OF PHOTOGRAPHY - Tim Fitzgerald
ROBOT OPERATOR - Ben McCullough
ELECTRICS - Dan Collins
POST PRODUCTION - Charlize Blicharski, Ben McCullough, Paul Komadina
Filmed at Raz Studios
razstudios.au

 « Η τραγική ιστορία των Ελλήνων αιχμαλώτων στη Μικρά Ασία, 1919-1924»-Κανελλόπουλος, Νίκος , Τόμπρος, Νίκος Φ. (Μίνωας)

‘Αν έχετε συγγενή στρατιωτικό, αγόρι στην οικογένεια ή καταγωγή από τις ‘χαμένες» πατρίδες κάντε του δώρο αυτό το βιβλίο. Με βάση την διπλωματική εργασία μιας πανεπιστημιακού, πηγές από αρχεία του Ελληνικού Στρατού και του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού κ Διεθνούς Ε.Σ, καταθέσεις αιχμαλώτων που επέστρεψαν και Τουρκικές πηγές , το βιβλίο, είναι μια ιστορική μελέτη στην ουσία, εκλαϊκευμένη που ρίχνει φως στο μεγαλύτερο έγκλημα κατά αιχμαλώτων πολέμου του 20ου αιώνα (αντίστοιχο των Ιαπωνικών και Γερμανικών ωμοτήτων στον ΒΠΠ κατά αιχμαλώτων πολέμου), που ουδείς αναγνώρισε ή καταδίκασε. Την αισχρή αντιμετώπιση Των Ελλήνων αιχμαλώτων πολέμου από τους Τούρκους, μέχρι την ανταλλαγή και απελευθέρωση όσων επέζησαν.

 

35000-17000 , νούμερα που συμβολίζουν τον ανθό της Ελληνικής νεολαίας, που πολέμησε και ηττήθηκε αλλά αν και παραδόθηκε σε «πολιτισμένο» Έθνος (χάχα) ,τους συμπεριφέρθηκαν με τρόπο αντίστοιχο των Ιαπώνων στους Συμμάχους αιχμαλώτους στη Βιρμανία. Η στέρηση της τροφής, του νερού, οι πολύωρες πορείες θανάτου , η επί χρήμα σοι πώληση αιχμάλωτων σε Τούρκους ιδιώτες για να τους εκτελέσουν προς τέρψη της δίψας τους για αίμα και εκδίκηση , η στέρηση ρούχων, στέγης , η εγκατάλειψη στο κρύο και την πείνα ,παράλληλα με καταναγκαστική εργασία, συνθέτουν το δράμα που η Επίσημη Ελλάδα εν γνώση της και εσκεμμένα για πολιτικούς λόγους, μην στεναχωρηθούν οι γείτονες,  αποσιώπησε.

 

Αρχεία από πηγές διαφορετικών εθνικοτήτων που παρουσιάζουν τις 17000 αγνοούμενων σαν μια ακόμα απώλεια που συγκλονίζει. Σε ένα βιβλίο που ξεκινά οριοθετώντας έννοιες κ όρους , όπως ανθρωπιστικό δίκαιο, αιχμάλωτος πολέμου, συγκρίνει με αντίστοιχες περιπτώσεις αιχμαλώτων στον ΑΠΠ, των Τούρκων και άλλων Εθνικοτήτων και καταλήγει στο συμπέρασμα της ντροπής. Ο εξανδραποδισμός και οι ι εκτελέσεις στρατιωτών και πολιτών ιδιαίτερα στην Μαγνησία, άγγιξε τα όρια της γενοκτονίας. Τη ίδια στιγμή ο Τούρκοι αιχμάλωτοι πάχαιναν στην Ελλάδα, ενώ ο Βενιζέλος τιμούσε μεταπολεμικά τον Κεμάλ.

Γραμμένο με τη λογική της έρευνας, παρουσιάζει το περιβάλλον της εποχής καθώς και τί ίσχυε βάση διεθνούς δικαίου για τους αιχμαλώτους πολέμου. Στη συνέχεια περνά στην Τουρκία του ΑΠΠ και την τύχη των συμμάχων αιχμαλώτων πριν μπει στο κυρίως θέμα που είναι οι αιχμάλωτοι στην Μικρασιατική εκστρατεία και κυρίως η τύχη του μεγαλύτερου αριθμού αυτών μετά την εκστρατεία κατά της Άγκυρας και την άτακτη υποχώρηση του Ελληνικού στρατού. Διεξοδικά και ανα περιοχή μεταφέρει τις πρώτες ημέρες των αιχμαλώτων και στη συνέχεια τις συνθήκες της μακροβιότερης κράτησης. Διαχωρίζει σε περιοχές και ανα βαθμό ,εμπλουτίζοντας με αρχειακές πηγές  από ημερολόγια και καταθέσεις αιχμαλώτων που επέστρεψαν. Ολοκληρώνει χρησιμοποιώντας αρχεία του Ελληνικού και Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, διασταυρώνοντας και επιβεβαιώνοντας ή καταρρίπτοντας ισχυρισμούς των Τουρκικών αρχών.

Επίσης σκιαγραφεί την Τουρκία τότε, την σημασία των αιχμαλώτων ως σύμβολο της νίκης του Κεμάλ γα τον Τούρκο χωρικό και ενισχυτή του Εθνικού φρονήματος. Παραθέτει τις συνθήκες στον Τουρκικό στρατό, τις σωματικές τιμωρίες και την εξισωτική λογική , αν χτυπάμε τον Τούρκο στρατιώτη και πεινά ο Τουρκικός λαός, γιατί ο Έλληνας αιχμάλωτος να χρήζει καλύτερης μεταχείρισής. Τέλος μεταφέρει στοιχειοθετημένα τις απόπειρες των Τούρκων να ξεγελάσουν τις Διεθνείς επιτροπές με χορήγηση ρούχων και τροφίμων σε αιχμάλωτους πριν τις επιθεωρήσεις, απειλές αν μιλήσουν και άλλα ωραία, που εκμεταλλεύτηκαν στον ΒΠΠ οι Ναζί, ως τεχνογνωσία.

Οι περιγραφές των συνθήκων κράτησης, που διασταυρώνονται από διαφορετικές μαρτυρίες χωρίς να μεταφέρει όλες τις ακρότητες απλώς σε κάνουν να δακρύζεις και να ανατριχιάζεις, χωρίς να ξεχνά να αναφέρει και μερικούς Τούρκους στρατιώτες, που παρέμειναν άνθρωποι μέσα στην κόλαση του πολέμου. Η επιστροφή των φαντάσματων όπως τους χαρακτήρισαν οι Ελληνικές εφημερίδες σε αντίθεση με τους παχυλούς Τούρκους αιχμαλώτους και η αντιπαράθεση των συνθηκών ολοκληρώνει την μαρτυρία περιγραφή, μιας χώρας που ως σήμερα στρουθοκαμηλίζει για την τύχη των παιδιών της.

 

Διαβάστε ένα έξοχο, γεμάτο στοιχεία βιβλίο, για μια γενοκτονία, που μεταπολεμικά, ελάχιστοι επιτράπηκε να αναφερθούν, για να μη χαλάσουν οι σχέσεις με τη γείτονα χώρα. Αποκαλυπτικό, δείχνει ότι οι αγνοούμενοι του 1974 στην Κύπρο, ήταν φυσική συνέπεια του τρόπου που ζουν και συμπεριφέρονται οι Τούρκοι. Με αδιαμφησβήτητα στοιχεία, ένα έργο που συμπληρώνει την ελλιπή Ελληνική ιστοριογραφία για την τύχη των άτυχων που παραδόθηκαν στις Τουρκικές ορδές το 22.

 

Joe Stump’s Tower of Babel – Days of Thunder (Silver Lining Music)

 

US neoclassical maestro Joe Stump followed the steps of Malmsteen, Impellitteri and now is a vital member of ALCATRAZZ. At the same time he presents his new solo work, where he continues what he does best. Speed up versions of RAINBOW inspired songs, with excellent guitar parts and much aggressiveness. 

 

"Days of thunder' is an excellent piece of neoclassical metal with Graham Bonnet overtones at the voice of the gifted Jo Amore, a typical,yet substantial neo classical thunder.He gathered a band of seasoned and capable musicians who know how to perform speed, melodic,neoclassical metal without losing the feeling, Jo Amore on vocals , Mark Cross (drums, backing vocals), Mistheria (keyboards), Nic Angileri (bass). “Blind Are Your Eyes” has a WHITESNAKE /VIRGIN STEELE feeling at their more passionate, slow burning times and its a nice deviation from the fast speed, fretwork of Stump, giving his band a chance to loosen up and be more atmospheric. "Alone in the desert" has the famous middle east sentiment that was introduced to us by Mr Blackmore and Stump knows how to strip it down to its basic, more dark and metallic form, a slow,mid tempo, scorpion who waits for the right moment to sting you. Next song "In the heat of the night" is a fine example of how melodic rock tries to be bit catchy, reminding Impellitteri ,especially at the vocal harmonies, of the chorus, a nice attempt to be "commercial" with a catchy riff.

Sacrifice" is an in your face, neoclassical metal song, nothing to remember, nothing to forget, a decent in your face attack."Trust me" is a slow, monstrous, in the vein of "Mistreated", with a crawling, blood thirsty riff and a groovy rhythm section, delivering a heavy rock cornerstone for the album.Closing track, is another 70s (RAINBOW infused) hard rocker with some great Hammond addition and a nice up tempo ace that gives Stump another chance to deploy his guitar shredding talents. 

 

Overall , a recommended album for fans of RAINBOW, IMPELLITTERI, ALCATRAZZ, Malmsteen and neoclassical metal in general, with nice, memorable compositions and solid performances.

7

“BABYLON A.D και αυτοί που ξέμειναν στα στενάκια του Sunset strip”

 

Η εμφάνιση των «θρύλων» του LA , BABYLON A.D  στην Αθήνα , μου έφερε στο νου, μια σειρά από σχήματα που έμεινα το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους, στα στενοσόκακα (back street alleys)  να κοιτούν τη λεωφόρο του Sunset Strip, που διάβηκαν για λίγο και συνήθως σε σύγχυση από το αλκοόλ και τις ουσίες. Έτσι αποφάσισα να κάνω μια μικρή αναφορά σε συνοδοιπόρους των ΒΑ αλλά και μερικούς επιγόνους, που μάταια ελπίζουν στην ανάσταση μιας εποχής που χάθηκε μαζί με το γουόκμαν και τα αερόμπικ της Τζειν Φόντα, αλλά ξαναζωντανεύει σε μικρά κλαμπ πλέον, από πενηντάρηδες που αρνούνται να δεχτούν ότι ο κόσμος άλλαξε και 20αρηδες που ζουν το ρετρο όνειρο τους, γιατί οι κιθάρες θα σιγήσουν τελευταίες στον κόσμο του ΛΑ και στις πιο ταπεινές του εκδοχές ανά την υφήλιο.

LITTLE CAESAR: 

το σχήμα του αειθαλούς Ron Young (τον έχετε δει να εκτοξεύεται στο Terminator 2, έξω από το μπαρ, σπάζοντας την τζαμαρία, ο μακρυμάλλης μοτοσικλετιστής) συνεχίζει να περιοδεύει ακόμα και να ηχογραφεί αραιότερα. Με ένα ep και δύο άλμπουμ που συνδύασαν Hard rock και soul επιρροές και έναν τραγουδιστή με την επιρροή της μαύρης μουσικής να είναι έντονη στο ηχόχρωμα του αποτελέσανε ,μια ξεχωριστή ενότητα στην μουσική σκηνή της εποχής. Ξεχωρίζει η διασκευή τους στο “Chain of fools”  της Aretha  - Αν δεν την ξέρετε, αν διαβάσετε Σειρηνάκη). Βρώμικοι, με τατουάζ, μηχανές και ροκ ν ρολ καρδιά

Ακούστε το “Little Caesar” (1990)

CIRCUS OF POWER: 

Η χαμένη ελπίδα της Ν.Υόρκης που στις τελευταίες συνθέσεις της έχει και τοN Ελληνοαμερικανό κιθαρίστα Bill Tsounis , ενώ είχε συμμέτοχη και του Brant Bjork (KYUSS).  Στα πρώτα κλασικά πλέον άλμπουμ τους, συνδύασαν το sleaze , με την επιθετικότητα του punk rock ροκ των ΜC5 και την μεταλλική αίσθηση. Σκληροί, μηχανόβιοι και με ήχο, φτιαγμένο από το ίδιο μέταλλο με το μαχαίρι επιβίωσης του Τζον Ραμπο κυκλοφορούν σποραδικά άλμπουμ, περιοδεύουν όταν δεν ακυρώνονται οι συναυλίες τους, ενώ ο τραγουδιστής τους  Alex Mitchel κάνει πλέον καριέρα και ως συγγραφέας, όταν δεν κυκλοφορεί με τη μηχανή και την απόλυτα ροκ ν ρολ εμφάνιση του, μια μίξη σπαγγέτι γουέστερν και ροκ μυθολογίας.

Ακούστε το “Vices” (1990)

TORA TORA:

 όπως και το αντίστοιχο πολεμικό σύνθημα των Ιαπώνων στο Περλ Χαρμπορ, ανήκουν πλέον στην ιστορία, αλλά το πρώτο άλμπουμ τους, είναι υπόδειγμα, βρώμικου, επιθετικού hard rock, που έκανε το LA να γυρίσει το κεφάλι του και να τους αγκαλιάσει έστω και για λίγο .Συνεχίζουν ως σήμερα, με συναυλίες και τελευταίο άλμπουμ το» Bastards of Beale» του 2019

Ακούστε το “Surprise attack” (1989)

SPREAD EAGLE: 

Αν υπάρχει το αντίστοιχο του Dickinson στο sleaze είναι ο Ray West των SE. Ένα σχήμα που τα φωνητικά του τραγουδιστή τους, σε κάνουν να το λατρέψεις ή να το μισήσεις, αλλά δεν παραβαίνει τους κανόνες της σκηνής, παραμόρφωση, γκάζια και ρυθμός που σε πιάνει από το λαιμό. Αγνοείται η τύχη τους ΄’ίσως φωλιάζουν σε κάποια β0υνοκορφή.

Ακούστε το “Spread eagle’ (1990)

ΤΚΟ- SUICIDE SQUAD – WAR BABIES

Χρειάστηκε το δεύτερο άλμπουμ τους των TKO (Technical knock out),  παρουσιάσεις στο Kerrang  και τα γεμάτα γρέζι φωνητικά του Brad Sinsel, για να κερδίσει το σχήμα από το Σιάτλ μια θέση στο πάνθεο των αδικημένων της sleaze σκηνής. Οι αλλαγές μελών και ο χαρακτήρας του Sinsel δεν τον αφήσαν να γνωρίσει την αναγνώριση που θα του άξιζε, ούτε με τους βραχύβιους- SUICIDE SQUAD  και πιο πρόσφατα τους WAR BABIES . Μέλη των ΤΚΟ διετέλεσαν οι Ken Mary (FIFTH ANGEL), Rick Pierce, Sheeley, Gary Thompson  (Q5) Παρ όλα αυτά τραγούδια σαν το “I wanna fight” , περιέχουν όλο το πνεύμα του LA των 80s σε ένα στίχο, Με ένα riff, (χάρη στον χαρισματικό κιθαρίστα Adam Brenner) βαρύ, με ένταση, οξύτητα και μυρωδιά από αλκοόλ και κινητήρες εσωτερικής καύσης, σε μια εποχή οικολογία σήμαινε να πετάς το μπουκάλι του ουίσκι στον κάδο και να μην το σπας στο πεζοδρόμιο του Sunset Strip γυρεύοντας τον επόμενο καβγά.

Ακούστε το “In your face” (1984)

NEVADA BEACH: 

Αν οι AC/DC σας αρέσουν εδώ έχουμε τα νόθα παιδιά τους. Με ένα EP και ένα πολύ καλό άλμπουμ στο ενεργητικό τους. Βρέθηκαν σε μια κατάσταση σαν τους AIRBOURNE σχεδόν 3 δεκαετίες πριν. Αποτέλεσμα η αφάνεια. Παιδί του τραγουδιστή και κιθαρίστα Hank Decken επανήλθαν στην ενεργό δράση στα τέλη της δεκαετίας του 2010 με ένα νέο άλμπουμ με υλικό από τα 90ς.  Υπάρχουν ακόμα και περιοδεύουν σε γειτονικές πόλεις ,γιατί όπως καταλαβαίνετε, για να επιζήσουν χρειάζεται πλέον και πρωινή δουλειά.

Ακούστε το ‘Zero day” (1990)

THE THROBS: 

Αν οι THE CULT και οι AC/DC είχαν ένα νόθο παιδί, θα ήταν οι  THROMBS .Ένα κλασικό άλμπουμ που συνδυάζει sleaze και goth  , ένα σχήμα που τα μέλη του θα μπορούσαν αν κάνουν τους σωσίες στους GUNS  αι μουσικές με το στίγμα της εποχής, κιθάρες, πολλές κιθάρες. Από τον Καναδά στη Νέα Υόρκη και μετά χαμένοι στις λεωφόρους του βρώμικου ροκ ν ρολ, με ένα άλμπουμ κληρονομιά και μια ακόμα κυκλοφορία το0 2014. Αγνοούνται στη χρονομηχανή αν και μέλη τους εμφανίστηκαν στα σχήματα των Sebastian Bach, SMASHED GLADYS, FASTER PUSSYCAT.

Ακούστε το “The Language Of Vagabonds and Thieves”(1991)

Koritni: 

Γάλλος επίγονος, με επιρροές από ACDC, GUNS N ROSES, με σειρά πολύ καλών κυκλοφοριών από την Γαλλική Bad Reputation. Παρέμεινε γνωστός σε όσους διάβαζαν Rock Hard από την αρχή, γιατί τον παρουσιάσαμε μαζί με το πρώτο του σχήμα GREEN DOLLAR COLOUR,  σε μια εποχή που οι περισσότεροί σνόμπαραν το US Hard rock  και ειδικά το sleaze, ποσό μάλλον τις ευρωπαϊκές εκδοχές του στην μετα τα 90s εποχή. Αν δεν τον ξέρετε , ψάξτε τον, θα σας αποζημιώσει.

Ακούστε το “Lady luck” (2007)

CRANK COUNTY DAREDEVILS: 

Ακόμα ένα σχήμα που αξίζει της προσοχής σας ,σε αντίστοιχη μοίρα με τους KORITNI και δυο άλμπουμ. Γεννήθηκαν σε λάθος  εποχή, στην Βόρειο Καρολίνα με ύφος και χαρακτήρα ροκ σταρς αλλά λιγότερη τύχη. Έπαιξαν όσα υπήρχαν τα λεφτά για μπίρες και τσιγάρα με τελευταία κυκλοφορία το 2017 κ εμφανίσεις ως το 22 στα καλύτερα μαγαζιά, αρκεί να τους πληρώνουν τα ποτά..

Ακούστε το “Livin in the red” (2006)

JUNKYARD: 

Πολλοί τους χαρακτήρισαν σαν το σχήμα του ενός άλμπουμ, αν και έβγαλαν περισσότερα με το πιο γνωστό τους, το ν2, “Sixes, Sevens & Nines”  να είναι εξαρχής δυσεύρετο. Όπως δυσεύρετη ήταν και η μίξη Νότιου ροκ κ sleaze rock,ac dc, punk k MOTORHEAD που οι ίδιοι πέτυχαν και μετά εξαφάνισαν τη συνταγή. Συνεχίζουν ενεργοί δισκογραφικά ως σήμερα, μιλώντας σε όσους ζουν και αναπνέουν για σειρές όπως το Sons of anarchy, μόνο που οι JUNKYARD, είναι μέλη της κοινότητας. Δυστυχώς τον Αύγουστο, πέθανε από καρκίνο, ο τραγουδιστής τους. Το μέλλον πλέον αέβαιο

Ακούστε το “Sixes, Sevens & Nines” (1991)

BANG TANGO: 

Αν υπήρχε Θεός, ίσως υπάρχει αλλά ακούει τραπ και ραπ την τελευταία εικοσαετία, θα είχε δώσει στον Leste (φωνητικά) την αναγνώριση που το άξιζε. Ορμώμενοι από το LA, συνεχίσουν με διάφορες μετενσαρκώσεις/συνθέσεις ως σήμερα. Τα δυο πρώτα άλμπουμ της παρέας από το LA  είναι συγκλονιστικά κ ευρηματικά, μια μίξη sleaze μελωδικού ροκ, new wave και ανεξάρτητου ήχου και μια βελούδινη φωνή, που έμελλε να συνεχίζει να προσπαθεί να τους κρατήσει στην επιφάνεια με μικρή επιτυχία για χρόνια. BEAUTIFUL CREATURES side project Leste και των DJ Ashba  με πιο σκληρό μοντέρνο sleaze rock ήχο που κυκλοφόρησε και αυτό σε λάθος εποχή. Ειδικά  το «μαύρο’ άλμπουμ τους, βάζει τα γυαλιά σε πολλούς , επώνυμους του χώρου.

Ακούστε το  “Dancin' on Coals» (1991) κ. “Beautiful creatures” (2001)

THE SOUTHERN RIVER BAND:

 2025, νέο άλμπουμ AC DC, STATUS QUO, GUNS N ROSES και μια παρέα από την Αυστραλία που δεν έχει ενδιαφέρον να καεί για τη δόξα και τις αρένες. Με τους ρυθμούς τους, ρυθμικοί, δυναμικοί και με έξυπνο στίχο, οι SRB, σε μια εποχή που το πλαστικό ροκ του SPOTIFY  γεμίζει τα στάδια, μοιάζουν τόσο επίκαιροι όσο ο άνθρωπος του νεάντερνταλ σε ένα συμβούλιο για την εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Είναι όμως εξίσου άμεσοι, δυναμικοί, παλαιολιθικοί και εθιστικοί, όσο ο πρόγονος μας. ΑΝ η ταινία του Ζαν Ζακ Ανο, σας έχει μιλήσει, “ο πόλεμος για τη φωτιά”, ντε, εδώ είναι η κατάλληλη υπόκρουση, Έχουν δε το άσμα ύμνο, “Fuck you, pay me” και ήδη οι καρέκλες των AIRBOURN  τρίζουν, αν όχι σε δέκα χρόνιά από τώρα θα αναφερθούν σε ένα ακόμα άρθρο για τις χαμένες ελπίδες.

Ακούστε το “D.I.Y” (2024)

Υπάρχουν πολλά ακόμα σχήματα που δεν αναφέρονται. Δειγματοληπτικά, οι περισσότεροι εδώ είναι συμμαθητές των ΒABYLON Α.D  , γνωρίσαν για λίγο την δόξα και στη συνέχεια καταφέρνουν, κάποιοι και επιζούν με φεστιβάλ και περιοδείες για νοσταλγούς των 80ς. Αν δεν έζησες τα 80ς ,ψάξε τους, αν τα έζησες και δεν τους ξέρεις, ψάξε τους. Αν δεν θες να τους ψάξεις, απλά εμφανίσου στους ΒABYLON Α.D και περίμενε να νιώσεις το σοκ, της παλιοσειράς που θα πεθάνει με την κιθάρα στο 11, τραγουδώντας για μια εποχή που το μόνο που φοβόσουν ήταν να μην εγκριθεί το διακοποδάνειο. Ραντεβού στους ΒABYLON Α.D