THE WIRE ταξίδι σην πραγματική Αμερική 

Οι περισσότεροι από όσους διαβάζετε κείμενα μου από το 2000 και μετά, γνωρίζετε την αγάπη μου για τον Ελληνοαμερικανό συγγραφέα George Pelecanos. Χάρη σε αυτόν απέκτησα μια διαφορετική αισθητική για την έννοια του πολέμου των ναρκωτικών και τη ζωή στις Αμερικάνικες μεγαλουπόλεις, από όσα συνήθως είχα ως προσλαμβάνουσες παραστάσεις από τις Αμερικάνικες κινηματογραφικές παραγωγές, ακόμη και αν μπορούσαν ή προσπαθούσαν να είναι ρεαλιστικές.

Το φετινό Πάσχα (μεταχρονολογημένο εννοείται το κείμενο), το πέρασα καθηλωμένος στην παρακολούθηση της σειράς The wire, μιας σειρά που λαμβάνει χώρα στην Βαλτιμόρη. Με σεναριογράφο και παραγωγό τον ίδιο τον Πελεκάνο, ανάμεσα σε άλλους, έχει ως βασικό στοιχείο που στην αρχή σε αποτρέπει, αλλά σύντομα σε σαγηνεύει, τον ρεαλισμό. 

Η ζωή στις «γωνίες», των δρόμων, τα πόστα διακίνησης εξαρτησιογόνων ουσιών, με  διακινητές παιδιά του γυμνασίου και λυκείου ως επι το πλείστον, οι έμποροι, η αστυνομία, το φυλετικό μίσος, η εκκλησία και οι πολιτικοί, (Δήμαρχος, γερουσιαστές), μαζί με τα σωματεία των εργαζόμενων, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Ο Πελεκάνος, με κεντρικούς ήρωες, μια σειρά αστυνομικών, ντετέκτιβ , που δεν είναι απλά εξανθρωπισμένοι, αλλά φτάνουν στο άλλο άκρο, λόγω των προσωπικών δαιμόνων τους, να γίνονται ακόμα και αντι ήρωες και απεχθείς, παρουσιάζει μια μάχη. Μια συνεχής μάχη, οχι ανάμεσα στο καλό και στο κακό, τον νόμο και την τάξη, αλλά ανάμεσα στον άνθρωπο, που προσπαθεί να επιβιώσει και την αδυσώπητη πραγματικότητα. Αστυνομικοί, διεφθαρμένοι ή με αίσθηση του καθήκοντος, βαποράκια εγκλωβισμένα στον κόσμο της γωνίας και του εύκολου χρήματος αλλά και παιδιά που ξεφεύγουν, όταν μπορούν. Ιερείς που βοηθάνε γιατί το αισθάνονται και άλλοι που ασκούν το έργο τους απομονωμένοι στον άμβωνα. Πολιτικοί, που λαδώνονται ή εκβιάζουν για να λαδωθούν από όλους και πολιτικοί που αγωνίζονται να μην τους απορροφήσειτο σύστημα. Ισορροπίες που διαταράσσονται και χρώματα που σπάνια θα είναι λευκό ή μαύρο, αλλά με το γκρίζο του μολυβιού, να κυριαρχεί, μαζί με το σκούρο μπλε των αστυνομικών στολών και κοστουμιών σε αντίθεση με τα λευκά μπλουζάκια των παιδιών των συμμοριών.

Τί δουλειά έχουν όλα αυτά στο Μusic and Book Tales? ίσως την πιοσχετική από όλες.Πλέον στην εποχή του Netflix κ των συνδρομητικών καναλιών, η πολτική ορθότητα, έχει αρωματίσει την βρώμα των δρόων και ΄χει "εξευγενίσει" το περιθώριο,δίνοντας του το άλλοθι, του εθισμού,της ψυχικής νόσου και άλλα ωραία, όταν για πολλούς στην εποχή του Wire, είναι μονόδορμος ή απλά, στυγνά, κυνικά,ρεαλιστικά ο εύκολος δρόμος προς τον πλούτο ή την επιβίωση,αμοραλιστικά και ρεαλστικά.. Η υποκουλτούρα της μαύρης μουσικής των πόλεων, που από rap, εξελίχθηκε στο go go των κλαμπ, είναι παντού ,σε μια πόλη που ηπλειοψηφία της είναι έγχρωμοι. Όμως δεν είναι αυτό που τους ξεχωρίζει, ίσως είναι αυτό που ενώνει αλλά οδηγεί και στο θάνατο. Το ξεκαθάρισμα τωνΝΥρκέζων εμπόρων που έχουν κάνει κατάληψη/εισβολή στα πόστα τους,γίνεται με βάση μουσικές ερωτήσεις. Γιατί η κάθε μαύρη κοινότητα έχει την δική της μουσική κουλτούρα. Πόσο οικείο ακούγεται στους rockers και τους metalheads που ξεχωρίζουν τον «αδελφό» τους από τα ακούσματα.

Η κηδεία, η αγρύπνια μάλλον των νεκρών αστυνομικών ντετέκτιβ, γίνεται σε ένα Ιρλανδέζικο μπαρ, με κοινό τραγούδι, κέλτικης καταγωγής, στο οποίο συμμετέχουν όλοι οι συνάδελφοι, λευκοί, μαύροι, ασιάτες, στην κέλτικη μελωδία.’Ενα τραγούδι που κλείνει με έναν ύμνο στις Η.ΠΑ την χώρα της διαφυλετικής ελευθερίας, πειστικά δοσμένο , μέσα από αυτούς που την διαφυλάττουν με την ζωή τους, τους «κακούς» μπάτσους, που τους χρωστάνε υπερωρίες ετών και τους δίνουν ως αντάλλαγμα ,το δικαίωμα δεύτερης εργασίας στον ελεύθερο χρόνο τους.Οι λευκοί λιμενεργάτες του σωματείου, μεθάνε παρέα με τους μαύρους ακούγοντας τα μπλουζ των NIGHTHAWKS live, αλλά στα δωμάτια τους έχουν αφίσες οι νεότεροι των DISTURBED και των SHINEDOWN. Η μουσική είναι εκεί,οχι για να ενώσει ή να χωρίσει, αλλά για να δώσει το στίγμα της. Το ντύσιμο, είναι ακόμη μια ένδειξη της κουλτούρας της μουσικής, φαρδιά τζιν παντελόνια,κίτρινα Timberland μποτάκια μπλούζες από ομάδες μπάσκετ , φαρδιά μπουφάν. Όταν η κουλτούρα του δρόμου, γίνεται εξώφυλλο αλλά και το αντίστροφο. Αυτά όμως για τους μικρούς της κάθε ομάδας. Στα ανώτερα κλιμάκια, τα πάντα είναι προσεγμένα, σινιέ, δίχως επιγραφές, αλλά με λιτότητα, για εμπόρουςναρκωτικών ή αστυνομικούς διευθυντές.

Η μαγεία της σειράς είναι οτι αγγίζει ευαίσθητα θέματα όπως η παρακολούθηση των τηλεφώνων, τα προσωπικά δεδομένα, την χρήση και εμπορία εξαρτησιογόνων ουσιών, το θάνατο, μέσα από δολοφονικές ενέργειες, χωρίς να ηρωοποιεί ή να δαιμονοποιεί. Η δόξα της σύλληψης είναι στιγμιαία, γιατί υπάρχει το δικαστήριο που λανθασμένες κινήσεις ελευθερώνουν τον δράστη. έμπορος ναρκωτικών συνεισφέρει στα φτωχά παιδιά της γειτονιάς, ενώ ο γερουσιαστής «κλέβει» κανονικά τον έμπορο που αποφασίζει να μετακινηθεί σε πιο νόμιμες επιχειρήσεις. Η παρανομία, δεν έχει χώρο και χρώμα, ούτε κοινωνική τάξη. Το δικαίωμα του νόμου να επεμβαίνει υπέρ του ανίσχυρου, γκρεμίζεται από την γραφειοκρατία των υπηρεσιών. Σύμφωνα με το Αμερικάνικο μοντέλο, η ατομική πρωτοβουλία ( ο αντισυστεμικος ήρωας) ο Ιρλανδός, μέθυσος αλλά πανέξυπνος ντετέκτιβ Μακ Ναλι, δίνει τη λύση, αλλά στις ιστορίες του Πελεκάνου, ο έμπορος μπορεί να φυλακιστεί και ο αστυνομικός να βρεθεί με δυσμενή απόσπαση/μετάθεση, γιατί η ιεραρχία, ο σεβασμός στους κανόνες και την αλυσίδα της ιεραρχίας, πληρώνεται σε κάθε επίπεδο.

Σε μια από τις πιο ρεαλιστικές και καλογυρισμένες σειρές της Αμερικανικής τηλεόρασης μετά τις αλήστου μνήμης σειρές σαν το Hill street Blues των 80ς ,αναγνωρίζουμε την ραπ κουλτούρα, να δίνει πραγματικές διαστάσεις στον εαυτό της, σαν συνοδεία μιας κοινότητας, που έχει κάνει μονόδρομο το εύκολο χρήμα, μέσω των ναρκωτικών. Παρακολουθούμε την αστυνομία, να παραπαίει ανάμεσα στα νούμερα, τις στατιστικές που πρέπει να επιτύχει (συλλήψεις,κλήσεις κτλπ) τις πολιτικές ισορροπίες, την βαρεμάρα, την ευθυνοφοβία ,τον σεξισμό, την έλλειψη χρημάτων και πόρων γενικότερα, αλλά και τον επαγγελματισμό και την διάθεση κάποιων για να αλλάξουν καταστάσεις.

Με αυτή τη σειρά, πραγματικά προβληματίζεται κανείς για όσα συμβαίνουν πίσω από τα ωραιοποιημένα ρεπορτάζ, όσα δεν δείχνουν οι κάμερες, έναν κόσμο, που ηθελημένα αποκρύπτεται, γιατί δεν θέλει να αναδυθεί. Μια σειρά που βάζει ερωτήματα, για το δίκαιο του νόμου, την ανάγκη της καταστολής, τον ρατσισμό, τα «δικαιώματα» των εμπόρων ναρκωτικών, αλλά και που ξεκινά η αυθαιρεσία του Κράτους απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα και που τελειώνουν τα δικαιώματα του εγκληματία. Πόσο υπάρχουν ακόμα ηθικοί κώδικες τιμής και για ποιόν αξίζει να τους τηρούμε.

Η Ελληνική παρουσία από τον τρίτο κύκλο της σειράς, με την «Ελληνική» ομάδα λαθρεμπόρων, εμπόρων ναρκωτικών, κλεπταποδόχων, μας κάνει υπερήφανους, γιατί ο Πελεκάνος διαιωνίζει την λέξη «μαλάκα», δια στόματος Ελλήνων της διασποράς και Πολωνών και μας ανεβάζει στα ανώτερα κλιμάκια της εγκληματικής ιεραρχίας, ως διακινητές μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών.

Το The wire είναι ένα έργο πολυεπίπεδο. Μια δυνατή αστυνομική ιστορία μ εθέμα τα ναρκωτικά, την πολιτική διαφθορά και την αποδόμηση της μοντέρναςΑμερικάνικης κοινωνίας,σε πρώτο επίπεδο. Μια ηθική σύγκρουση, με δυσδιάκριτα όρια, σε ένα δεύτερο επίπεδο. Οι έννοιες της καλοσύνης, της εκδίκησης, της λύτρωσης, της ταπεινότητας, της ευθύνης απέναντι στο νσυνάνθρωπο, στον σύντροφο, στην κοινωνία και στην οικογένεια, αλλοιώνονται μπροστά στην ορμή των γεγονότων, όταν το καλό και το κακό αποκτούν μιασχετικότητα, που εξοργίζει αλλά και αγγίζει με τον ρεαλισμό της. Δίνει βάρος στις διαπροσωπικές σχέσεις, θίγοντας θέματα, όπως η ομοφυλοφιλία και η αποδοχή της από την σύγχρονη κοινωνία, αλλά και η απιστία ως διέξοδος σε ανθρώπους, που το ίδιο το σύστημα συνθλίβει ψυχολογικά στα γρανάζια του κάθε μέρα αστυνομικοί). Τολμά να κοιτάξει μέσα στις οικογένειές των εμπόρων και των χρηστών, να σκαλίσει ιστορίες ,για την απόρριψη του χρήστη ,αλλά και τον εξαναγκασμό του νεαρού να γίνει βαποράκι, για να συνεχίσει τηνοικογενειακή παράδοση, με μια ματιά, τίμια, δίχως συναισθηματισμούς και ηθικολογίες. Παρακολουθεί τις διαφυλετικές σχέσεις, την κοινωνία των ανθρώπινων σκουπιδιών λευκών και μαύρων, εργαζόμενων και άνεργων, δίχως κριτική στάση. Ο ομοφυλόφιλος μαύρος Ομάρ, λειτουργεί ως ληστής εμπόρων ναρκωτικών, Ρομπέν των δασών αλλά και αποδιοπομπαίος τράγος για την μαύρη κοινότητα και τους σκληρούς της (λόγω των σεξουαλικών του επιλογών),όσο και ως πρότυπο για μικρά παιδιά, γιατί τολμά να μην δέχεται του ςφραγμούς που βάζουν ακόμα και οι ομοεθνείς του. Ο νεαρός βαρώνος των ναρκωτικών Μάρλο, επιδεικνύει σκληρότητα στους πάντες, από το πρεζόνι τουδρόμου, μέχρι τον αντίπαλο έμπορο και μας δείχνει το πρόσωπο της νέας εποχής, με την οποία θα κλείσει η σειρά. Μιας εποχής, που δεν υπάρχει ούτε η ελάχιστη ηθική ,ούτε ο παραμικρός κανόνας οχι μεταξύ Νόμου και παρανόμων αλλά και μεταξύ παρανόμων. Η μπέσα και ο σεβασμός θα αντικατασταθούν από το κυνήγι του χρήματος και της εξουσίας για τους εμπόρους, το κυνήγι τηςθέσης για τους πολιτικούς, με κάθε κόστος και συμμαχίες ακόμη και με τον διάβολο, εκεί που το χρώμα του δέρματος δεν παίζει πια κανένα ρόλο.

Το wire είναι μια πραγματεία, γύρω από τον τρόπο διοίκησης, στην Δυτική κοινωνία, με τον Μακιαβελισμό σε κάθε επίπεδο, τις ανίερες συμμαχίες, το αλισβερίσι της εξουσίας και την έκπτωση κάθε ηθικής αξίας ή την χρήση κάθε μέσου για να δικαιώσεις τον σκοπό. Θέτει θέματα, επίκαιρα, όπως την νομιμοποίηση των ναρκωτικών σε ελεγχόμενους χώρους, την αξία τηςπρόληψης αντί της καταστολής, την ανεπάρκεια της εκπαίδευσης, τους περιορισμούς της κοινωνικής μέριμνας, από το αδηφάγο τέρας του Δημοτικού στην περίπτωση μας προϋπολογισμού. Μα πάνω από όλα αποτελεί μια σειρά με έντονη κοινωνική οπτική αλλά και προσωπικά ερωτήματα που απευθύνει στον καθένα, παίζοντας με τους κεντρικούς ήρωες και την εναλλαγή τους από κακούς σε καλούς, δίχως διάκριση χρώματος ή θέσης, αστυνομικοί, έμποροι βαποράκια, κρατικοί υπάλληλοι, τα πάντα είναι σχετικά στην σχέση τους με την δικαιοσύνη και το καλό. Η αλλαγή ομάδας αποφασίζεται με διαφορετικά κίνητρα, αλλά τελικά ο καθένας μας θα αναρωτηθεί, ποιά είναι η ηθική γραμμή που ξεχωρίζει τον ευσυνείδητο πολίτη από τον εγκληματία, ασχέτως εικόνας.

Μια σειρά που αξίζει να δείτε, αν δεν έχετε δει ακόμη και να σκεφτείτε, γιατί δενείναι ακόμα ένα αστυνομικό σίριαλ, με πολύ βία και έγκλημα, αλλά μια ανατομίατης μοντέρνας Αμερικανικής μεγαλούπολης, και πλέον αρκετών Δυτικών,

Ελλάδα Ελλήνων καθολικώς διαμαρτυρομένων (updated) πάντα επίκαιρο

 Ελλάδα Ελλήνων καθολικώς διαμαρτυρομένων (updated) πάντα επίκαιρο

 

 

Το παρόν κείμενο βασίστηκε σε ένα παλιότερο κείμενο πριν την κρίση που παραμένει επίκαιρο. Τυχόν διαφωνίες , που θα υπάρχουν πολλές, σεβαστές, κρατείστε τις για τον εαυτό σας όμως. Διάλογο α ς κάνετε με αυτούς που "επιβάλλουν" την μειοψηφία των εκλογικών αποτελεσμάτων πατώντας σε μια τεχνητή "Δημοκρατία" κ ένα Σύνταγμα που ερμηνεύεται κατά το δοκούν.

Γεια χαρά σε όλους. Σκόπευα να γράψω για το Rock of ages  και το φάντασμα της Όπερας που είδα στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Λονδίνο. Δεν μπορώ, δε μου βγαίνει .Δεν μπορεί αν μου βγεί, όταν ήμουν μάρτυρας, της διαστροφής του δήθεν αντιεξουσιαστή, Ελληνα, οργισμένου, λαϊκιστή, νεοφασίστα, που οδήγησε χθες ,ένα από τα ομορφότερα κομμάτια της ζωής μου, ζωής μας στον όλεθρο και την πυρά.

Από τους αρχαίους χρόνους, ο Έλληνας είναι θρασύδειλος. εξοστρακίζει τον αντίπαλο, δίνει κώνειο στο διαφωνούντα, προτιμά τον λαϊκιστή πολιτικό και ζει με δούλους, κ την γυναίκα στον γυναικωνίτη. Αρέσκεται  Σε εμφύλιους πολέμους με ξένα χρήματα και θεωρεί τον κάθε μη Έλληνα, βάρβαρο. Εκστρατεύει όπου δει χρήμα, Τροία, Συρακούσες, Περσία και είναι εκδικητικός, βλέπε Μέγας Αλέξανδρος. Πέρσες, ποιοι Πέρσες και καλά οι Πέρσες, στην Ινδία και το Αφγανιστάν, ποιός του είπε ότι τον ήθελαν.

Μετά βρήκε τη Θρησκεία και το Βυζάντιο, που τον έκανε επαρχία του, μικρή και παραγνωρισμένη. Ύστερα ήρθε η ώρα της Τουρκοκρατίας, η λήθη, μέχρι την επανάσταση, χάρη σε κάτι ροκ εν ρολ καλόγερους ,γυναικάδες και αλητήριους σαν τον Παπαφλέσσα και μια αστική τάξη, που αποφάσισε να αποκτήσει βάση. Ιδεαλιστές σαν το Ρήγα Φεραίο  έδωσαν τη ζωή τους, για να θέσουν ιδεολογικές βάσεις και οπλαρχηγοί, πρώην κλέφτες ενώθηκαν να πολεμήσουν (να κάνουν τη βρώμικη δουλειά). Μόλις τα κατάφεραν, άφησαν τους επαγγελματίες πολιτικούς να μας βάλουν στο λούκι της κομματικοποίησης, Μαυροκορδάτος, Κωλέτης κλπ. Αμέσως ήρθαν τα δάνεια και ο εμφύλιος και οι ξένοι , που θέλαν τα λεφτά τους, εδίωξαν τους Τούρκους και μας έδωσαν το κρατίδιο μας.

 

Μετά ήρθαν  το 1897, ΟΙ Βαλκανικοί, είχε προηγηθεί μια πτώχευση, δάνεια, η υπόθεση Πασίφικο, το μονοπώλιο, ο πρώτος παγκόσμιος, η Μικρασιατική καταστροφή, Ο δεύτερος παγκόσμιος, ο εμφύλιος και η Κορέα …Ελλάς ελλήνων χριστιανών, με κλαρίνα και μπουζούκια και προσφυγικά και την αστική τάξη (εισαγόμενη από τα χωριά) της αστυφιλίας, της αντιπαροχής και των πολυκατοικιών .Ανάπτυξη με το σχέδιο Μάρσαλ και εφοπλιστές με δανεικά Λίμπερτυ, δεκαετία του 60 κ κοινωνική αναταραχή, δικτατορία, Κύπρος και μεταπολίτευση, και ο σωτήρας εκ Σερρών. Μπείτε στην ΕΟΚ, (δεν μας ρώτησαν), μετά λαϊκισμός σοσιαλιστικής μορφής, από τα 1981, έκανε τους δεξιούς  Μαυρογιαλούρους να μοιάζουν νήπια. Η δικαιολογημένη μίζα του υπουργού Κοσκωτάς, Κουτσόγιωργας, γκόμενες αεροσυνοδοί και ύστερα ο τεχνοκράτης με τις κρεατοελιές και την είσοδο μας στο ευρώ. Όλα άλλαξαν εκτός από τους μισθούς .Εξαιρούνται τα δάνεια και οι επιδοτήσεις, που κάποιοι έδιναν αφειδώς στους αγρότες και οι μισθοί στις ΔΕΚΟ, πιο μεγάλοι από τους μισθούς το ιδιωτικού τομέα, παγκόσμια πρωτοτυπία.

Κάποια μέρα κάναμε πρωθυπουργό, τον άνθρωπο που για λόγους εικόνας (image), πήγε για ποδόσφαιρο, μετά από 30 χρόνια και έσπασε τον αστράγαλο του, προφανώς νόμιζε ότι ήταν playstation…Ολυμπιακοί αγώνες, άλλα λεφτά σε συστήματα ασφαλείας, γερμανικά, υποβρύχια, ολλανδικές φρεγάτες, γαλλικά μιράζ, γερμανικά Leopard (ξεχάσαμε την ταπείνωση των Ιμίων- τους νεκρούς αεροπόρους). Άνοδο της λαϊκής δεξιάς (με κοστούμια  από το Λονδίνο-χαχα)

 

Το 2008 έκαψαν την Αθήνα, για έναν άδικο θάνατο, μια δολοφονία. Μας έμαθαν ότι η λεηλασία δικαιώνει το αίμα ενός παιδιού. Παράλληλα μάθαμε ότι νομική επιστήμη είναι  η σπίλωση του νεκρού (βλπ υπερασπιστική γραμμή Κούγια). Μετά ήρθε το παιδί των σπορ, άξιος συνεχιστής του γκομενιάρη μπαμπά, καλός στην εικόνα κ στα Ελληνικά με Αμερικάνικη προφορά. Ανίκανος σε όλα τα άλλα. Χωρίς να μας ρωτήσει συνέχισε την πολιτική Αλογοσκούφη, «δώστε εναύσματα στους ξένους» . Μας έφερε το ΔΝΤ, χωρίς δημοψήφισμα. Μετά μας έφερε δάνεια κ μετά την έκανε και έβαλε τον τραπεζίτη, πάλι χωρίς να μας ρωτήσει, πρωθυπουργό. Τώρα  μας λέει  ο έτερος αρχηγός εκ Καλαμών, 20-30 χρόνια υπομονή. Αλήθεια, ποιόν θα συναγωνιστείς? Τον Τούρκο που είναι σε ανάπτυξη ή τον Ινδό, που παράγει αυτοκίνητα και φάρμακα ,έστω και αντίγραφα. Με υπουργούς σαν τους Βενιζέλο,Βορίδη,Λομβέρδο, αποφοίτους νομικής θα ανταγωνιστούμε τεχνοκράτες ?

Σε πείσμα όλων κάποιοι διαδηλώνουν και ας μην συμφωνώ μαζί τους, βλπ ΠΑΜΕ. Διαφωνώ γιατί τρέφουν τον συνδικαλισμό και τις ΔΕΚΟ, που είναι υπεύθυνες για το Ελληνικό αίσχος, με μισθούς δημοσίου, που δεν συναντάς στον ιδιωτικό τομέα. Τουλάχιστον όμως διαδηλώνουν. Σε αυτή την χώρα της μόρφωσης, της παιδείας,  των πνευματικών ταγών, που «δεν θέλουν να γίνουν βουλευτές», είχαμε το χθεσινό αίσχος. Η ελληνική Αστυνομία, να προστατεύει την Βουλή και ο ιστορικό κέντρο της πόλης που γεννήθηκα, εγώ ,ο πατέρας μου και τα παιδιά μου, να καίγεται. Να μην καίγονται το ΔΝΤ και οι τράπεζες, αλλά το κτίριο του  «Απόλλωνα» κ του «Αττικόν», το ‘Αστυ’. Βέβαια ο αντιεξουσιαστής δεν πάει στον κινηματογράφο, εκτός αν πρόκειται για τα "μαθήματα Αμερικανικής  ιστορίας" κ τον Ράμπο και αυτά μεταγλωττισμένα. Αλλά τι να πούμε όταν στην Ελλάδα, ακόμη τιμούν κάποιοι το ΕΑΜ που αιματοκύλισε τη χώρα, για να την κάνει «Σοσιαλιστική» και  ξεχνάνε το Μελιγαλά και την ΟΥΛΕΝ. Όταν τη Μακρόνησο και τη Γιάρο, τα έκαναν σημαία τους  ανεγκέφαλοι, [που δεν ξέρουν τι σημαίνει λήθη και ύβρις και μιλάω για του φωτισμένους πατριώτες –Δεξιούς, που προστάτευαν τον κάθε βιομήχανο, που έβγαζε τα κεφάλαια  του στην Ελβετία. Χώρα των άκων, χώρα χωρίς ιστορική μνήμη, χώρα του Πολυτεχνείου και της Νομικής, που απέκτησαν πια άλλο χρώμα.

 

 

Άσυλο, από πρυτάνεις ανεύθυνους, που αφήνουν την πόλη βορά στο έλεος επικινδύνων που τους νοιάζει όχι η «Αν-αρχία», όχι αντιεξουσιαστές, αλλά τραμπούκοι, λεηλάτες, πράκτορες και συνεργάτες, των εκάστοτε εξουσιαστών ,άμεσα ή έμμεσα. Οικτίρω όλους εμάς και  εμένα μαζί, που δεν έχουμε το θάρρος, τον κάθε δήθεν ταραξία ας είναι γιός ή κόρη ή αδελφός μας , να μην τον παραδώσουμε στις Αρχές (γιατί αλλωστε θα τιμωρηθεί?) αλλά να τον οδηγήσουμε στα Γκούλαγκ, που οι « σύντροφοι»  της κας Παπαρήγα, οδηγούσαν τους κοινωνικά απροσάρμοστους. Όταν καις βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους είσαι χειρότερος από ζώο, είσαι άνθρωπος και κανένα Νταχάου δεν σου είναι αρκετό

Σε λίγους μήνες έρχονται  οι Skynyrd  ακολουθούν οι  BLACK SABBATH ( με η χωρίς τον Ward) μετά οι RED HOT CHILI PEPPERS. Θα είμαστε όλοι εκεί όπως ήταν όλοι στην Ελλάδα και μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και την 22η Απριλίου του 1967και μετά την ψήφιση του μνημονίου.  Αδιάφοροι, χαρούμενοι για την ροκ αισθητική μας και το ανεξάρτητο ροκ πνεύμα μας. Για αυτό μας χαίρομαι, αναγεννιόμαστε  από τις στάχτες μας σαν φοίνικας… τόσο ροκ, τόσο όμορφο …με πήρε η μυρωδιά από τα χημικά και τα αποκαίδια… Ελλάδα του Μπέου, του Πατέρα, Του Μαρινάκη, του Βαρδινογιάννη, του Ψωμιάδη, του Τροχανα…Δ.Ν.Τ, το είχε πει και ο Al , NEW WORLD ORDER…Αριστοτέλη δεν διάβσα , ούτε Πλάτωνα, ήμουν θετικής κατεύθυνσης… διάβασα μόνο πολύ χημεία και αγαπώ το H2SO4..πολύ

 

Υ.Γ Ακολούθησαν αυτό το κείμενο, η χρεωκοπία και ο λαικισμός του "καταληψία" πρωθυπιυργου. Η Σωτηρία Μητσοτάκη, με το Μεγάλο περίπατο , την Ελλάδα 2.0,την διάλυση του ΕΣΥ, την ακρίβεια, ο Κασελάκης, το gloden boy της 'Αριστεράς" και η διάσπαση των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν χωράνε τα SUV στο παρκινγκ της Κουμουνδούρου. Κωρονοιός, ΗΕλλάδα μαθημένη στα επιδόματα, Rafal κ Φρεγάτες αλλα κ 1 εκατομμύριο νέοι Ελληνες στο εξωτερικό. Μεταναστυευτικό και η χώρα μια ατελείωτη χωματερή , ενήλικων οικονμικών επι το πλόιστον, παράνομων μεταναστών ακι Μουσουλμάνων που ονειρεύονται τη Σαρία στην Ευρώπη. Στη χώρα μας, ευδοκιμεί η φαιδρότηατα, οι κηραλοιφές, η φωνή λογικής (οι υπόλοιποι είμαστε παράλογοι?ίσως_ και η Κωσταντοπούλου με τη μόνιμη διαμαρτυρία και το σύντροφο της συν Βουλευτή. Τιμωρείσαι γιατί δεν έκοψες απόδειξη, αλλά οχι γιατί έστησες τις τηλεοπτικες άδειες για να ελέγχεις τα ΜΜΕ, βλ Παππάς. Τιμωρείσαι γιατί πίνεις καφέ στο αυτοκίνητο, αλλά οχι γιατί παρέδωσες τον ΟΣΕ στους Ιταλούς για φραγκοδίφραγκα και κατέληξες με συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ,-ΝΔ στο δυστύχημα των Τεμπών και 53 νεκρους, που απλά πήγαιναν σπίτι τους. Τιμωρείσαι γιατί δεν βάζεις φυσικό αέριο, οπτική ίνα ή δεν χρησιμοποιείς πιστωτική όπως ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ το κράτος (ελευθερία επιλογών σε Δυτική δημοκρατία) αλλά οχι για τους 100 νεκρούς στο Ματι (που δεν ήξερε ο Αλέξης που έκανε ταξιδάκι), εκεί κα Δούρου ήταν πλημμέλημα.. Τιμωρείσια με το ακριοβότερο ρεύμα στην Ευρώπη, το χειρότερο ιντερνετ, την ελάχιστη εως ανύπαρκτη κοινωνική περίθαλψη γιατί τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και ΜΚΔ δημιουργησαν τη γενθιά της απάθειας που έχει απεμπολήσει το βασικό δικαίωμα της ,αυτό της ψήφου. Στη χώρα των αριστερών με δεξιά τσέπη και των δεξιών που ονειρεύονται γάμους ομοφύλων, γιατί όλα τα άλλα έχουν λυθεί, κοιτάμε τί γίνεται στο γειτονικό Ισραήλ και αναρωτιόμαστε τί θα κάναμε εμείς? Στη χώρα των τραπεζών και της τεχνολογίας που θα μειώσει και άλλο τις θέσεις, του τουρισμού που αυξάνει σε αριθμούς και εμιώνεται σε έσοδα, χαμογελάμε. Γιατί είναι μεταδοτικό και τα πρωινάδικα το επιβάλλουν. Το μόνο επίκαιρο σε αυτή τη χώρα είναι ο στίχος των THE WHO από το "Wont get fooled again"...new boss, smae like the old boss

Αναπαύσου εν ειρήνη φίλε Βαγγέλη- R.I.P  The Lord

Όσοι από εσάς ακούτε Heavy metal και είστε από 35 και πάνω, οφείλετε πάραυτα, να παρατήσετε ό,τι κάνετε και να τηρήσετε ένα λεπτό σιγή στη μνήμη, ενός ανθρώπου που πέθανε νέος και του οφείλουμε πολλά. Όλοι όσοι αγαπάμε το Heavy metal  αλλά και τη μουσική γενικότερα. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευθεί στην στήλη μου στο Rockyourlife και το επαναδημοσιευω ως φόρο τιμής σε ένα φίλο και μέντορα. Ψάχνοντας αναμεσά σε βινύλια και cd, δείγματα και αγορασμένα είσαι εκεί …maaaate. Τώρα στον καιρό της καραντίνας, οι φίλοι λείπουν περισσότερο.

Την Παρασκευή έμαθα, καθ οδόν, για το Καρπενήσι, το θάνατο του φίλου, Βαγγέλη Μπαλτά. Δυστυχώς , τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί, ας όψονται, δουλειές και προσωπικά προβλήματα και εκείνη η ντροπή, να σηκώσω το τηλέφωνο στη γιορτή του ή της γυναίκας του, να ευχηθώ, ακριβώς γιατί είχα χαθεί. Τώρα τα γεγονότα, με πρόλαβαν και θα επικοινωνήσω. Για το χειρότερο των υποχρεώσεων, όχι για να ευχηθώ, αλλά για να συλλυπηθώ. Αυτό λοιπόν τα κείμενο αποτελεί φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο χωρίς τον οποίο πολλοί λιγότεροι από εμάς θα ξέραμε στην ώρα μας τους STRATOVARΙUS, ICED EARTH ή θα είχαμε δει τους GAMMA RAY ,SACRED REICH στο πεδίο του Άρεως και τους  KREATOR στο Ρόδον . Ας αρχίσω μια ιστορία, που μακάρι να μην τελείωνε.

Ο Βαγγέλης  ή The Lord και έτσι θα τον  αποκαλώ όπως τον γνώριζαν οι φίλοι και γνωστοί για χρόνια, ήταν Ελληνο αυστραλός. Είχε την τύχη να μυηθεί  στην μουσική από μικρός και να θεωρεί ύψιστη τιμή (που ήταν) να έχει δει AC/DC,ROSE TATTOO, COLD CHISEL αλλά και να γνωρίζει και να αγαπά τους BEATLES, Bob Dylan, Jerry Lee Lewis  και κάθε μορφή καλής μουσικής. Η κλασική ατάκα του ήταν, «δεν έχεις,  πχ COLD CHISEL, δεν έχεις δισκοθήκη…’ και να τρέχω να βρω τις προτάσεις του και τις περισσότερες φορές, η επιλογή και πρόταση του, να αποδεικνύεται κορυφαία. Βαθύς γνώστης των 70ς και του κλασικού ροκ αλλά και των μπλουζ δεν κόλλησε ποτέ στο heavy metal και για αυτό είχε αυτό που λέμε «αυτί». Ξεχώριζε την καλή μουσική και τον ελπιδοφόρο μουσικό. Στην Ελλάδα τον γνώρισα-έμαθα, σαν πωλητή στο «Δισκάδικο της Αθηνάς» μαζί με την μετέπειτα γυναίκα του Άννα. Από εκεί μεταπήδησε στην  FM Records και χάρη στις παρεμβάσεις του στον ιδιοκτήτη της Κούρτη, καταφέραμε να πάψουμε να κυνηγάμε σαν «εισαγωγής» τα βινύλια των μεγάλων εταιριών ης εποχής MFN, Roadrunner κτλπ.  Σύντομα το επιχειρηματικό του δαιμόνιο, τον οδήγησε στην δημιουργία του Rock City. Γύρω στο 1988 ανοίγει το πρώτο Rock City και με το σύνθημα "Metal is our business and business is good", τo μικρό δισκάδικο στη Σωκράτους έφερνε θησαυρούς, πχ το πρώτο ep ARMORED SAINT  καθόταν στα ράφια σαν προσφορά σχεδόν μια πενταετία (ναι τόσο ξέρουν οι Έλληνες από metal ιστορία) και αποτέλεσε τόπο συγκέντρωσης μαζί με το Happening κάθε metal σχήματος και φίλου της μουσικής. Τα Σάββατα, οι ανταλλαγές ντεμο, έδιναν άλλο αέρα στο μικρό μαγαζί, ενώ  το γραφείο του Βαγγέλη στο στοά αποτελούσε τόπο γα εμένα και αρκετό άλλο κόσμο, κουβέντας, γνώσης και βέβαια, λήψης δειγμάτων (τότε τα έδιναν σε μορφή κασέτας και αργότερα βινυλίου) οι εταιρίες, για να φτάσουν στα μάτια σας σαν δισκοκριτικές –παρουσιάσεις. Το μικρό δισκάδικο μετακινήθηκε στην Ακαδημίας, μετά άλλαξε χώρο λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο, μέχρι πριν λίγα χρόνια, να κλείσεις, σφραγίζοντας, μια εστία, ενημέρωσης, γνώσης και μεταλλικής ζωής για όσους από εμάς, ακούμε αυτή τη μουσική, όχι για το εφέ, αλλά γιατί μας μιλάει.

(η φωτο ανήκει στο Rockmachine.gr)

Ο ίδιος ο Βαγγέλης είχε σχέσεις με τους πιο πολλούς καλλιτέχνες που έχετε θεοποιήσει, πχ Schafer, μιας και σύντομα, αποφάσισε να αντιπροσωπεύει τις εταιρίες που ασχολούνταν με το heavy metal και να κάνει την Ελλάδα, κάτι από παραπάνω από κουκίδα στον χάρτη της μεταλλικής αγοράς. Με αξιοπιστία στις παραγγελίες στις αποπληρωμές και στο εμπορικό κομμάτι. Ταυτόχρονα, μετά από μικρή θητεία του,  στο Ελληνικό Heavy Metal, μετέπειτα Metal Hammer  ως συντάκτης, μου είχε δώσει τον ρόλο του απομαγνητοφωνητή των συνεντεύξεων και προσαρμογής τους. Τα γραπτά  Ελληνικά του, δεν ήταν τα καλύτερα, αλλά ακόμη γελάω όταν μου έπλεξε το εγκώμιο σε μια απομαγνητοφώνηση των BOLT THROWER  νομίζω και Ο Γ. Φλωράκης, αρχισυντάκτης τότε του M.H το έκοψε, δικαιολογημένα, αφού ήταν πιο μεγάλο από τον πρόλογο. Δεν ήταν όλα ρόδινα βέβαια. Με αρχισυντάκτη τον Άγγελο Γεωργιόπουλο, και στηριζόμενο από τον Lord εκδόθηκε το Rock City Metal Vision το 1993, το οποίο  μετά από μια βραχύβια πορεία λίγων  τευχών έκλεισε. Ο Lord, με εμπειρία από ραδιόφωνο και περιοδικό τύπο ο ίδιος, είχε μια πιο «ρομαντική» άποψη για το πώς θα αντιμετωπίσει το Ελληνικό κοινό, μια προσπάθεια πέρα από τα κλισέ. Παράλληλα συνέχισε να είναι ο υπεύθυνος για τις κυκλοφορίες του μήνα στο Ελληνικό M.H μιας και αυτός αντιπροσώπευε τα πάντα σχεδόν από πλευράς ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιριών.

Την ίδια στιγμή που η  μεταλλική σκηνή ανθούσε και οι συμβουλές του στον Νίκο Λώρη, βοηθούσαν να στηθεί και μια ζωντανή συναυλιακή σκηνή, ο ίδιος άρχιζε να δημιουργεί την οικογένεια του με την γέννηση της κόρης του Νιόβης. Μερικά χρόνια αργότερα ήρθε και ο γιός, ο Ιάσωνας. Παράλληλα, όμως είχε κάνει την εμφάνιση του το grunge, το ιντερνέτ και οι online παραγγελίες. Τα γραφεία της εταιρίας μεταφέρθηκαν στη Δάφνη και οι επισκέψεις μου στο Lord, αυξήθηκαν σε διάρκεια συζητώντας, για τις αντιπαλότητες των Ελληνικών περιοδικών, METAL HAMMER-METAL INVADER-ROCK ON-ROCK HARD  και των διαφόρων fanzines, για τους αγαπημένους του AC/DC, Jimmy Barnes και βέβαια για τον Ολυμπιακό, για τον οποίο διαφωνούσαμε, αφού είμαι γνωστός Παναθηναϊκός.  Όλα αυτά τα χρόνια, είχα την τύχη να μοιραστώ με τον Βαγγέλη και την Άννα και τον Άρη Ζουρούδη, πέρα από τη μουσική και τις ώρες στα δισκάδικα τους, που σύντομα έγιναν αλυσίδα, στην άνθιση του βινυλίου,cd, δείπνα σε εστιατόρια με τον Βαγγέλη να είναι μεγάλος φίλους του Μεξικάνικου και ατελείωτες κουβέντες, για κινηματογράφο, μουσική  , τέχνη, πράγματα που ξέφευγαν από την εικόνα, που ήθελε και θέλει  να έχει ο πολύς  κόσμος για τον φίλο του metal. 

 

Θα θυμηθώ μερικά περιστατικά που τον χαρακτήριζαν. Πάντα παθιαζόταν. Όταν ξεκίνησε το γυμναστήριο, νόμιζες ότι μιλάς με μελλοντικό δεκαθλητή, αλλά η προσήλωση του στο προπονητικό πρόγραμμα ήταν εκπληκτική. Όταν σου μίλαγε για ένα άλμπουμ που αγαπούσε, όλα τα άλλα ήταν ανύπαρκτα, αν δεν το είχες δεν είχες δισκοθήκη. Για τον Ολυμπιακό είχαμε μαλώσει στο μαγαζί στη Σωκράτους και θυμάμαι, με είχε «απειλήσει» ότι θα πάθω ότι έδειχνε  το εξώφυλλο του “vulgar display of power” των PANTERA. Μετά από καμία ώρα, μιλάγαμε για τους WHO  και το καλύτερο άλμπουμ  τους.

Όταν κυκλοφόρησε το Citroen Saxo vts το αγόρασε και όπως του είπε ο πωλητής με το immobilizer  δεν κινδύνευε από κλοπή, μέχρι που μερικές μέρες αργότερα ,έκανε φτερά έξω από το σπίτι του. Θυμάμαι μια πρωτοχρονιά στο σπίτι στη Δάφνη, που προσπαθούσα να τον πείσω να μην πετάξει κάποια δείγματα και να μου τα δώσει, μιας και  πραγματικά το σπίτι δεν χωρούσε. Τελικά μου έδωσε κάποια βιβλία του Stephen King  στα Αγγλικά και μια εκπληκτική βιογραφία του Χίτλερ του Kersaw, που μετά αγόρασα και εγώ (η ιστορία ήταν μια ακόμα αγάπη του). Ακόμα στις λίγες επισκέψεις στη Νέα Σμύρνη, θυμάμαι τις κουβέντες στο μπαλκόνι και τις σκέψεις με την μουσική μας να υποχωρεί και το ιντερνέτ , να κάνει τα πάντα διαφορετικά. Αν όμως ήθελες να του φτιάξεις τη διάθεση ας του εκθείαζες τους AC DC. Η ας ρώταγες, όπως έκανα, ποιο άλμπουμ των COLD CHISEL είναι το καλύτερο, όταν κυκλοφόρησαν σε cd. Η απάντηση κλασσική ήταν  «όλα» και έτσι τα αγόρασα όλα και ξέρετε κάτι είχε δίκιο. Ακόμη θα τον θυμάμαι και ευγνωμονώ για πάντα, γιατί όταν του είπα με τα πρώτα χρήματα από τη δουλειά, μετά το  στρατό, ότι θα πήγαινα να δω τους SKYNYRD στο Λονδίνο, μου βρήκε σε μισή ώρα, backstage pass. Με κάλεσε να γνωρίσω τον Udo  στο ξενοδοχείο το πρώην Καψής στην αρχή της Συγγρού. Με κάλεσε για φαγητό στο Τουρκολίμανο, με τους QUEENSRYCHE  στην Tribe περιοδεία για να ακούσουμε μαζί τον Τate να ωρύεται δεν ηχογραφώ συνέχεια του Operation Mind crime. Φίλος του μπάσκετ και αρκετά καλός παίκτης, καλός άνθρωπος, καλός οικογενειάρχης και πάντα χαμογελαστός, έτσι θα τον θυμάμαι, με το τσιγάρο στο στόμα ,το μακρύ μαλί και την μανία του στο γραφείο με το championship manager (που τον κόλλησα)  και την ανακάλυψη νέων σχημάτων. Να κάνει σαν μικρό παιδί, όταν άκουγε κάτι καινούργιο, που τον ενθουσίαζε.

Στήριξε τους ανθρώπους του στα μαγαζιά και ας τα είδε να συρρικνώνονται. Στήριξε τις εταιρίες και τη διανομή τους, τους φίλους, τη σκηνή ενεργά. Όχι μόνο άκουγε μουσική και αγόραζε άλμπουμ και συλλεκτικά κουτιά, αλλά πήγαινε σε συναυλίες. Απέκτησε δύο πολύ καλά παιδιά και μια ζωή, που αν και δεν έπαιζε μουσική, ήταν η μουσική. Ακόμη και το Greece Attacks, με το “Great balls of fire” με αυτόν στα φωνητικά, απόδειξη της αγάπης του για το  ροκ είναι.

Είχε ελαττώματα, όπως τον εγωισμό του, αλλά τα έκανε προτερήματα, γιατί σε αυτά που ήταν καλός ήταν καλός και προσπαθούσε. Ισχυρογνώμων και γνώστης, άνθρωπος της μουσικής, με θάρρος και χαρακτήρα, έφυγε νέος, στενοχωρημένος από μια κατάσταση που διαλύει τα  πράγματα όπως τα ξέρουμε. Downloading , πειρατικά cd και μια γενιά που θεωρεί τη μουσική Terabite  δεν του ταίριαζαν. Ο Lord είναι και θα παραμείνει για όσους από εμάς τον γνωρίσαμε από κοντά ένας ευπατρίδης της μουσικής. Όσοι ανά καιρούς είχαν διαφωνίες μαζί του το αναγνώρισαν έμπρακτα. Χωρίς αυτόν, δεν θα είχαμε  πρόσβαση σε όλη αυτή τη μουσική  σήμερα. Πολλοί νεαροί οπαδοί του χώρου, μιλάνε για κέρδη, διανομές κτλπ. Αηδίες, ο Βαγγέλης τόλμησε να επενδύσει , εκεί που κανείς ως σήμερα δεν θέλησε, στην μεταλλική κοινότητα και να αναλάβει την αντιπροσώπευση των ανεξάρτητων εταιριών, όταν όλοι κοίταζαν το εύκολο κέρδος. Τα έκανε όλα αυτά κρατώντας τις τιμές σε λογικά πλαίσια, όταν η λέξη διαδίκτυο, ήταν άγνωστη. Αν έκανε επαγγελματικά λάθη, τα πλήρωσε (ακριβά-λόγω εντιμότητας), αλλά ό,τι έκανε, περιείχε προσωπικό κόπο, μεράκι και ρίσκο (πχ το πρώτο άλμπουμ των CASUS BELI). Αυτά, γιατί πολλοί μιλάνε σήμερα και κάνουν κριτική, ενώ δεν δίνουν ευρώ για να αγοράσουν ένα άλμπουμ, από την ασφάλεια του καναπέ του μπαμπά.

Στον φίλο μου Βαγγέλη, λοιπόν, ένα αντίο, μια συγγνώμη, που χαθήκαμε και μέχρι να ξαναβρεθούμε, θα τραγουδώ  It’s a long way to the top… Στην οικογένεια του, τα βαθιά μου συλλυπητήρια (και την αγάπη μου)

ΥΓ. Το κείμενο αυτό ανεβαίνει ξανά με ελάχιστες αλλαγές, ένα δύο ορθογραφικά. Στα χρόνια που πέρασαν από το γράψιμο του, έκανα την δική μου επιχειρηματική προσπάθεια λίγο πο κάτω από τα γραφεία της Sound & Vision, της εταιρίας του Βαγγέλη. Τον σκεφτόμουνα κάθε μέρα στα πέντε χρόνια που διήρκεσε, περνώντας έξω από το μετρό της Δάφνης. Μου έδωσε την πυξίδα να μη χαθώ στα δύσκολα, να μην σκάσω… Ακόμη και όταν όλα βούλιαζαν, φιλαράκι σε σκεφτόμουνα και έλεγα, δεν αξίζει, θα τα ξαναφτιαξεις. Σήμερα εν μέσω κορωνοιου, το ανεβάζω, σε αυτή τη σελίδα για να μείνει. Το δικό μου φόρο τιμης σε ένα φίλο. Μέχρι να τα ξαναπούμε, παίζω σε κάθε ευκαιρία COLD CHISEL,Jimmy Barnes και ναι ρε φίλε, υπάρχει κόσμος που τους μαθαίνει ακόμα και γουστάρει…Όσοι σε γνωρίσαμε δεν σε ξεχνάμε…

 

Jon Schaffer- The path I choose...

 

Η εμφάνιση του Jon Schaffer, ιδρυτή των ICED EARTH ανάμεσα στο «οργισμένο» πλήθος που κατέλαβε το Καπιτώλιο διαμαρτυρόμενο για την μη επανεκλογή ή εκλογική νοθεία κατά του Ντόναλντ Τραμπ, άνοιξε για ακόμα μια φορά τους ασκους του Αιόλου. Ο ταλαντούχος κατά γενική ομολογία μουσικός βρέθηκε στο στόχαστρο οπαδών και περιοδικών, για την πολιτική του στάση, όχι όμως για τη μουσική του (για κάποια άλμπουμ θα έπρεπε).

Στο σύντομο κείμενο μου αναρωτιέμαι, αν πονάει περισσότερο η ειδωλοποίηση ενός μουσικού ή η αναγνώριση από όλους μας, ότι μουσική και πραγματική ζωή διαφέρουν. Αν διαφέρουν, γιατί η δουλειά του Schaffer είχε πάντα τα στοιχεία υπέρ της επανάστασης, της ανεξαρτησίας του Αμερικανικού Έθνους, ίχνη συνωμοσιολογίας και αγάπη για τα άκρα , πιθανόν ακόμα να πιστεύει ότι τα πάντα είναι μια σκευωρία ή ότι το δικαίωμα του να διαμαρτύρεται είναι ανάλογο των Αμερικανών που ξεσηκώθηκαν κατά των Άγγλων τον 18o αιώνα βλπ SONS OF LIBERTY project. Απόψεις που ειδικά τον 21^ο αιώνα έχουν αποκτήσει ευρεία διάδοση χάρη στο ίντερνετ.

Είναι όμως οι απόψεις του, που πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ζει για αυτές και τις υπερασπίζεται εμπράκτως, λόγος να τον αποκηρύξουμε ως μουσικό? Είναι ο μουσικός που ορίζει το δημιούργημα ή αυτό αποτελεί μια οντότητα ανεξάρτητη, που μεγαλώνει στο χρόνο όσο και να ο μουσικός αλλάζει? Είναι το heavy metal πολιτικοποιημένη μουσική? Αν ναι, γιατί δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα του Schaffer  αλλά θαυμάζει τον Tom Morello,ακτιβιστή,  με τα πανάκριβα εισιτήρια συναυλιών? Το κατακριτέο (η άσκηση βίας) ακυρώνει και την μουσική του πορεία? Γιατί τόση έκπληξη για ένα μουσικό, που και μέσα από τα έργα του ,αλλά και από τις συνεντεύξεις του έχει δώσει το στίγμα του? Είναι κατακριτέος αυτός ή περισσότερο  τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος, που άρχισαν να αλλάζουν δημόσια γνώμη μετά την κατακραυγή της εισβολής? Έπρεπε οι BLIND GUARDIAN να καταδικάσουν τον Schaffer?Θα τους έδιωχνε οπαδούς? Ο δημιουργός καθορίζει το δημιούργημα ή αυτό παραμένει αλώβητο μετά την όποια αλλαγή πορείας ζωής του δημιουργού του?

Ο Varg Vikernes έχει μια ξεχωριστή θέση στην Black metal κοινότητα της Νορβηγίας, τόσο ως

εμπνευστής όσο και μουσικά. Η συμπεριφορά του όμως με το κάψιμο των εκκλησιών και τη δολοφονία του Euronymous τον έκανε παρία της σκηνής. Πόσες φορές δεν θα δούμε σε λίστες με τα καλύτερα black metal άλμπουμ , δικές του δουλειές, ως επιδραστικές στον ήχο και το ίδιο το ιδίωμα. Ακόμη και νεότερες δουλειές του χαιρετίζονται με ενδιαφέρον αν και ο δημιουργός τους παραμένει ένας καταδικασμένος δολοφόνος.

 

Ο Johnny Rotten, νυν Johnny Lydon στο Λος Άντζελες, ζει μια ζωή πολύ μακριά από την περσόνα του

επαναστάτη, με πολιτικές απόψεις που θα χαρακτηρίζονταν και ως συντηρητικές.  Οι SEX PISTOLS  πριν μερικά χρόνια πέρασαν και από τη χώρα μας, κάνοντας περιοδεία στα στάδια που κοροϊδεύαν. Θα πρέπει να πετάξουμε το “Never mind the bollocks” στα σκουπίδια, επειδή ο δημιουργός του, αποφάσισε να ζήσει μια καλύτερη ζωή, με τα κέρδη που εμείς του προσφέραμε και να αλλάξει εν καιρώ πολιτικές απόψεις? To ωραιότερο ο Lyndon φωτογραφήθηκε με μπλουζάκι Τραμπ και τον ψήφισε το 2020 , όπως ανέφερε σε συνέντευξη του, χαρακτηρίζοντας τον Binden και την Χίλαρι ως σοσιαλιστή της σαμπάνιας…είπατε κάτι?

 

Ο Michael Sweet  ψήφισε Τραμπ και λοιδορήθηκε από πολλούς οπαδούς στην ίδια του του τη σελίδα. Ένας μουσικός χαμηλών τόνων, που ζητά από όσους συνδιαλέγεται μετριοπάθεια.

Με ποιο δικαίωμα, θα επιβάλλει ο οπαδός, καθαρά φασιστικά στον μουσικό την άποψη του για τη ζωή εκτός μουσικής. Όταν ο μουσικός δεν κάνει κήρυγμα και δεν είναι η μουσική του στρατευμένη πολίτικά, πώς μπορεί ο οπαδός να του απαγορέψει το δικαίωμα να έχει άποψη και προσωπική ζωή?

O Justin Sullivan (NEW MODEL ARMY) είναι εναντίον του BREXIT, όπως και οι CRIPPLED

BLACK PHOENIX, έχοντας δηλώσει σε συνέντευξη σε εμένα «Καλύτερα σε μια κακή ΕΕ, παρά εκτός, στο έλεος του Εθνικισμού, όπως σε εσάς η Χ.Α». Ο «επαναστάτης» οπαδός των ΝΜΑ και ο «ψαγμένος των CBP , τί θα κάνουν, θα τους αποκηρύξουν και μουσικά γιατί διαφωνούν με την ΕΕ? Ειδικά τους ΝΜΑ από τα πιο πολιτικοποιημένα σχήματα, δύσκολα θα τους βρεις ψεγάδια σε συμπεριφορά και τοποθέτηση και ανακολουθίες. Μπορούμε λοιπόν επειδή διαφωνούμε να τους «κράξουμε»?

Θυμάστε ίσως τον τραγουδιστή των LOST PROPHETS, που καταδικάστηκε για παιδεραστία και κακοποίηση βρέφους. Οι υπόλοιποι συνεργάτες, διέλυσαν το σχήμα, με σκοπό να μην ξανακουστεί τραγούδι που είχε τραγουδήσει. Ίδια περίπτωση, θα μου πείτε? Όχι, αλλά εδώ σε μια πράξη που αποτελεί κοινά αποδεκτά κακό, όλοι συμφωνούν. Αντίστοιχα ο πρώην ντράμερ των JUDAS PRIEST Dave Holland  μπήκε στα μαύρα κιτάπια της ιστορίας, μαζί με τον Karl Logan (MANOWAR)  αλλά κανείς δεν στράφηκε εναντίον του, ή εναντίον της μουσικής που μας έδωσε.

Έχουμε λοιπόν το φαινόμενο ενός μουσικού, που έχει ξεκάθαρα δηλώσει τα πιστεύω του. Που είναι οπαδός θεωριών συνωμοσίας. Πόσοι από εσάς δεν θεωρείτε συνωμοσία τον κορωνοίό και το εμβόλιο και τα μέτρα, υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων? Πόσοι από όσους ήσασταν στο Ρόδον εκείνα τα τρία βράδια, δεν ψηφίσατε στις εκλογές των επόμενων  ετών πολιτικούς που σας έκαναν να τραπείτε, δεν πήρατε μέρος σε διαδηλώσεις και εκφάνσεις βίας. Δεν είμαστε δημόσια πρόσωπα ,θα πείτε. Συμφωνώ και εδώ είναι ίσως το μεγάλο πρόβλημα ειδικά της metal  μουσικής. Ηρωοποίηση των μουσικών και δαιμονοποίηση στο πρώτο σφάλμα, μεγάλο ή μικρό, λάθος ή σωστό ας το κρίνει ο καθένας με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Ας αφήσουμε όμως τη μουσική να μιλά για συναισθήματα και στιγμές και μην εμπλέκουμε τον δημιουργό, με το δημιούργημα εις τον αιώνα τον άπαντα. Ας θυμηθώ σχόλια, για τον Barlow όταν έφυγε να πάει στην αστυνομία (μπάτσος, γουρούνι) και άλλα ωραία. Προφανώς θα του πλήρωναν όσοι σχολίαζαν τους λογαριασμούς. Προσωπικά δεν είμαι φίλος της μουσικής των ICED EARTH, αλλά σέβομαι την απήχηση τους. Επίσης σέβομαι το δικαίωμα του καθενός μας να εκφράζει την άποψη του. Αν ο Schaffer δεν έμπαινε στο Καπιτώλιο, σεβαστή ή διαμαρτυρία του. Από τη στιγμή που παραβίασε το νόμο του κράτους του, υπάρχουν άλλοι αρμόδιοι να τον κρίνουν. Εμείς ας «κρίνουμε» την μουσική του, γιατί χρόνια μετά, δεν θα έχει μείνει τίποτα άλλο πίσω….όταν τα είδωλα, που εμείς τυφλά στήσαμε, θα έχουν χαθεί, θα υπάρχουν μόνο τα τραγούδια τους.

---