Ροκ και ακτιβισμός, από τον αγώνα για ανθρώπινα δικαιώματα, στον αγώνα για μη μεταλλαγμένους γενετικά σπόρους.
 

Με αφορμή την τελευταία δουλειά του Neil Young ενάντια στη Monsanto και στα τροποποιημένα της γενετικά υβρίδια σπόρων αλλά και τα καρκινογόνα εντομοκτόνα της κάνουμε μια μικρή ιστορική αναφορά,  στον ροκ ακτιβισμό. Όπως αυτός εκδηλώνεται κατά προτίμηση, πέρα από τη στενή έννοια των τραγουδιών, με πολιτικό, κοινωνικό νόημα. Υπάρχει ως πραγματικότητα ή μόνο ως έννοια και τελικά ποιοί τον συντηρούν και πώς?

 

Ξεκινώντας, υποχρεωτικά, για λόγους σεβασμού, θα πρέπει να γίνει ξεχωριστή αναφορά σε μια μουσικό, που μαζί με τους πρώτους  bluesmen σε δύσκολες εποχές, μέσω της μουσικής της και μόνο προκάλεσε τις φυλετικές διακρίσεις της εποχής. Η Billie Holiday ηχογραφώντας και τραγουδώντας στη συνέχεια επι σκηνής το  “Strange fruit” το 1939, τόλμησε να μιλήσει, για μια τακτική , αυτή του λιντσαρίσματος, που ήταν πολύ αγαπητή στις τάξεις των ρατσιστών στης Η.Π.Α μέχρι και την δεκαετία του 60. Με την κίνηση της αυτή  ήταν η πρώτη μουσικός που τόλμησε , ενεργά, να θίξει καταστάσεις και να καυτηριάσει κακώς κείμενα, πράγματα που άνδρες συνάδελφοι της ακόμα δεν είχαν τολμήσει να κάνουν, θέτοντας τον πήχη πολύ υψηλά, για τις επόμενες γενιές μουσικών.

 

 

Το ροκ από τη γέννηση του ήταν επαναστατικό και ενίσχυσε την κοινωνική αναταραχή, την ισότητα των δύο φύλων αλλά και των διαφορετικών εθνοτήτων  αλλά κινήθηκε και κατήργησε επί της ουσίας τις φυλετικές διακρίσεις. Λευκό ακροατήριο, λάτρεψε τον Chuck Berry και τον Little Richard, μέχρι ο Elvis να εξοργίσει την πουριτανική ψυχροπολεμική Αμερική με την εμφάνιση του στο Ed Sullivan show, κουνώντας σεξουαλικά τους γοφούς του και ισοπεδώνοντας σε μερικά δευτερόλεπτα, τα στερεότυπα, μιας κοινωνίας που γαλουχήθηκε με τον  τρόμο του ΒΠΠ και της επερχόμενης αναμέτρησης με τα Ατομικά όπλα. Με την εμφάνιση του ροκ ν ρολ, οι αναστολές κάμφθηκαν και οι πρώτοι rockers πριν ακόμα αλωθούν από το σύστημα, το χτύπησαν στην καρδιά της συντηρητικής ηθικής του, «διαφθείροντας» την νεολαία και ωθώντας την, να σκεφτεί για την ισχύ και την ορθότητα, των αξιών που της κληροδότησε η γενιά του πολέμου.

 

Οι πρώτοι ενεργοί και συνειδητοί ακτιβιστές εμφανίστηκαν  στην επόμενη γενιά μουσικών, αυτών στα τέλη της δεκαετίας του 60. Με τον πόλεμο του Βιετνάμ και στην στρατολόγηση των νέων που δεν μπορούσαν να φοιτήσουν στο κολέγιο, σε έξαρση, μια γενιά μουσικών, σαν τους Bob Dylan, Woody Guthrie, Country Joe and the Fish, τάχθηκαν εναντίον του πολέμου , μέσα από τραγούδια και συναυλίες. Άλλοι προχώρησαν σε καταγραφή μουσικά, όπως οι CSNY με το «Οχάιο» της εξέγερσης της νεολαίας ενάντια στο στρατοκρατούμενο Αμερικανικό καθεστώς, και τα αντίποινα από αυτό. Όπως περιγράφονται για την εισβολή της Εθνοφρουράς στο πανεπιστήμιο του Κέντ, με αποτέλεσμα τον θάνατο  τεσσάρων φοιτητών από τα πυρά της Εθνοφρουράς. Άλλος ένας ακτιβιστής και από τους πρώτους σταρ που έλαβαν θέση υπέρ της ειρήνης με ενέργειες έστω και ατομικού τύπου ο Τζον Λένον, με την γνωστή διαμαρτυρία του κρεβατιού και το τραγούδι του “Give peace a chance”. Ένας άλλος ακτιβιστής από τον χώρο της σόουλ μουσικής ο Marvin Gaye  κυκλοφορεί το 1971 το"Mercy Mercy Me (The Ecology)" με σαφή οικολογικό προσανατολισμό.

 

Στην αρχή της δεκαετίας του 70, τα κονσέρτα για το Μπαγκλαντές, που μαστίζονταν από την πείνα και τις ασθένειες, με συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών στο Madison Square Garden της ΝΥ, με διοργανωτές τους Georg Harrison (BEATLES) και Ravi Shankar  ήταν  οι πρώτες συναυλίες φιλανθρωπικού χαρακτήρα, που άνοιξαν τον δρόμο για τα αντίστοιχα Live Aid.

 

Η δεκαετία του 80, ξεχώρισε για τον Ρηγκανισμό, τον Θατσερισμό αλλά και μερικές πράξεις ενάντια στα κατεστημένα της Δύσης και τον Ψυχρό πόλεμο. Στο πρώην Σιδηρούν παραπέτασμα, οι πρωτοβουλίες αυτού του τύπου, οδηγούσαν σε βίαιες φυλακίσεις σε ψυχιατρεία και άλλα ευαγή ιδρύματα, οπότε δεν έχουμε επαρκή στοιχεία για αντιρρησίες, αν και ο Σολζενίτσιν στο «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ», περιγράφει το ειδυλλιακό περιβάλλον διαμονής των εχθρών του λαού και του κράτους.

Οι Ιρλανδοί U2 με το “Sunday,Bloody Sunday” ανακίνησαν το θέμα της αιματηρής εξέγερσης των Ιρλανδών και της δολοφονίας δεκατριών καθολικών διαδηλωτών το 72 σε μια ειρηνική κατά τα άλλα πορεία σε μια εποχή που τα πνεύματα μεταξύ Βρετανών και Ιρλανδών, με την βοήθεια του ΙRΑ ήταν τεταμένα. Το ίδιο συγκρότημα στα επόμενα χρόνια συνέχισε να λαμβάνει θέση με οικολογικές πλέον παρεμβάσεις και τον τραγουδιστή του, να αναλαμβάνει δράση για σωρεία κοινωνικών και οικολογικών κυρίως θεμάτων.

Ένας ακόμα καλλιτέχνης που άγγιξε ένα πολύ λεπτό θέμα ειδικά για τη Μεγάλη Βρετανία ήταν ο Πήτερ Γκάμπριελ που με το τραγούδι του Biko, ( το όνομα, ενός μαύρου Νοτιου Αφρικανού ακτιβιστή που συνελήφθη, βασανίστηκε και πέθανε στα χέρια της ΝΑ αστυνομίας το 77), τάχθηκε κατά του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων στη Νότιο Αφρική ξεκινώντας ένα μακρύ αγώνα, που οδήγησε στην απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα και την εφαρμογή της διαφυλετικής  ισότητας στην Αφρικανική χώρα.

 

Λιγότερο γνωστοί , αλλά με πιο έντονο τον ακτιβισμό τους οι Βρετανοί punk rockers CRASS, με τα άλμπουμ τους και τις ενέργειες τους, προσπάθησαν να αφυπνίσουν την κοινή γνώμη στη δεκαετία του 80. Από τις πρώτες ημέρες τους όταν έγραφαν συνθήματα στο μετρό του Λονδίνου , πάντα ήταν ενεργοί σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1982 βοήθησαν σε μια 24 ωρη κατάληψη/ελεύθερη συναυλία του εγκαταλελειμμένου  Λονδρέζικου κλαμπ  Zig Zag με σκοπό την ελεύθερη απόλαυση της μουσικής. Το 1983 και 1984 ήταν μέρος του κινήματος Stop the City  που συνοργανώθηκε με την Βρετανική  Greenpeace

Αντίστοιχα κοινωνική δραστηριότητα και μηνύματα περνούσε και συνεχίζει να περνά ο Jello Biafra των DEAD KENNEDΥS από την κυκλοφορία του “Kill the poor”, ως την απόφαση του να κατέβει για δήμαρχος του Σαν Φρανσίσκο το 1979 .Ο ίδιος κατέβηκε  σαν επιλαχών πρόεδρος του Οικολογικού κόμματος των ΗΠΑ το  2000.  Ένας άλλος ακτιβιστής από την  προερχόμενος από την hardcore σκηνή, ο Henry Rollins δραστηριοποιήθηκε  για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ειδικά για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ιράκ το 2003, περιόδευσε με την United Service Organizations στις αμερικάνικες βάσεις σε εμπόλεμες ζώνες αλλά και εκτός. Σκοπός του ήταν όπως είπε  η σφαιρική ενημέρωση των στρατιωτών για την πραγματικότητα. Ακόμη συνεργάζεται με το κίνημα  "West Memphis Three" υπέρ τριών νέων που θεωρείται ότι έχουν καταδικαστεί άδικα για φόνο, που αν και απελευθερώθηκαν, ακόμη δεν έχει αποκατασταθεί το όνομα  τους.  Αντισυμβατικός όπως πάντα έχει συνεργαστεί στενά και με την ένωση Αμερικανών  Βετεράνων (IAVA).  Οι ενέργειες του επεκτείνονται σε κάθε μορφή «αδικίας», που τον ενοχλούν.

 

 

Την ίδια δεκαετία , η πείνα που μάστιζε την Αφρικανική ήπειρο οδήγησε σε μια σειρά εκδηλώσεων μουσικού χαρακτήρα που πραγματικά άλλαξαν την πορεία των συναυλιών και την αποχή της κοινωνικής ευθύνης από ποπ και ροκ καλλιτέχνες. Τα  Live Aid concerts, τον Ιούλιο του, 1985, ακολούθησαν  το  single "Do They Know It's Christmas?" του 1984 και σηματοδότησαν,  την πρόσκαιρη επανένωση των BLACK SABBATH K LED ZEPPELIN και την υποκρισία των δυτικών απέναντι στα παιδιά της Αφρικής, με τραγούδια και σόου.,

Βέβαια ο μουσικός   κόσμος σνόμπαρε το πολύ καλύτερο μουσικά Hear n Aid του Ronnie James Dio που μάζεψε το μεγαλύτερο μέρος της αφρόκρεμας του μεταλλικού χώρου για ένα single που τα έσοδα του πήγαν για τα παιδιά της Αφρικής, αλλά είπαμε, metal καλλιτέχνες…

 

Στα πλαίσια του ακτιβισμού στις ΗΠΑ με την αγροτική κοινότητα να βασανίζεται από την ξηρασία, τα υπέρογκα δάνεια, τις τράπεζες και τις κατασχέσεις, ξεκίνησε μια σειρά συναυλιών με τίτλο Farm Aid. Ξεκίνησαν το 1985, με βασικούς οργανωτές τους Willie Nelson, John Mellencamp and Neil Young, Αποτέλεσμα αυτών των εκδηλώσεων, η ευαισθητοποίηση του Κογκρέσου και η πράξη περί Γεωργίας , το  ‘Agricultural Credit Act’ του 1987, που διέσωσε  αρκετές φάρμες από την κατάσχεση. Ο οργανισμός Farm aid  συνεχίζει να δραστηριοποιείται ως σήμερα, με το φεστιβάλ να έχει φτάσει αισίως τα τριάντα χρόνια   

 

Βέβαια τα δεδομένα έχουν αλλάξει και σήμερα οι συναυλίες κύρια έχουν γίνει επακόλουθο κάθε ενέργειας, πχ του χτυπήματος της 11ης Σεπτεμβρίου, για την ανακούφιση των θυμάτων της  επίθεσης

 

Ένα άλλο κομμάτι στο οποίο έχει δραστηριοποιηθεί πολύ η ροκ κοινότητα, είναι αυτό της συγκέντρωσης χρημάτων κατά του καρκίνου. Χαρακτηριστικά είναι τα  teenage Cancer Trust concerts  που πραγματοποιούνται ετήσια στο Λονδίνο, με συμμετοχή πληθώρας ροκ καλλιτεχνών και θεωρούνται σημαντικός φιλανθρωπικός  θεσμός, με συμμετοχές ενδεικτικά των  Paul Weller, WHO, STEREOPHONICS.

Με αφορμή τον θάνατο του Ronnie James Dio  από καρκίνο του στομάχου η σύζυγος του δημιούργησε το Ronnie James Dio Stand Up and Shout Cancer Fundπου συγκεντρώνει χρήματα μέσω συναυλιών, εκδόσεων άλμπουμ και μουσικών αναμνηστικών.

Στη χώρα μας, έχουμε την τιμή να έχουμε την πιο επιτυχημένη Ελληνική έκδοση της ενέργειας  αυτής, τους  Rock n roll Children που ο κινητήριος μοχλός είναι ο κιθαρίστας των INNERWISH , Μανώλης Τσίγκος και με τη βοήθεια όλης της Ελληνικής metal σκηνής διοργανώνει επι μια πενταετία, μια επετειακή συναυλία στην μουσική του Dio, με τα έσοδα της να δίνονται σε ιδρύματα κατά του καρκίνου και με τρομερή αποδοχή από κοινό και μουσικούς. 

 

Αντίστοιχες ενέργειες έχουν γίνει ανά καιρούς στην Ελλάδα από περιοδικά και metal μουσικούς για τα θύματα των σεισμών και πυρκαγιών που έχουν ρημάξει την χώρα μας, με πιο χαρακτηριστική αυτή για τους πυροπαθείς της Πελοποννήσου  στις αρχές του 2008 από το Rock Hard.

 

Ένας άλλος ακτιβιστής  πιο ακραίας και συντηρητικής αντίληψης είναι ο  Ted Nugent. Μιλά ανοικτά υπέρ της οπλοχρησίας και του κυνηγιού σε κάθε ευκαιρία. Επίσης είναι επίσημος εκπρόσωπος του προγράμματος Drug Abuse Resistance Education (DARE) program, υποστηρίζοντας την φυσική διέγερση, από δραστηριότητες ,όπως το κυνήγι.

Στο άλλο άκρο πολιτικά αλλά εξίσου δραστήριοι οι  RAGE AGAINST THE MACHINE, από τους στίχους έως την στάση τους.  Τον Αύγουστο του 2008, έδωσαν μια δωρεάν συναυλία κατά τη διάρκεια του Εθνικού Συνεδρίου των Δημοκρατικών , στο Ντένβερ, εναντίων του πολέμου του Ιράκ.  Κάποιοι κριτικοί τους κατηγόρησαν ότι αποδέχονται τα συμβόλαια με την Epic Records, και τα κέρδη από αυτά. Ο Τομ Μορέλο, απάντησε , «Όταν ζεις σε μια καπιταλιστική κοινωνία, η πληροφορία περνά μέσω καπιταλιστικών καναλιών. Θα αρνιόταν ο Τσόμσκι να πουλάνε τα βιβλία του στα Barnes and Nobles (Αμερικάνική αλυσίδα βιβλιοπωλείων). Όχι γιατί εκεί αγοράζει ο κόσμος βιβλία. Δεν μας ενδιαφέρει να κηρύξουμε στους προσηλυτισμένους.  Είναι πολύ ωραίο να παίζεις σε καταλήψεις αναρχικών αλλά είναι εξίσου ωραίο να παίζει σε κόσμο από το Granada Hills  εως την Στουτγάρδη.

Εξίσου δυναμικοί και πολιτικά στρατευμένοι απο την αρχή της καριέρας τους, οι Αμερικανο αρμένιοι SOAD. Τον Νοέμβριο του 2014, ξεκίνησαν την περιοδεία  Wake Up The Souls Tour, για να τιμήσουν την γενοκτονία των Αρμενίων, για τα 100 χρόνια από την γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους. Η περιοδεία κορυφώθηκε με μια δωρεάν συναυλία στην   Republic Square στο Γιερεβάν της Αρμενίας τον Απρίλιο του 2015. 

 

 

Από την αντίδραση στον πουριτανισμό  και τις φυλετικές διακρίσεις των Η.Π.Α στη δεκαετία του 50, ως σήμερα με την τοποθέτηση απέναντι σε καίρια ζητήματα, όπως η οικολογική καταστροφή του πλανήτη και οι εμπόλεμες συρράξεις, η ροκ κοινότητα, όταν δεν χάνεται στους τεχνητούς παραδείσους, θυμίζει ότι η μουσική αυτή πριν γίνει βορά των εταιριών ήταν και παραμένει στο βάθος  της  ανατρεπτική.

 

ΥΓ. Δεν έγινε εκτεταμένη αναφορά στους μουσικούς της μαύρης κοινότητας, γιατί, αποτελούν μια ξεχωριστή ομάδα, με διαφορετική μουσική προσέγγιση και αν και πολύ ενεργοί σε κοινωνικά θέματα, θα χρειάζονταν ένα ακόμα άρθρο, όντας ενεργοί από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης τους  στην μουσική σκηνή. Αναδημοσίευση του άρθρου από το  παλαιποτε  rockyourlife γιατί τα γραπτά μένουν

 

 

“BABYLON A.D και αυτοί που ξέμειναν στα στενάκια του Sunset strip”

 

Η εμφάνιση των «θρύλων» του LA , BABYLON A.D  στην Αθήνα , μου έφερε στο νου, μια σειρά από σχήματα που έμεινα το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους, στα στενοσόκακα (back street alleys)  να κοιτούν τη λεωφόρο του Sunset Strip, που διάβηκαν για λίγο και συνήθως σε σύγχυση από το αλκοόλ και τις ουσίες. Έτσι αποφάσισα να κάνω μια μικρή αναφορά σε συνοδοιπόρους των ΒΑ αλλά και μερικούς επιγόνους, που μάταια ελπίζουν στην ανάσταση μιας εποχής που χάθηκε μαζί με το γουόκμαν και τα αερόμπικ της Τζειν Φόντα, αλλά ξαναζωντανεύει σε μικρά κλαμπ πλέον, από πενηντάρηδες που αρνούνται να δεχτούν ότι ο κόσμος άλλαξε και 20αρηδες που ζουν το ρετρο όνειρο τους, γιατί οι κιθάρες θα σιγήσουν τελευταίες στον κόσμο του ΛΑ και στις πιο ταπεινές του εκδοχές ανά την υφήλιο.

LITTLE CAESAR: 

το σχήμα του αειθαλούς Ron Young (τον έχετε δει να εκτοξεύεται στο Terminator 2, έξω από το μπαρ, σπάζοντας την τζαμαρία, ο μακρυμάλλης μοτοσικλετιστής) συνεχίζει να περιοδεύει ακόμα και να ηχογραφεί αραιότερα. Με ένα ep και δύο άλμπουμ που συνδύασαν Hard rock και soul επιρροές και έναν τραγουδιστή με την επιρροή της μαύρης μουσικής να είναι έντονη στο ηχόχρωμα του αποτελέσανε ,μια ξεχωριστή ενότητα στην μουσική σκηνή της εποχής. Ξεχωρίζει η διασκευή τους στο “Chain of fools”  της Aretha  - Αν δεν την ξέρετε, αν διαβάσετε Σειρηνάκη). Βρώμικοι, με τατουάζ, μηχανές και ροκ ν ρολ καρδιά

Ακούστε το “Little Caesar” (1990)

CIRCUS OF POWER: 

Η χαμένη ελπίδα της Ν.Υόρκης που στις τελευταίες συνθέσεις της έχει και τοN Ελληνοαμερικανό κιθαρίστα Bill Tsounis , ενώ είχε συμμέτοχη και του Brant Bjork (KYUSS).  Στα πρώτα κλασικά πλέον άλμπουμ τους, συνδύασαν το sleaze , με την επιθετικότητα του punk rock ροκ των ΜC5 και την μεταλλική αίσθηση. Σκληροί, μηχανόβιοι και με ήχο, φτιαγμένο από το ίδιο μέταλλο με το μαχαίρι επιβίωσης του Τζον Ραμπο κυκλοφορούν σποραδικά άλμπουμ, περιοδεύουν όταν δεν ακυρώνονται οι συναυλίες τους, ενώ ο τραγουδιστής τους  Alex Mitchel κάνει πλέον καριέρα και ως συγγραφέας, όταν δεν κυκλοφορεί με τη μηχανή και την απόλυτα ροκ ν ρολ εμφάνιση του, μια μίξη σπαγγέτι γουέστερν και ροκ μυθολογίας.

Ακούστε το “Vices” (1990)

TORA TORA:

 όπως και το αντίστοιχο πολεμικό σύνθημα των Ιαπώνων στο Περλ Χαρμπορ, ανήκουν πλέον στην ιστορία, αλλά το πρώτο άλμπουμ τους, είναι υπόδειγμα, βρώμικου, επιθετικού hard rock, που έκανε το LA να γυρίσει το κεφάλι του και να τους αγκαλιάσει έστω και για λίγο .Συνεχίζουν ως σήμερα, με συναυλίες και τελευταίο άλμπουμ το» Bastards of Beale» του 2019

Ακούστε το “Surprise attack” (1989)

SPREAD EAGLE: 

Αν υπάρχει το αντίστοιχο του Dickinson στο sleaze είναι ο Ray West των SE. Ένα σχήμα που τα φωνητικά του τραγουδιστή τους, σε κάνουν να το λατρέψεις ή να το μισήσεις, αλλά δεν παραβαίνει τους κανόνες της σκηνής, παραμόρφωση, γκάζια και ρυθμός που σε πιάνει από το λαιμό. Αγνοείται η τύχη τους ΄’ίσως φωλιάζουν σε κάποια β0υνοκορφή.

Ακούστε το “Spread eagle’ (1990)

ΤΚΟ- SUICIDE SQUAD – WAR BABIES

Χρειάστηκε το δεύτερο άλμπουμ τους των TKO (Technical knock out),  παρουσιάσεις στο Kerrang  και τα γεμάτα γρέζι φωνητικά του Brad Sinsel, για να κερδίσει το σχήμα από το Σιάτλ μια θέση στο πάνθεο των αδικημένων της sleaze σκηνής. Οι αλλαγές μελών και ο χαρακτήρας του Sinsel δεν τον αφήσαν να γνωρίσει την αναγνώριση που θα του άξιζε, ούτε με τους βραχύβιους- SUICIDE SQUAD  και πιο πρόσφατα τους WAR BABIES . Μέλη των ΤΚΟ διετέλεσαν οι Ken Mary (FIFTH ANGEL), Rick Pierce, Sheeley, Gary Thompson  (Q5) Παρ όλα αυτά τραγούδια σαν το “I wanna fight” , περιέχουν όλο το πνεύμα του LA των 80s σε ένα στίχο, Με ένα riff, (χάρη στον χαρισματικό κιθαρίστα Adam Brenner) βαρύ, με ένταση, οξύτητα και μυρωδιά από αλκοόλ και κινητήρες εσωτερικής καύσης, σε μια εποχή οικολογία σήμαινε να πετάς το μπουκάλι του ουίσκι στον κάδο και να μην το σπας στο πεζοδρόμιο του Sunset Strip γυρεύοντας τον επόμενο καβγά.

Ακούστε το “In your face” (1984)

NEVADA BEACH: 

Αν οι AC/DC σας αρέσουν εδώ έχουμε τα νόθα παιδιά τους. Με ένα EP και ένα πολύ καλό άλμπουμ στο ενεργητικό τους. Βρέθηκαν σε μια κατάσταση σαν τους AIRBOURNE σχεδόν 3 δεκαετίες πριν. Αποτέλεσμα η αφάνεια. Παιδί του τραγουδιστή και κιθαρίστα Hank Decken επανήλθαν στην ενεργό δράση στα τέλη της δεκαετίας του 2010 με ένα νέο άλμπουμ με υλικό από τα 90ς.  Υπάρχουν ακόμα και περιοδεύουν σε γειτονικές πόλεις ,γιατί όπως καταλαβαίνετε, για να επιζήσουν χρειάζεται πλέον και πρωινή δουλειά.

Ακούστε το ‘Zero day” (1990)

THE THROBS: 

Αν οι THE CULT και οι AC/DC είχαν ένα νόθο παιδί, θα ήταν οι  THROMBS .Ένα κλασικό άλμπουμ που συνδυάζει sleaze και goth  , ένα σχήμα που τα μέλη του θα μπορούσαν αν κάνουν τους σωσίες στους GUNS  αι μουσικές με το στίγμα της εποχής, κιθάρες, πολλές κιθάρες. Από τον Καναδά στη Νέα Υόρκη και μετά χαμένοι στις λεωφόρους του βρώμικου ροκ ν ρολ, με ένα άλμπουμ κληρονομιά και μια ακόμα κυκλοφορία το0 2014. Αγνοούνται στη χρονομηχανή αν και μέλη τους εμφανίστηκαν στα σχήματα των Sebastian Bach, SMASHED GLADYS, FASTER PUSSYCAT.

Ακούστε το “The Language Of Vagabonds and Thieves”(1991)

Koritni: 

Γάλλος επίγονος, με επιρροές από ACDC, GUNS N ROSES, με σειρά πολύ καλών κυκλοφοριών από την Γαλλική Bad Reputation. Παρέμεινε γνωστός σε όσους διάβαζαν Rock Hard από την αρχή, γιατί τον παρουσιάσαμε μαζί με το πρώτο του σχήμα GREEN DOLLAR COLOUR,  σε μια εποχή που οι περισσότεροί σνόμπαραν το US Hard rock  και ειδικά το sleaze, ποσό μάλλον τις ευρωπαϊκές εκδοχές του στην μετα τα 90s εποχή. Αν δεν τον ξέρετε , ψάξτε τον, θα σας αποζημιώσει.

Ακούστε το “Lady luck” (2007)

CRANK COUNTY DAREDEVILS: 

Ακόμα ένα σχήμα που αξίζει της προσοχής σας ,σε αντίστοιχη μοίρα με τους KORITNI και δυο άλμπουμ. Γεννήθηκαν σε λάθος  εποχή, στην Βόρειο Καρολίνα με ύφος και χαρακτήρα ροκ σταρς αλλά λιγότερη τύχη. Έπαιξαν όσα υπήρχαν τα λεφτά για μπίρες και τσιγάρα με τελευταία κυκλοφορία το 2017 κ εμφανίσεις ως το 22 στα καλύτερα μαγαζιά, αρκεί να τους πληρώνουν τα ποτά..

Ακούστε το “Livin in the red” (2006)

JUNKYARD: 

Πολλοί τους χαρακτήρισαν σαν το σχήμα του ενός άλμπουμ, αν και έβγαλαν περισσότερα με το πιο γνωστό τους, το ν2, “Sixes, Sevens & Nines”  να είναι εξαρχής δυσεύρετο. Όπως δυσεύρετη ήταν και η μίξη Νότιου ροκ κ sleaze rock,ac dc, punk k MOTORHEAD που οι ίδιοι πέτυχαν και μετά εξαφάνισαν τη συνταγή. Συνεχίζουν ενεργοί δισκογραφικά ως σήμερα, μιλώντας σε όσους ζουν και αναπνέουν για σειρές όπως το Sons of anarchy, μόνο που οι JUNKYARD, είναι μέλη της κοινότητας. Δυστυχώς τον Αύγουστο, πέθανε από καρκίνο, ο τραγουδιστής τους. Το μέλλον πλέον αέβαιο

Ακούστε το “Sixes, Sevens & Nines” (1991)

BANG TANGO: 

Αν υπήρχε Θεός, ίσως υπάρχει αλλά ακούει τραπ και ραπ την τελευταία εικοσαετία, θα είχε δώσει στον Leste (φωνητικά) την αναγνώριση που το άξιζε. Ορμώμενοι από το LA, συνεχίσουν με διάφορες μετενσαρκώσεις/συνθέσεις ως σήμερα. Τα δυο πρώτα άλμπουμ της παρέας από το LA  είναι συγκλονιστικά κ ευρηματικά, μια μίξη sleaze μελωδικού ροκ, new wave και ανεξάρτητου ήχου και μια βελούδινη φωνή, που έμελλε να συνεχίζει να προσπαθεί να τους κρατήσει στην επιφάνεια με μικρή επιτυχία για χρόνια. BEAUTIFUL CREATURES side project Leste και των DJ Ashba  με πιο σκληρό μοντέρνο sleaze rock ήχο που κυκλοφόρησε και αυτό σε λάθος εποχή. Ειδικά  το «μαύρο’ άλμπουμ τους, βάζει τα γυαλιά σε πολλούς , επώνυμους του χώρου.

Ακούστε το  “Dancin' on Coals» (1991) κ. “Beautiful creatures” (2001)

THE SOUTHERN RIVER BAND:

 2025, νέο άλμπουμ AC DC, STATUS QUO, GUNS N ROSES και μια παρέα από την Αυστραλία που δεν έχει ενδιαφέρον να καεί για τη δόξα και τις αρένες. Με τους ρυθμούς τους, ρυθμικοί, δυναμικοί και με έξυπνο στίχο, οι SRB, σε μια εποχή που το πλαστικό ροκ του SPOTIFY  γεμίζει τα στάδια, μοιάζουν τόσο επίκαιροι όσο ο άνθρωπος του νεάντερνταλ σε ένα συμβούλιο για την εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Είναι όμως εξίσου άμεσοι, δυναμικοί, παλαιολιθικοί και εθιστικοί, όσο ο πρόγονος μας. ΑΝ η ταινία του Ζαν Ζακ Ανο, σας έχει μιλήσει, “ο πόλεμος για τη φωτιά”, ντε, εδώ είναι η κατάλληλη υπόκρουση, Έχουν δε το άσμα ύμνο, “Fuck you, pay me” και ήδη οι καρέκλες των AIRBOURN  τρίζουν, αν όχι σε δέκα χρόνιά από τώρα θα αναφερθούν σε ένα ακόμα άρθρο για τις χαμένες ελπίδες.

Ακούστε το “D.I.Y” (2024)

Υπάρχουν πολλά ακόμα σχήματα που δεν αναφέρονται. Δειγματοληπτικά, οι περισσότεροι εδώ είναι συμμαθητές των ΒABYLON Α.D  , γνωρίσαν για λίγο την δόξα και στη συνέχεια καταφέρνουν, κάποιοι και επιζούν με φεστιβάλ και περιοδείες για νοσταλγούς των 80ς. Αν δεν έζησες τα 80ς ,ψάξε τους, αν τα έζησες και δεν τους ξέρεις, ψάξε τους. Αν δεν θες να τους ψάξεις, απλά εμφανίσου στους ΒABYLON Α.D και περίμενε να νιώσεις το σοκ, της παλιοσειράς που θα πεθάνει με την κιθάρα στο 11, τραγουδώντας για μια εποχή που το μόνο που φοβόσουν ήταν να μην εγκριθεί το διακοποδάνειο. Ραντεβού στους ΒABYLON Α.D 

THE WIRE ταξίδι σην πραγματική Αμερική 

Οι περισσότεροι από όσους διαβάζετε κείμενα μου από το 2000 και μετά, γνωρίζετε την αγάπη μου για τον Ελληνοαμερικανό συγγραφέα George Pelecanos. Χάρη σε αυτόν απέκτησα μια διαφορετική αισθητική για την έννοια του πολέμου των ναρκωτικών και τη ζωή στις Αμερικάνικες μεγαλουπόλεις, από όσα συνήθως είχα ως προσλαμβάνουσες παραστάσεις από τις Αμερικάνικες κινηματογραφικές παραγωγές, ακόμη και αν μπορούσαν ή προσπαθούσαν να είναι ρεαλιστικές.

Το φετινό Πάσχα (μεταχρονολογημένο εννοείται το κείμενο), το πέρασα καθηλωμένος στην παρακολούθηση της σειράς The wire, μιας σειρά που λαμβάνει χώρα στην Βαλτιμόρη. Με σεναριογράφο και παραγωγό τον ίδιο τον Πελεκάνο, ανάμεσα σε άλλους, έχει ως βασικό στοιχείο που στην αρχή σε αποτρέπει, αλλά σύντομα σε σαγηνεύει, τον ρεαλισμό. 

Η ζωή στις «γωνίες», των δρόμων, τα πόστα διακίνησης εξαρτησιογόνων ουσιών, με  διακινητές παιδιά του γυμνασίου και λυκείου ως επι το πλείστον, οι έμποροι, η αστυνομία, το φυλετικό μίσος, η εκκλησία και οι πολιτικοί, (Δήμαρχος, γερουσιαστές), μαζί με τα σωματεία των εργαζόμενων, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Ο Πελεκάνος, με κεντρικούς ήρωες, μια σειρά αστυνομικών, ντετέκτιβ , που δεν είναι απλά εξανθρωπισμένοι, αλλά φτάνουν στο άλλο άκρο, λόγω των προσωπικών δαιμόνων τους, να γίνονται ακόμα και αντι ήρωες και απεχθείς, παρουσιάζει μια μάχη. Μια συνεχής μάχη, οχι ανάμεσα στο καλό και στο κακό, τον νόμο και την τάξη, αλλά ανάμεσα στον άνθρωπο, που προσπαθεί να επιβιώσει και την αδυσώπητη πραγματικότητα. Αστυνομικοί, διεφθαρμένοι ή με αίσθηση του καθήκοντος, βαποράκια εγκλωβισμένα στον κόσμο της γωνίας και του εύκολου χρήματος αλλά και παιδιά που ξεφεύγουν, όταν μπορούν. Ιερείς που βοηθάνε γιατί το αισθάνονται και άλλοι που ασκούν το έργο τους απομονωμένοι στον άμβωνα. Πολιτικοί, που λαδώνονται ή εκβιάζουν για να λαδωθούν από όλους και πολιτικοί που αγωνίζονται να μην τους απορροφήσειτο σύστημα. Ισορροπίες που διαταράσσονται και χρώματα που σπάνια θα είναι λευκό ή μαύρο, αλλά με το γκρίζο του μολυβιού, να κυριαρχεί, μαζί με το σκούρο μπλε των αστυνομικών στολών και κοστουμιών σε αντίθεση με τα λευκά μπλουζάκια των παιδιών των συμμοριών.

Τί δουλειά έχουν όλα αυτά στο Μusic and Book Tales? ίσως την πιοσχετική από όλες.Πλέον στην εποχή του Netflix κ των συνδρομητικών καναλιών, η πολτική ορθότητα, έχει αρωματίσει την βρώμα των δρόων και ΄χει "εξευγενίσει" το περιθώριο,δίνοντας του το άλλοθι, του εθισμού,της ψυχικής νόσου και άλλα ωραία, όταν για πολλούς στην εποχή του Wire, είναι μονόδορμος ή απλά, στυγνά, κυνικά,ρεαλιστικά ο εύκολος δρόμος προς τον πλούτο ή την επιβίωση,αμοραλιστικά και ρεαλστικά.. Η υποκουλτούρα της μαύρης μουσικής των πόλεων, που από rap, εξελίχθηκε στο go go των κλαμπ, είναι παντού ,σε μια πόλη που ηπλειοψηφία της είναι έγχρωμοι. Όμως δεν είναι αυτό που τους ξεχωρίζει, ίσως είναι αυτό που ενώνει αλλά οδηγεί και στο θάνατο. Το ξεκαθάρισμα τωνΝΥρκέζων εμπόρων που έχουν κάνει κατάληψη/εισβολή στα πόστα τους,γίνεται με βάση μουσικές ερωτήσεις. Γιατί η κάθε μαύρη κοινότητα έχει την δική της μουσική κουλτούρα. Πόσο οικείο ακούγεται στους rockers και τους metalheads που ξεχωρίζουν τον «αδελφό» τους από τα ακούσματα.

Η κηδεία, η αγρύπνια μάλλον των νεκρών αστυνομικών ντετέκτιβ, γίνεται σε ένα Ιρλανδέζικο μπαρ, με κοινό τραγούδι, κέλτικης καταγωγής, στο οποίο συμμετέχουν όλοι οι συνάδελφοι, λευκοί, μαύροι, ασιάτες, στην κέλτικη μελωδία.’Ενα τραγούδι που κλείνει με έναν ύμνο στις Η.ΠΑ την χώρα της διαφυλετικής ελευθερίας, πειστικά δοσμένο , μέσα από αυτούς που την διαφυλάττουν με την ζωή τους, τους «κακούς» μπάτσους, που τους χρωστάνε υπερωρίες ετών και τους δίνουν ως αντάλλαγμα ,το δικαίωμα δεύτερης εργασίας στον ελεύθερο χρόνο τους.Οι λευκοί λιμενεργάτες του σωματείου, μεθάνε παρέα με τους μαύρους ακούγοντας τα μπλουζ των NIGHTHAWKS live, αλλά στα δωμάτια τους έχουν αφίσες οι νεότεροι των DISTURBED και των SHINEDOWN. Η μουσική είναι εκεί,οχι για να ενώσει ή να χωρίσει, αλλά για να δώσει το στίγμα της. Το ντύσιμο, είναι ακόμη μια ένδειξη της κουλτούρας της μουσικής, φαρδιά τζιν παντελόνια,κίτρινα Timberland μποτάκια μπλούζες από ομάδες μπάσκετ , φαρδιά μπουφάν. Όταν η κουλτούρα του δρόμου, γίνεται εξώφυλλο αλλά και το αντίστροφο. Αυτά όμως για τους μικρούς της κάθε ομάδας. Στα ανώτερα κλιμάκια, τα πάντα είναι προσεγμένα, σινιέ, δίχως επιγραφές, αλλά με λιτότητα, για εμπόρουςναρκωτικών ή αστυνομικούς διευθυντές.

Η μαγεία της σειράς είναι οτι αγγίζει ευαίσθητα θέματα όπως η παρακολούθηση των τηλεφώνων, τα προσωπικά δεδομένα, την χρήση και εμπορία εξαρτησιογόνων ουσιών, το θάνατο, μέσα από δολοφονικές ενέργειες, χωρίς να ηρωοποιεί ή να δαιμονοποιεί. Η δόξα της σύλληψης είναι στιγμιαία, γιατί υπάρχει το δικαστήριο που λανθασμένες κινήσεις ελευθερώνουν τον δράστη. έμπορος ναρκωτικών συνεισφέρει στα φτωχά παιδιά της γειτονιάς, ενώ ο γερουσιαστής «κλέβει» κανονικά τον έμπορο που αποφασίζει να μετακινηθεί σε πιο νόμιμες επιχειρήσεις. Η παρανομία, δεν έχει χώρο και χρώμα, ούτε κοινωνική τάξη. Το δικαίωμα του νόμου να επεμβαίνει υπέρ του ανίσχυρου, γκρεμίζεται από την γραφειοκρατία των υπηρεσιών. Σύμφωνα με το Αμερικάνικο μοντέλο, η ατομική πρωτοβουλία ( ο αντισυστεμικος ήρωας) ο Ιρλανδός, μέθυσος αλλά πανέξυπνος ντετέκτιβ Μακ Ναλι, δίνει τη λύση, αλλά στις ιστορίες του Πελεκάνου, ο έμπορος μπορεί να φυλακιστεί και ο αστυνομικός να βρεθεί με δυσμενή απόσπαση/μετάθεση, γιατί η ιεραρχία, ο σεβασμός στους κανόνες και την αλυσίδα της ιεραρχίας, πληρώνεται σε κάθε επίπεδο.

Σε μια από τις πιο ρεαλιστικές και καλογυρισμένες σειρές της Αμερικανικής τηλεόρασης μετά τις αλήστου μνήμης σειρές σαν το Hill street Blues των 80ς ,αναγνωρίζουμε την ραπ κουλτούρα, να δίνει πραγματικές διαστάσεις στον εαυτό της, σαν συνοδεία μιας κοινότητας, που έχει κάνει μονόδρομο το εύκολο χρήμα, μέσω των ναρκωτικών. Παρακολουθούμε την αστυνομία, να παραπαίει ανάμεσα στα νούμερα, τις στατιστικές που πρέπει να επιτύχει (συλλήψεις,κλήσεις κτλπ) τις πολιτικές ισορροπίες, την βαρεμάρα, την ευθυνοφοβία ,τον σεξισμό, την έλλειψη χρημάτων και πόρων γενικότερα, αλλά και τον επαγγελματισμό και την διάθεση κάποιων για να αλλάξουν καταστάσεις.

Με αυτή τη σειρά, πραγματικά προβληματίζεται κανείς για όσα συμβαίνουν πίσω από τα ωραιοποιημένα ρεπορτάζ, όσα δεν δείχνουν οι κάμερες, έναν κόσμο, που ηθελημένα αποκρύπτεται, γιατί δεν θέλει να αναδυθεί. Μια σειρά που βάζει ερωτήματα, για το δίκαιο του νόμου, την ανάγκη της καταστολής, τον ρατσισμό, τα «δικαιώματα» των εμπόρων ναρκωτικών, αλλά και που ξεκινά η αυθαιρεσία του Κράτους απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα και που τελειώνουν τα δικαιώματα του εγκληματία. Πόσο υπάρχουν ακόμα ηθικοί κώδικες τιμής και για ποιόν αξίζει να τους τηρούμε.

Η Ελληνική παρουσία από τον τρίτο κύκλο της σειράς, με την «Ελληνική» ομάδα λαθρεμπόρων, εμπόρων ναρκωτικών, κλεπταποδόχων, μας κάνει υπερήφανους, γιατί ο Πελεκάνος διαιωνίζει την λέξη «μαλάκα», δια στόματος Ελλήνων της διασποράς και Πολωνών και μας ανεβάζει στα ανώτερα κλιμάκια της εγκληματικής ιεραρχίας, ως διακινητές μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών.

Το The wire είναι ένα έργο πολυεπίπεδο. Μια δυνατή αστυνομική ιστορία μ εθέμα τα ναρκωτικά, την πολιτική διαφθορά και την αποδόμηση της μοντέρναςΑμερικάνικης κοινωνίας,σε πρώτο επίπεδο. Μια ηθική σύγκρουση, με δυσδιάκριτα όρια, σε ένα δεύτερο επίπεδο. Οι έννοιες της καλοσύνης, της εκδίκησης, της λύτρωσης, της ταπεινότητας, της ευθύνης απέναντι στο νσυνάνθρωπο, στον σύντροφο, στην κοινωνία και στην οικογένεια, αλλοιώνονται μπροστά στην ορμή των γεγονότων, όταν το καλό και το κακό αποκτούν μιασχετικότητα, που εξοργίζει αλλά και αγγίζει με τον ρεαλισμό της. Δίνει βάρος στις διαπροσωπικές σχέσεις, θίγοντας θέματα, όπως η ομοφυλοφιλία και η αποδοχή της από την σύγχρονη κοινωνία, αλλά και η απιστία ως διέξοδος σε ανθρώπους, που το ίδιο το σύστημα συνθλίβει ψυχολογικά στα γρανάζια του κάθε μέρα αστυνομικοί). Τολμά να κοιτάξει μέσα στις οικογένειές των εμπόρων και των χρηστών, να σκαλίσει ιστορίες ,για την απόρριψη του χρήστη ,αλλά και τον εξαναγκασμό του νεαρού να γίνει βαποράκι, για να συνεχίσει τηνοικογενειακή παράδοση, με μια ματιά, τίμια, δίχως συναισθηματισμούς και ηθικολογίες. Παρακολουθεί τις διαφυλετικές σχέσεις, την κοινωνία των ανθρώπινων σκουπιδιών λευκών και μαύρων, εργαζόμενων και άνεργων, δίχως κριτική στάση. Ο ομοφυλόφιλος μαύρος Ομάρ, λειτουργεί ως ληστής εμπόρων ναρκωτικών, Ρομπέν των δασών αλλά και αποδιοπομπαίος τράγος για την μαύρη κοινότητα και τους σκληρούς της (λόγω των σεξουαλικών του επιλογών),όσο και ως πρότυπο για μικρά παιδιά, γιατί τολμά να μην δέχεται του ςφραγμούς που βάζουν ακόμα και οι ομοεθνείς του. Ο νεαρός βαρώνος των ναρκωτικών Μάρλο, επιδεικνύει σκληρότητα στους πάντες, από το πρεζόνι τουδρόμου, μέχρι τον αντίπαλο έμπορο και μας δείχνει το πρόσωπο της νέας εποχής, με την οποία θα κλείσει η σειρά. Μιας εποχής, που δεν υπάρχει ούτε η ελάχιστη ηθική ,ούτε ο παραμικρός κανόνας οχι μεταξύ Νόμου και παρανόμων αλλά και μεταξύ παρανόμων. Η μπέσα και ο σεβασμός θα αντικατασταθούν από το κυνήγι του χρήματος και της εξουσίας για τους εμπόρους, το κυνήγι τηςθέσης για τους πολιτικούς, με κάθε κόστος και συμμαχίες ακόμη και με τον διάβολο, εκεί που το χρώμα του δέρματος δεν παίζει πια κανένα ρόλο.

Το wire είναι μια πραγματεία, γύρω από τον τρόπο διοίκησης, στην Δυτική κοινωνία, με τον Μακιαβελισμό σε κάθε επίπεδο, τις ανίερες συμμαχίες, το αλισβερίσι της εξουσίας και την έκπτωση κάθε ηθικής αξίας ή την χρήση κάθε μέσου για να δικαιώσεις τον σκοπό. Θέτει θέματα, επίκαιρα, όπως την νομιμοποίηση των ναρκωτικών σε ελεγχόμενους χώρους, την αξία τηςπρόληψης αντί της καταστολής, την ανεπάρκεια της εκπαίδευσης, τους περιορισμούς της κοινωνικής μέριμνας, από το αδηφάγο τέρας του Δημοτικού στην περίπτωση μας προϋπολογισμού. Μα πάνω από όλα αποτελεί μια σειρά με έντονη κοινωνική οπτική αλλά και προσωπικά ερωτήματα που απευθύνει στον καθένα, παίζοντας με τους κεντρικούς ήρωες και την εναλλαγή τους από κακούς σε καλούς, δίχως διάκριση χρώματος ή θέσης, αστυνομικοί, έμποροι βαποράκια, κρατικοί υπάλληλοι, τα πάντα είναι σχετικά στην σχέση τους με την δικαιοσύνη και το καλό. Η αλλαγή ομάδας αποφασίζεται με διαφορετικά κίνητρα, αλλά τελικά ο καθένας μας θα αναρωτηθεί, ποιά είναι η ηθική γραμμή που ξεχωρίζει τον ευσυνείδητο πολίτη από τον εγκληματία, ασχέτως εικόνας.

Μια σειρά που αξίζει να δείτε, αν δεν έχετε δει ακόμη και να σκεφτείτε, γιατί δενείναι ακόμα ένα αστυνομικό σίριαλ, με πολύ βία και έγκλημα, αλλά μια ανατομίατης μοντέρνας Αμερικανικής μεγαλούπολης, και πλέον αρκετών Δυτικών,

Ελλάδα Ελλήνων καθολικώς διαμαρτυρομένων (updated) πάντα επίκαιρο

 Ελλάδα Ελλήνων καθολικώς διαμαρτυρομένων (updated) πάντα επίκαιρο

 

 

Το παρόν κείμενο βασίστηκε σε ένα παλιότερο κείμενο πριν την κρίση που παραμένει επίκαιρο. Τυχόν διαφωνίες , που θα υπάρχουν πολλές, σεβαστές, κρατείστε τις για τον εαυτό σας όμως. Διάλογο α ς κάνετε με αυτούς που "επιβάλλουν" την μειοψηφία των εκλογικών αποτελεσμάτων πατώντας σε μια τεχνητή "Δημοκρατία" κ ένα Σύνταγμα που ερμηνεύεται κατά το δοκούν.

Γεια χαρά σε όλους. Σκόπευα να γράψω για το Rock of ages  και το φάντασμα της Όπερας που είδα στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Λονδίνο. Δεν μπορώ, δε μου βγαίνει .Δεν μπορεί αν μου βγεί, όταν ήμουν μάρτυρας, της διαστροφής του δήθεν αντιεξουσιαστή, Ελληνα, οργισμένου, λαϊκιστή, νεοφασίστα, που οδήγησε χθες ,ένα από τα ομορφότερα κομμάτια της ζωής μου, ζωής μας στον όλεθρο και την πυρά.

Από τους αρχαίους χρόνους, ο Έλληνας είναι θρασύδειλος. εξοστρακίζει τον αντίπαλο, δίνει κώνειο στο διαφωνούντα, προτιμά τον λαϊκιστή πολιτικό και ζει με δούλους, κ την γυναίκα στον γυναικωνίτη. Αρέσκεται  Σε εμφύλιους πολέμους με ξένα χρήματα και θεωρεί τον κάθε μη Έλληνα, βάρβαρο. Εκστρατεύει όπου δει χρήμα, Τροία, Συρακούσες, Περσία και είναι εκδικητικός, βλέπε Μέγας Αλέξανδρος. Πέρσες, ποιοι Πέρσες και καλά οι Πέρσες, στην Ινδία και το Αφγανιστάν, ποιός του είπε ότι τον ήθελαν.

Μετά βρήκε τη Θρησκεία και το Βυζάντιο, που τον έκανε επαρχία του, μικρή και παραγνωρισμένη. Ύστερα ήρθε η ώρα της Τουρκοκρατίας, η λήθη, μέχρι την επανάσταση, χάρη σε κάτι ροκ εν ρολ καλόγερους ,γυναικάδες και αλητήριους σαν τον Παπαφλέσσα και μια αστική τάξη, που αποφάσισε να αποκτήσει βάση. Ιδεαλιστές σαν το Ρήγα Φεραίο  έδωσαν τη ζωή τους, για να θέσουν ιδεολογικές βάσεις και οπλαρχηγοί, πρώην κλέφτες ενώθηκαν να πολεμήσουν (να κάνουν τη βρώμικη δουλειά). Μόλις τα κατάφεραν, άφησαν τους επαγγελματίες πολιτικούς να μας βάλουν στο λούκι της κομματικοποίησης, Μαυροκορδάτος, Κωλέτης κλπ. Αμέσως ήρθαν τα δάνεια και ο εμφύλιος και οι ξένοι , που θέλαν τα λεφτά τους, εδίωξαν τους Τούρκους και μας έδωσαν το κρατίδιο μας.

 

Μετά ήρθαν  το 1897, ΟΙ Βαλκανικοί, είχε προηγηθεί μια πτώχευση, δάνεια, η υπόθεση Πασίφικο, το μονοπώλιο, ο πρώτος παγκόσμιος, η Μικρασιατική καταστροφή, Ο δεύτερος παγκόσμιος, ο εμφύλιος και η Κορέα …Ελλάς ελλήνων χριστιανών, με κλαρίνα και μπουζούκια και προσφυγικά και την αστική τάξη (εισαγόμενη από τα χωριά) της αστυφιλίας, της αντιπαροχής και των πολυκατοικιών .Ανάπτυξη με το σχέδιο Μάρσαλ και εφοπλιστές με δανεικά Λίμπερτυ, δεκαετία του 60 κ κοινωνική αναταραχή, δικτατορία, Κύπρος και μεταπολίτευση, και ο σωτήρας εκ Σερρών. Μπείτε στην ΕΟΚ, (δεν μας ρώτησαν), μετά λαϊκισμός σοσιαλιστικής μορφής, από τα 1981, έκανε τους δεξιούς  Μαυρογιαλούρους να μοιάζουν νήπια. Η δικαιολογημένη μίζα του υπουργού Κοσκωτάς, Κουτσόγιωργας, γκόμενες αεροσυνοδοί και ύστερα ο τεχνοκράτης με τις κρεατοελιές και την είσοδο μας στο ευρώ. Όλα άλλαξαν εκτός από τους μισθούς .Εξαιρούνται τα δάνεια και οι επιδοτήσεις, που κάποιοι έδιναν αφειδώς στους αγρότες και οι μισθοί στις ΔΕΚΟ, πιο μεγάλοι από τους μισθούς το ιδιωτικού τομέα, παγκόσμια πρωτοτυπία.

Κάποια μέρα κάναμε πρωθυπουργό, τον άνθρωπο που για λόγους εικόνας (image), πήγε για ποδόσφαιρο, μετά από 30 χρόνια και έσπασε τον αστράγαλο του, προφανώς νόμιζε ότι ήταν playstation…Ολυμπιακοί αγώνες, άλλα λεφτά σε συστήματα ασφαλείας, γερμανικά, υποβρύχια, ολλανδικές φρεγάτες, γαλλικά μιράζ, γερμανικά Leopard (ξεχάσαμε την ταπείνωση των Ιμίων- τους νεκρούς αεροπόρους). Άνοδο της λαϊκής δεξιάς (με κοστούμια  από το Λονδίνο-χαχα)

 

Το 2008 έκαψαν την Αθήνα, για έναν άδικο θάνατο, μια δολοφονία. Μας έμαθαν ότι η λεηλασία δικαιώνει το αίμα ενός παιδιού. Παράλληλα μάθαμε ότι νομική επιστήμη είναι  η σπίλωση του νεκρού (βλπ υπερασπιστική γραμμή Κούγια). Μετά ήρθε το παιδί των σπορ, άξιος συνεχιστής του γκομενιάρη μπαμπά, καλός στην εικόνα κ στα Ελληνικά με Αμερικάνικη προφορά. Ανίκανος σε όλα τα άλλα. Χωρίς να μας ρωτήσει συνέχισε την πολιτική Αλογοσκούφη, «δώστε εναύσματα στους ξένους» . Μας έφερε το ΔΝΤ, χωρίς δημοψήφισμα. Μετά μας έφερε δάνεια κ μετά την έκανε και έβαλε τον τραπεζίτη, πάλι χωρίς να μας ρωτήσει, πρωθυπουργό. Τώρα  μας λέει  ο έτερος αρχηγός εκ Καλαμών, 20-30 χρόνια υπομονή. Αλήθεια, ποιόν θα συναγωνιστείς? Τον Τούρκο που είναι σε ανάπτυξη ή τον Ινδό, που παράγει αυτοκίνητα και φάρμακα ,έστω και αντίγραφα. Με υπουργούς σαν τους Βενιζέλο,Βορίδη,Λομβέρδο, αποφοίτους νομικής θα ανταγωνιστούμε τεχνοκράτες ?

Σε πείσμα όλων κάποιοι διαδηλώνουν και ας μην συμφωνώ μαζί τους, βλπ ΠΑΜΕ. Διαφωνώ γιατί τρέφουν τον συνδικαλισμό και τις ΔΕΚΟ, που είναι υπεύθυνες για το Ελληνικό αίσχος, με μισθούς δημοσίου, που δεν συναντάς στον ιδιωτικό τομέα. Τουλάχιστον όμως διαδηλώνουν. Σε αυτή την χώρα της μόρφωσης, της παιδείας,  των πνευματικών ταγών, που «δεν θέλουν να γίνουν βουλευτές», είχαμε το χθεσινό αίσχος. Η ελληνική Αστυνομία, να προστατεύει την Βουλή και ο ιστορικό κέντρο της πόλης που γεννήθηκα, εγώ ,ο πατέρας μου και τα παιδιά μου, να καίγεται. Να μην καίγονται το ΔΝΤ και οι τράπεζες, αλλά το κτίριο του  «Απόλλωνα» κ του «Αττικόν», το ‘Αστυ’. Βέβαια ο αντιεξουσιαστής δεν πάει στον κινηματογράφο, εκτός αν πρόκειται για τα "μαθήματα Αμερικανικής  ιστορίας" κ τον Ράμπο και αυτά μεταγλωττισμένα. Αλλά τι να πούμε όταν στην Ελλάδα, ακόμη τιμούν κάποιοι το ΕΑΜ που αιματοκύλισε τη χώρα, για να την κάνει «Σοσιαλιστική» και  ξεχνάνε το Μελιγαλά και την ΟΥΛΕΝ. Όταν τη Μακρόνησο και τη Γιάρο, τα έκαναν σημαία τους  ανεγκέφαλοι, [που δεν ξέρουν τι σημαίνει λήθη και ύβρις και μιλάω για του φωτισμένους πατριώτες –Δεξιούς, που προστάτευαν τον κάθε βιομήχανο, που έβγαζε τα κεφάλαια  του στην Ελβετία. Χώρα των άκων, χώρα χωρίς ιστορική μνήμη, χώρα του Πολυτεχνείου και της Νομικής, που απέκτησαν πια άλλο χρώμα.

 

 

Άσυλο, από πρυτάνεις ανεύθυνους, που αφήνουν την πόλη βορά στο έλεος επικινδύνων που τους νοιάζει όχι η «Αν-αρχία», όχι αντιεξουσιαστές, αλλά τραμπούκοι, λεηλάτες, πράκτορες και συνεργάτες, των εκάστοτε εξουσιαστών ,άμεσα ή έμμεσα. Οικτίρω όλους εμάς και  εμένα μαζί, που δεν έχουμε το θάρρος, τον κάθε δήθεν ταραξία ας είναι γιός ή κόρη ή αδελφός μας , να μην τον παραδώσουμε στις Αρχές (γιατί αλλωστε θα τιμωρηθεί?) αλλά να τον οδηγήσουμε στα Γκούλαγκ, που οι « σύντροφοι»  της κας Παπαρήγα, οδηγούσαν τους κοινωνικά απροσάρμοστους. Όταν καις βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους είσαι χειρότερος από ζώο, είσαι άνθρωπος και κανένα Νταχάου δεν σου είναι αρκετό

Σε λίγους μήνες έρχονται  οι Skynyrd  ακολουθούν οι  BLACK SABBATH ( με η χωρίς τον Ward) μετά οι RED HOT CHILI PEPPERS. Θα είμαστε όλοι εκεί όπως ήταν όλοι στην Ελλάδα και μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και την 22η Απριλίου του 1967και μετά την ψήφιση του μνημονίου.  Αδιάφοροι, χαρούμενοι για την ροκ αισθητική μας και το ανεξάρτητο ροκ πνεύμα μας. Για αυτό μας χαίρομαι, αναγεννιόμαστε  από τις στάχτες μας σαν φοίνικας… τόσο ροκ, τόσο όμορφο …με πήρε η μυρωδιά από τα χημικά και τα αποκαίδια… Ελλάδα του Μπέου, του Πατέρα, Του Μαρινάκη, του Βαρδινογιάννη, του Ψωμιάδη, του Τροχανα…Δ.Ν.Τ, το είχε πει και ο Al , NEW WORLD ORDER…Αριστοτέλη δεν διάβσα , ούτε Πλάτωνα, ήμουν θετικής κατεύθυνσης… διάβασα μόνο πολύ χημεία και αγαπώ το H2SO4..πολύ

 

Υ.Γ Ακολούθησαν αυτό το κείμενο, η χρεωκοπία και ο λαικισμός του "καταληψία" πρωθυπιυργου. Η Σωτηρία Μητσοτάκη, με το Μεγάλο περίπατο , την Ελλάδα 2.0,την διάλυση του ΕΣΥ, την ακρίβεια, ο Κασελάκης, το gloden boy της 'Αριστεράς" και η διάσπαση των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν χωράνε τα SUV στο παρκινγκ της Κουμουνδούρου. Κωρονοιός, ΗΕλλάδα μαθημένη στα επιδόματα, Rafal κ Φρεγάτες αλλα κ 1 εκατομμύριο νέοι Ελληνες στο εξωτερικό. Μεταναστυευτικό και η χώρα μια ατελείωτη χωματερή , ενήλικων οικονμικών επι το πλόιστον, παράνομων μεταναστών ακι Μουσουλμάνων που ονειρεύονται τη Σαρία στην Ευρώπη. Στη χώρα μας, ευδοκιμεί η φαιδρότηατα, οι κηραλοιφές, η φωνή λογικής (οι υπόλοιποι είμαστε παράλογοι?ίσως_ και η Κωσταντοπούλου με τη μόνιμη διαμαρτυρία και το σύντροφο της συν Βουλευτή. Τιμωρείσαι γιατί δεν έκοψες απόδειξη, αλλά οχι γιατί έστησες τις τηλεοπτικες άδειες για να ελέγχεις τα ΜΜΕ, βλ Παππάς. Τιμωρείσαι γιατί πίνεις καφέ στο αυτοκίνητο, αλλά οχι γιατί παρέδωσες τον ΟΣΕ στους Ιταλούς για φραγκοδίφραγκα και κατέληξες με συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ,-ΝΔ στο δυστύχημα των Τεμπών και 53 νεκρους, που απλά πήγαιναν σπίτι τους. Τιμωρείσαι γιατί δεν βάζεις φυσικό αέριο, οπτική ίνα ή δεν χρησιμοποιείς πιστωτική όπως ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ το κράτος (ελευθερία επιλογών σε Δυτική δημοκρατία) αλλά οχι για τους 100 νεκρούς στο Ματι (που δεν ήξερε ο Αλέξης που έκανε ταξιδάκι), εκεί κα Δούρου ήταν πλημμέλημα.. Τιμωρείσια με το ακριοβότερο ρεύμα στην Ευρώπη, το χειρότερο ιντερνετ, την ελάχιστη εως ανύπαρκτη κοινωνική περίθαλψη γιατί τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και ΜΚΔ δημιουργησαν τη γενθιά της απάθειας που έχει απεμπολήσει το βασικό δικαίωμα της ,αυτό της ψήφου. Στη χώρα των αριστερών με δεξιά τσέπη και των δεξιών που ονειρεύονται γάμους ομοφύλων, γιατί όλα τα άλλα έχουν λυθεί, κοιτάμε τί γίνεται στο γειτονικό Ισραήλ και αναρωτιόμαστε τί θα κάναμε εμείς? Στη χώρα των τραπεζών και της τεχνολογίας που θα μειώσει και άλλο τις θέσεις, του τουρισμού που αυξάνει σε αριθμούς και εμιώνεται σε έσοδα, χαμογελάμε. Γιατί είναι μεταδοτικό και τα πρωινάδικα το επιβάλλουν. Το μόνο επίκαιρο σε αυτή τη χώρα είναι ο στίχος των THE WHO από το "Wont get fooled again"...new boss, smae like the old boss