Coming of age, means either getting matured ,vintage, more prolific or getting tired and repeating yourself. SABATON with album number 11, succeed to keep the flame alive without repeating themselves to the maximum. The Swedes are among the few bands responsible for rejuvenating European power metal almost as much as HELLOWWEN did with their all men reunion. They have their issues with the history, military dress up etc, but i like that Swedes are so much into military history and more close to reality,than lets say MANOWAR and ancient history/mythology. At least SABATON sings about history inspired themes and remembers to write decent songs after 11 albums, something MANIOWAR have forgot to do for decades.
Back to the "Legends', it is definitely not a legendary album. It has the casual, usual SABATON elements, chorus backing vocals, anthemic feeling, razor edged guitars plus some more modern beats at a A Tiger Among Dragons one of my favorites as it stand sout with its different almost "dance beat".Templars", "Hordes of Khan" and "Crossing the Rubicon" are as heavy,melodic and anthemic as someone would expect from SABATON. "I, Emperor" is the stand out track in my not so humble opinion with Joakim Brodén giving a great performance,delivering its line with passion and emotion.The albums has the Swedish moment "Till seger", the in your face feeling songs "Maid of Steel" , "Impaler". "The Duelist" and a highly polished production to add more depth to the epic feeling.
It may not change the world of music ,but represent a band at its peak with some nice new songs that would be great additions to their live playlist. Prepare your guns for the attack,SABATON are coming.
Song of the week- Stryper - "On this Holy Night" - Official Lyric Video
On This Holy Night" Lyrics:
Forgive us all We’ve sold your nameHung you high in red and shame Cities sleep with sirens lowSnowflakes fall like ash and woeThe corner of a liquor storeA beggar prays for something more On a dark and lonely floor He’s rich yet we are poor
Jesus, where’d you go this timeWe lit the tree but dimmed Your lightWrap Your name in tinsel liesOn this Holy Night
Your name’s become A market schemeGreed within A thousand dreams Midnight mass with empty pewsGhosts of hymns We rarely use No room for You in hearts or homesAs we keep scrolling through our phones In silence, after cheer I know that You’re still near
Jesus, where’d you go this time?We lit the tree but dimmed your lightWrapped your name in tinsel liesOn this Holy Night
Jesus, where’d you go this time?We lit the tree but dimmed your lightWrapped your name in tinsel liesOn this Holy Night
Subscribe To Frontiers Music Srl YouTube Channel: http://radi.al/SubscribeFrontiers
Παρίσι, Αλγέρι, Τελ Αβίβ, Αγία Πετρούπολη: εδώ διαδραματίζεται η συνέχεια της «Λέσχης των αθεράπευτα αισιόδοξων». Ξαναβρίσκουμε τον Μισέλ Μαρινί, που είναι πια δεκαεφτά ετών και έχει μόλις πάρει το απολυτήριο λυκείου. Χασομεράει στο καφέ «Cadran» της Βαστίλης, όπου παίζει φλιπεράκι καθυστερώντας τη στιγμή της εγγραφής του στο πανεπιστήμιο. Τα σχέδιά του; να πάει να συναντήσει την κοπέλα του, Καμίγ, που αποφάσισε να ζήσει σε ένα κιμπούτς στο Ισραήλ· να ανακαλύψει τον κόσμο, εξοπλισμένος με τη Leica του· και να ξαναβρεί την Σεσίλ, την αγαπημένη του αδελφού του, του Φρανκ.
Ένθερμος κομμουνιστής, ο Φρανκ δεν επέστρεψε ποτέ πραγματικά στη Γαλλία από την Αλγερία μετά τη λιποταξία του. Προτίμησε να αφιερώσει τη ζωή του στο να αλλάξει τον κόσμο.-Ζηλωτής που δεν υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή του ταξικού εχθρού, ο Φρανκ θα βρεθεί χαμένος σε μια ξένη επανάσταση και θα μυηθεί άθελα του στα παιχνίδια εξουσίας του αναδυόμενου Αλγερινού κράτους.. Ένας ιδεαλιστής τεχνοκράτης σε μια Αλγερία που τα πάντα στήνονται από την αρχή- με προσπάθεια, εκφοβισμό και σύντομα πελατειακές σχέσεις. Το ίδιο ισχύει και για τις ανθρώπινες σχέσεις και ειδικά τις δικές του. Δυσανάλογα ταγμένος στο σκοπό, θα γίνει ο ίδιος αντικείμενο άρνησης αποδοχής, στην αρχή από τον μικρό γιό του που θα γνωρίσει ελάχιστα και την Αλγερινή μητέρα του, για την οποία θα επιστρέψει στο Αλγέρι, αφήνοντας πίσω στο Παρίσι μια κόρη, που την ύπαρξη της αγνοεί. Την ίδια στιγμή ο αδελφός του θα ακολουθήσει το κάλεσμα της φωτογραφίας και της ενηλικίωσης, σε μια εποχή που θεσμοί και δεσμοί καταρρέουν και αντικαθίστανται παροδικά ή μόνιμα από το νέο (και όχι πάντα καλύτερο).
Η ιστορία της πτώσης ή καλύτερα έκπτωσης της κομμουνιστικής ιδεολογίας, μέσα από την παράλληλη ζωή δύο αδελφών που ανακαλύπτουν τα πάθη τους μέσα από κατεστραμμένες ή δυσλειτουργικές σχέσεις, γεμάτοι ιδεαλισμό και αφοσίωση, ο ένας στην πόλιτική και ο άλλος στην Τέχνη. Ο Φρανκ θα γίνει ένας ερημίτης στο Αλγέρι και μετά στην Σοβιετική Ένωση, εκεί που θα αναγνωρίσει την "πραγματική¨κλίση του" πιστός στα διαβάσματα της νεότητας. Θα αντικαταστήσει το κόμμα, με το Θεό και θα εμπνεύσει την απομακρυσμένη κοινότητα του φτάνοντας στα τέλη του 20ου αιώνα. Η ζωή του, μια ιστορία απωλειών, αρνήσεων, απορρίψεων. 'Ενας άνθρωπος που δίνεται σε λάθος σκοπούς και ανθρώπους, θα βρει στο ερημιτήριο στη Ρώσικη ύπαιθρο, την ηρεμία και την αλήθεια που αναζητεί, μέσα από τον προσωπικό πόνο και την αυταπάρνηση.
Ο αδερφός του Μισέλ, παρέα με τους εξόριστους Ρώσους φίλους του από το Παρίσι, θα φτάσει ως το Ισραήλ και θα επιστρέψει πίσω στην Γαλλία, με τον έρωτα της ζωής του ,την Καμίγ σε μια ανοικτή σχέση, που θα ωριμάσει, καθώς ο Μισέλ θα βρει τον δικό του σκοπό, την φωτογραφία, μέσα στις πλημμύρες της Φλωρεντίας. Δυσλειτουργικές οικογένειες βλπ Μαρινί, ήθη και άνθρωποι που αλλάζουν. Ένα τριφύλι, που θα φέρει γούρι από τα στρατόπεδα αιχμαλώτων του ΒΠΠ, στις φυλακές της KGB και στα Γκούλαγκ. Ταξίδια και άνθρωποι που αναζητούν τον σκοπό τους και καταλήγουν στην απόλυτη λύτρωση μέσα οχι απο τις ιδεολογίες που δημιουργούν τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά τις ανθρώπινες σχέσεις.
Ένα μυθιστόρημα που από την Μεσόγειο, καταλήγει στα βάθη της Σοβιετική Ένωση , με τους ήρωες του, να μετανιώνουν για όσα δεν έκαναν και να καθρεφτίζονται γενιά μετά τη γενιά στα μάτια των παιδιών τους και τη στάση απέναντι σε αυτά. Ο Guenassia δεν σταματά στιγμή, να εστιάζει στον άνθρωπο, τις αναζητήσεις και τα όνειρα του. Η πίστη του Ρώσου εμιγκρέ που επιστρέφει στην ΕΣΣΔ για να επανορθώσει για την φυγή του, στην οικογένεια του και πέφτει στα νύχια της Σοβιετικής δικαιοσύνης είναι ένα δείγμα του ανθρωποκεντρισμού του βιβλίου. Η τρυφερή ιστορία του Μισέλ και της γκαρσόνας , που δημιουργεί ερωτικό τρίγωνο μαζί του και με τον νεαρό φίλο της ηθοποιό και επιλέγει το θάνατο, λίγο πριν η ελευθερία των 60ς και η χειραφέτηση της, ίδιας υποδουλωθεί απο την εγκυμοσύνη και τον γάμο που έρχεται, σε μια σκηνή βγαλμένη απο ταινία, αυτοκαταστροφική σαν άλλη Γαλλίδα Τζειμς Ντιν. Η Σεσίλ που αποξενωμένη απο την κόρη της Άννα, την παραδίδει στον Μισέλ, σαν μια υποχρέωση που πρέπει να λήξει, για να συνεχίσει την μοντέρνα ζωή της στα δίχτυα της ψυχανάλυσης. Το τέλος της αθωότηας και της επανάστασης, ο ερχομός της συνειδητοποίησης και το βαρύ φορτίο των ευθυνών που άλλοι αναλαμβάνουν και άλλοι αποποιούνται.
Παρασυρμένοι στη δίνη των ερώτων και των μυστικών τους, οι τελευταίοι «αθεράπευτα αισιόδοξοι» έχουν όλοι στην καρδιά τους τις μεγάλες προσδοκίες εκείνης της πολυτάραχης περιόδου. Από την αποαποικιοποίηση ώς την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, από τις οφθαλμαπάτες της καταναλωτικής κοινωνίας ώς τους μυστικιστικούς πειρασμούς και την αποτυχία της Αλγερινής επανάστασης, ο Ζαν-Μισέλ Γκενασιά περιγράφει την εποποιία μιας ολόκληρης γενιάς. Δημιουργεί τη συγκινητική και γενναιόδωρη τοιχογραφία μιας εποχής. Καταγράφει το αριστοτεχνικό αφήγημα των ψευδαισθήσεών των «αριστερών» επαναστατών. Η συνέχεια της «Λέσχης των αθεράπευτα αισιόδοξων» φιλοδοξεί να δώσει ένα ακόμα απολαυστικό ανάγνωσμα για όσους δεν περιχαρακώνονται πίσω από ανούσιες ετικέτες. Με ένα τέλος αναπάντεχο, συναισθηματικά φορτισμένο που επικεντρώνεται στην πραγματική ουσία του βιβλίου, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις σχέσεις γονιών-παιδιών,τη σύγκρουση των γενεών και τη συγχώρεση. Δίχως μελοδραματισμούς και διδακτισμό, με μόνο όπλο την ένταση των συναισθημάτων, ο Guenassia αποδεικνύει οτι οι χώρες της επαγγελίας υπάρχουν, για όσους έχουν πίστη, υπομονή και θέληση.
Udo Dirkschneider comes with a bunch of old friends to prove to us he is made of metal. He may add some nice female vocals, slow down the beat in a few tracks, but the metal heart is still alive and pounding at its best. So for those of you who love the ACCEPT sound of "Metal heart" and the first U.D.O albums, this one is a winner.Twin teutonci nourished metal guitars thanks tocStefan Kaufmann Guitars, Vocals (backing) and Mathias "Don" Dieth Guitars, Vocals (backing) , a rhythm section tighter then J.Lo ass feat Sven Dirkschneider Drums, Vocals (backing)and Peter Baltes Bass, Vocals, Vocals (backing) an a band writing anthemic songs,what more can you ask for? Add to the top of all those Manuela "Ella" Bibert Vocals, Vocals (backing) who's vocals gives extra depth and a more modern metal touch and you have a clear winner.
The variety is almost typical of an 80s metal album, hellraisers like the AC/DC,ACCEPT inspired "Hell breaker", metal anthems i.e "Metal songs", mid tempo caterpillars "Babylon" and the ballad with the female vocals giving the extra mile 'Strangers in paradise", the dark mid tempo "Propaganda", the in your face "The Law of a Madman" and " Batter the Power", lean, mean ,miron fists,, the epic closer "Beyond the End of Time" along with the icebreaker "Two to tango", the essence of this collaboration, where Udo,female vocals and the old gang relive the past glories in future tense,intense and successful.Sometimes you don't have to change the recipe when it is successful.
Udo, keeps the best collaborators, he could just add Wolf Hoffman to have an ACCEPT reunion, add a powerhouse in the face of Manuela "Ella" Bibert on Vocals, keep the twin guitar attack, the anthemic backing vocals and show everyone where bands like SABATON got their first inspiration. A hell of an album, the old men rule.
Το "Θυμάμαι, ναι, θυμάμαι" δεν είναι τόσο ένα βιβλίο του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, όσο λόγια του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι σε βιβλίο. Είναι συνεντεύξεις του ηθοποιού απομαγνητοφωνημένες, στις οποίες ο Μαστρογιάνι διηγείται περιστατικά της ζωής του. Γνωριμίες με κορυφαίους σκηνοθέτες κι ηθοποιούς - κι οι εντυπώσεις του για;αυτούς -, ταξίδια στο εξωτερικό και γυρίσματα στην Ιταλία, στοιχεία για την οικογένεια του Μαστρογιάνι. Όλα βρίσκονται σε αυτό το βιβλίο, όχι σε χρονολογική σειρά, αλλά ως σκόρπιες αναμνήσεις που έρχονται στο μυαλό του Μαστρογιάνι ενώ μιλάει (για αυτό ονομάστηκε το βιβλίο "Θυμάμαι, ναι, θυμάμαι").
Ο φιλικός, τρυφερός Μάρκο Φερέρι, ο ευγενικός ντε Σίκα που ενέπνεε σεβασμό, ο πλακατζής, χαλαρός στα γυρίσματα Φελίνι. Η πόλη όπου γεννήθηκε ο Μαστρογιάνι (και πριν από αυτόν, ένας άλλος διάσημος Ιταλός). Η τηλεόραση, κι ειδικά τα γελοία ριάλιτι. Τα βιβλία κι η μουσική. Ο Μαστρογιάνι συμπρωταγωνιστεί με όλα αυτά στο βιβλίο του. Αλλά αυτός είναι στο προσκήνιο. Γιατί τα δικά του σχόλια ,για αυτά διαβάζουμε. Έτσι, ανακαλύπτουμε πώς τα έβλεπε ο Μαστρογιάνι, κι άρα ποιος ήταν ο Μαστρογιάνι.
Ουσιαστικά: Αν το βιβλίο ήταν ταινία, θα λεγόταν "Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι παρουσιάζει"... (Ό,τι κι όποιον αναφέρεται στο έργο αυτό)
Με αφορμή την επερχόμενη εμφάνιση των ΝΜΑ στη χωρα μας,ανασύρουμε μια σχετικά πρόσαφατη και πάντα επίκαιρη συνέντευξη του Justin Sullivan
Το να μιλήσεις με τον Justin Sullivan τραγουδιστή, κιθαρίστα και βασικό συνθέτη των New Model Army αλλά και ποιητή, στιχουργό βαρύτητας αντίστοιχης του Bob Dylan, με ένα απλό μήνυμα, που απαντήθηκε άμεσα από το σχήμα και τον ίδιο να σε καλεί επανειλημμένα στο Skype μέχρι να βρείτε την σωστή ημέρα και ώρα για τους δύο αποτελεί όνειρο ζωής και απόλαυση.
Απολαύστε και εσείς λοιπόν μερικά από τα όσα ειπώθηκαν σε μια συζήτηση που ξεκίνησε από την πολιτική και κατέληξε σε έναν ύμνο για την Ελλάδα, ακόμη και μέσα στον χειμώνα Η συνέντευξη παραχωρήθηκε με την ευκαιρεία της κυκλοφορίας του προηγούμενου στούντιο άλμπουμ τους 'Winter" και δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Rockyourlife.gr
Ας ξεκινήσουμε με κάτι άσχετο με το σχήμα, αλλά πολύ επίκαιρο. Θα ήθελα να μάθω σαν οπαδός σας, τι έκανε ένας πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης σαν εσένα στο δημοψήφισμα για την παραμονή της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο δημοψήφισμα ψήφισα Υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο κόσμος της Le Pen, του Trump και του Farage με τρομάζει ακόμα περισσότερο και από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμα και στα χάλια που βρίσκεται σήμερα. Με τρομάζουν οι ακροδεξιοί της χώρας μου. Με φοβίζει η κατάσταση της ακροδεξιάς που συνεχώς ανεβαίνει. Ας πούμε στην Ελλάδα… φανταστείτε την Χρυσή Αυγή να ανεβαίνει προτείνοντας τον αντιευρωπαϊσμό ως λύση. Θα την ψήφιζες επειδή δε συμπαθείς την Ευρώπη; Έτσι ψήφισα υπέρ της παραμονής.
Ας πάμε στα πιο κλασικά τώρα. Πώς προέκυψε το όνομα του album; Το album ονομάστηκε «Winter» από το ομώνυμο τραγούδι που ήταν και το τρίτο που γράψαμε. Το album έχει σαν θέμα τον χειμώνα, αλλά τα τραγούδια είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Μου λένε είναι πιο πολιτικό από τα προηγούμενα, επιστρέψατε στα πρώτα σας albums, όμως δεν είναι έτσι, έχει τραγούδια για σχέσεις, για το άγχος του να ζεις στο σήμερα, τίποτα δεν είναι καθαρά πολιτική.
Αν κάτι ξεχωρίζει είναι η επιστροφή σας μετά από καιρό σε ένα πιο σκληρό, οργανικό ήχο που ταιριάζει με αυτόν στις συναυλίες σας. Ήταν συνειδητή σας επιλογή; Οι υπόλοιποι εδώ και καιρό θέλαμε μία πιο σκληρή, πιο δυνατή κατεύθυνση. Θέλαμε έναν ήχο πιο βαρύ, πιο οργανικό. Ο νέος μας μπασίστας, Ceri Monger, έχει metal καταβολές οπότε μας βοήθησε. Είχα αποφασίσει εξ αρχής ότι ο νέος δίσκος θα είχε πιο σκληρό ήχο. Η κριτική για το «Today Is A Good Day» που είχα διαβάσει ήταν από τις πιο εύστοχες… έλεγε πως ο παλιός μας μπασίστας θέλει ένα πιο χαρούμενο σχήμα και είχε δίκιο. Η νέα σύνθεση μας βοήθησε, μας ανανέωσε, και αυτό είναι κάτι που φαίνεται στις ζωντανές μας εμφανίσεις.
Επαναλαμβάνω ωστόσο ότι ο ήχος είναι πιο ζωντανός. Και αυτό ήταν επιλογή σας ή απλά σας βγήκε στο studio; Θέλαμε ένα ήχο πιο ζεστό, πιο αναλογικό για αυτό γράψαμε τα τελευταία albums μας σε ταινία, με αναλογικό τρόπο. Το mp3 είναι καταστροφή, απέχει πολύ από την ζεστασιά του βινυλίου και τον πραγματικό μας ήχο. Για αυτό για το «Winter» επιλέξαμε την ταινία.
Στο «Winter» μετά από καιρό έχετε τραγούδια με έντονο πολιτικό/κοινωνικό χαρακτήρα. Σας εμπνέουν οι εξελίξεις στον κόσμο τα τελευταία χρόνια; Για το «Burn The Castle», πολλοί μου είπαν ότι γράφτηκε για τον Donald Trump και την επερχόμενη αλλαγή που φαίνεται ότι πολλοί ζητούν, ειδικά στις Η.Π.Α. Δεν είναι όμως έτσι. Ίσως κάποιοι θέλουν να μπουν με τα τανκς στον Λευκό Οίκο, αλλά δε πιστεύω ότι θα αλλάξει η κατάσταση με την εκλογή τέτοιων προσώπων.
Διαβάζοντας κάποιους στίχους θα έλεγα ότι είσαι πιο πεσιμιστής σε αυτό το album. Δεν έχω και τόσες προσδοκίες για το μέλλον, ίσως λόγω ηλικίας θέλω κάποια στιγμή όλα να πάρουν τέλος. Μεγαλώνω και νοσταλγώ την ηρεμία, τον χειμώνα, εκείνες τις στιγμές που τα πάντα ησυχάζουν.
Από τα αγαπημένα μου τραγούδια, με μήνυμα για συνεχή αγώνα είναι το «Die Trying». Πώς προέκυψε; Το «Die Trying» το έγραψα καθώς οδηγούσα στο Καλαί και έβλεπα αυτούς τους τεράστιους καταυλισμούς – παραγκουπόλεις των προσφύγων να μεγαλώνουν και να διαλύονται και όλοι αυτοί οι άνθρωποι να ζουν με την ελπίδα να περάσουν απέναντι, στην Γη της Επαγγελίας.
Όμως οι στίχοι σου έχουν έντονο το αίσθημα της παράδοσης και της άνισης μάχης. Γενικά είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος που δεν απογοητεύεται εύκολα. Το παλεύει και αυτό που λέει στους στίχους του «Eyes Get Used Of Darkness», ότι μετά το πιο βαθύ σκοτάδι, θα έρθει το φως, το πιστεύω. Το «Winter» είναι ένα album με κεντρική ιδέα, τον χειμώνα, την στάση (διακοπή κίνησης) των πραγμάτων λόγω του χειμώνα, αλλά και ένα album με ποικιλία.
Στο «Drifts» μιλάς για τις προσωπικές σχέσεις πέραν της πολιτικής και των ποιητικών στίχων. Είναι οι προσωπικές σχέσεις ένα κομμάτι που απασχολεί ιδιαίτερα τον Justin Sullivan; Σε ενδιαφέρουν ως θεματολογία; Το νέο album έχει τραγούδια για σχέσεις όπως το «Drifts», αλλά ποιός είμαι εγώ που θα συμβουλεύω, ειδικά με την δική μου ιστορία των προβληματικών σχέσεων; Είμαι απλά ένας μουσικός με ανακατεμένη ζωή και με μπερδεμένες σχέσεις, Μην περιμένετε λύσεις από εμένα, εγώ γράφω μόνο τραγούδια.
Πόσο σε κουράζει να παίζεις τόσο εμβληματικά τραγούδια σαν το «51st State»; Σας καταπιέζουν αυτές οι «επιτυχίες»; Στα 90s με το «51st State» που δεν ήταν καν δική μου σύνθεση, μπορούσαμε να γνωρίσουμε την επιτυχία. Συνεχίσαμε με τους δικούς μας όρους και πιστεύω τα καταφέραμε και ας μην γίναμε ποτέ το μεγάλο σχήμα. Το «51st State» το ξαναπαίξαμε πριν μερικά χρόνια και βγάλαμε το «Land Of Green And Grey» προσθέτοντας παράλληλα και το «Vagabonds». Ο,τι κάνουμε το κάνουμε για εμάς, χωρίς να δείχνουμε έλλειψη σεβασμού στους οπαδούς μας.
Μίλησε μας για τις μουσικές επιρροές σου… Δεν είμαι φίλος της rock… λατρεύω την soul, Detroit soul, Stax Northern soul και folk. Θεωρώ ότι αυτή την στιγμή στην υποσαχάρια Αφρική γίνονται οι πιο ενδιαφέρουσες μουσικές ζυμώσεις. Νομίζω πως καταλαβαίνεις ότι ακούω και άλλα μουσικά είδη από το προσωπικό μου album, αλλά και τραγούδια σαν το «I Love The World» από το «Thunder And Consolation», που είναι ουσιαστικά ένα soul τραγούδι.
Μιας και το ανέφερες, το προσωπικό σου album αν και διαφορετικό το λάτρεψα. Να περιμένουμε σύντομα κάτι καινούργιο; Πολλοί με ρωτάνε πότε θα ξαναβγάλω προσωπικό album. Απαντώ ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Έχουμε μια νέα σύνθεση που αποδίδει στη σκηνή και στο studio, έναν νέο δίσκο σε κυκλοφορία και όλα πάνε καλά για εμάς. Αν μπω στη διαδικασία νέου προσωπικού album, σημαίνει απουσία ενός με δύο χρόνια και θα ήταν άδικο για τα υπόλοιπα παιδιά και τους New Model Army.
Θα έλεγα ότι ξεχωρίζετε για το rhythm section σας σε σχέση με τα υπόλοιπα σχήματα του ανεξάρτητου ήχου. Τα τραγούδια, γράφονται με βάση τα drums. Θαυμάζω τους drummers και ας μην παίζω τύμπανα και ευτύχησα να έχω πάντα καλούς μουσικούς στους Νew Μodel Αrmy. Πρώτα τον Robert Heaton και τώρα τον Michael Dean. Η soul βασίζεται στον ρυθμό και εκεί έμαθα και εγώ να βασίζω τα τραγούδια μου.
Αλήθεια, πως βλέπεις το μέλλον των New Model Army; Ξεκινήσαμε για δυο συναυλίες στο Bradford το 1980 και είμαστε ακόμα εδώ. Κανείς δεν ξέρει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον…
Σε θεωρώ έναν πολύ δυνατό στιχουργό, με έντονη άποψη. Αυτο σου έχει δημιουργήσει προβλήματα, με τραγούδια όπως για παράδειγμα το «The Hunt», που πραγματεύεται την αυτοδικία κατά των εμπόρων ναρκωτικών; Πολλές φορές γράφω τραγούδια από την άποψη του άλλου, π.χ του θρησκόληπτου ή πράγματα που με τα χρόνια μπορεί να μην τα υποστηρίζω πια τόσο πολύ και τόσο έντονα. Για παράδειγμα στο «Vengeance» ή στο «The Hunt», ακόμη συμφωνώ με την ουσία του τραγουδιού, αλλά όχι με την αυτοδικία, την εκδίκηση και την υποκατάσταση του νόμου από τον απλό πολίτη. Έχω άποψη και την καταθέτω αλλά τα τραγούδια μου δεν είναι απόλυτα.
Justin, στιχουργικά σε θεωρώ εφάμιλλο του Bob Dylan (αναφέρω κάποιους στίχους από τραγούδια με ειδική σημασία για εμένα… με σταματά)… Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι που τα τραγούδια μου σου μιλάνε, αλλά θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Έχω γράψει πάνω από 240 τραγούδια, βρίσκω λογικό και εύκολο, ο καθένας να ταυτιστεί με μέρος αυτών. Αν και πάλι αυτό με τιμά ως καλλιτέχνη.
Έδωσες στις 26 Νοεμβρίου 2016 μια προσωπική συναυλία στο Παρίσι με αφορμή τα 40 χρόνια από την «εμφάνιση» της punk; Πώς βλέπεις την punk σκηνή; Η punk σήμαινε το τέλος του βιομηχανικού rock, το να γυρίσουμε πάλι πίσω στα βασικά. Για μερικά χρόνια αυτό είχε γίνει ακόμα ένα κατεστημένο σε νόρμες και δε με ενδιέφερε πια το πως είχε διαμορφωθεί. Αναφορικά με την ιδεολογική προσέγγιση, τον τρόπο σκέψης του, ναι είναι ένας punk rocker. Έπαιξα ένα μικρό show στο Παρίσι για τα 40 χρόνια της punk, μετά από πρόσκληση ενός φίλου.
Έχεις δει την κατάσταση στην Ελλάδα -αλλά και πλέον στην Ευρώπη- με την αύξηση της βίας ανάμεσα στου νέους; Πιστεύεις ότι αυτή η αντίδραση είναι δικαιολογημένη; Η κατάσταση για τους νέους των 20 ετών σήμερα είναι τραγική. Όλη αυτή η τυφλή βία, την νιώθω, την καταλαβαίνω, νιώθω σαν να τους έχουμε κλέψει την ζωή. Αυτή είναι η αλήθεια. Υπάρχει θέμα πλέον σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο που μερικά χρόνια πριν ξεκίνησε να φαίνεται μόνο στην Ελλάδα, είναι πλέον πανευρωπαϊκό, για να μην πω παγκόσμιο. Μόνο οι τράπεζες έχουν κέρδος και οι πλούσιοι που ήδη έβγαλαν τα λεφτά από την χώρα και την Ευρώπη.
Αν και οι ημερομηνίες συναυλιών είναι εκτεταμένες, ακόμα δεν έχουμε δει την Ελλάδα στο καλεντάρι σας. Να σας περιμένουμε; Θέλουμε να έρθουμε στην Ελλάδα, πιστεύω με τη νέα χρονιά. Ουσιαστικά χωρίς αμοιβή… Δεν χρειάζονται χρήματα, μόνο τα έξοδα μας, να καλυφθούν, μουσικοί και τεχνικοί. Αυτή είναι η ψυχρή αλήθεια.
Τα γεγονότα του Bataclan σε έκαναν να το σκέφτεσαι πλέον όταν ανεβαίνεις στην σκηνή; Το Παρίσι είναι μια λυπηρή πραγματικότητα που πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί της. Απλά οι διάφοροι σωτήρες σαν τον Trump προσπαθούν μα μας πείσουν για περισσότερη λογοκρισία και έλεγχο για το καλό όλων μας. Δεν φοβάμαι, για να υποχρεωθώ να αλλάξω τις συνήθειες μου για λίγους τρελούς, φανατικούς.
Είσαι ικανοποιημένος από όσα έχετε καταφέρει; Πολλοί μας είπαν ότι αν ακολουθούσαμε το ρεύμα θα ήμασταν πιο επιτυχημένοι. Μα είμαστε δραστήριοι το 2016, παίζουμε τη μουσική που θέλουμε, έχουμε κόσμο που μας ακολουθεί, νέους οπαδούς, αλλά και τους παλιούς, όλα αυτά με τους δικούς μας όρους. Η επιτυχία είναι κάτι σχετικό.
Μια προσωπική ερώτηση… Έχεις εμφανιστεί με κασκόλ του Ολυμπιακού, πώς έγινε αυτή η σύνδεση; Να υποθέσω είσαι οπαδός του Παναθηναϊκού… (γέλια). Είχα μείνει στη Λίμνη Εύβοιας για ένα καλοκαίρι και η τοπική ομάδα λεγόταν Ολυμπιακός και είχε τα χρώματα του. Από εκεί απέκτησα συμπάθεια για τον Ολυμπιακό. Δεν βλέπω πια ποδόσφαιρο φανατικά, αλλά καταλαβαίνω την κόντρα με τον Παναθηναϊκό. Σήμερα τα πάντα είναι στα συνδρομητικά κανάλια αν και όλοι τα βλέπουμε πλέον σε σπασμένα link στο internet. Το ίδιο και με τη μουσική, αν και το mp3 είναι χάλια ως ήχος.
Όταν ξανάρθετε στην Ελλάδα, θα χαρώ να σε βγάλω έξω στην Αθήνα. Σε ευχαριστώ. Έχω ξανάρθει αρκετές φορές και ξέρω την πόλη. Η ζωή είναι απλή, καλό φαγητό, μια ωραία βόλτα, μια ωραία θέα, λίγος ήλιος (αν και μου αρέσει και το κρύο), αστείο αλλά αυτά τα έχετε σε περίσσεια ακόμα στην Ελλάδα, ειδικά το φαγητό, (γέλια).
Κάπου εδώ κλείσαμε με αρκετά πράγματα που απλά δεν γράφτηκαν αλλά έδειξαν ότι ο Justin Sullivan έχοντας γνώση του καλλιτεχνικού μεγαλείου του, παραμένει ο μουσικός της διπλανής πόρτας (πιθανότατα του διπλανού κοινοβίου).
Οι Καναδοί ANVIL είναι ένα από τα πρωτοπόρα σχήματα του speed/thrash metal. Δυστυχώς η περιορισμένη συνθετική τους εμβέλεια, οι αλλαγές μελών και οι συνθήκες, (λανθασμένο management- κακές επιλογές εταιρών) τους οδήγησαν σχεδόν στην εξαφάνιση. Πριν μερικά χρόνια, ένας έφηβος που είχαν γνωρίσει στο Λονδίνο, στην αρχή της καριέρας τους, ο Sacha Gervasi, αποφάσισε, σε μια επανασύνδεση μαζί τους στο Λος Αντζελες, να τους κινηματογραφήσει. Ένας φόρος τιμής στους άτυχους metal heads που προσπαθούν χρόνια να τα καταφέρουν στην σκιά των κάθε METALLICA. IRON MAIDEN. Τα χιλιάδες μικρότερα και όχι αναγκαστικά λιγότερο ταλαντούχα ονόματα. Οι ANVIL με την ταινία που έγινε για τη ζωή τους, γνώρισαν μια δεύτερη νεότητα και σε μερικές χώρες ,όπως η δική μας, συνεχίζουν να θεωρούνται μεγάλο αν και cult όνομα. Σε κάθε περίπτωση, μίλησαν στον καθένα, που συγκινείται με το πείσμα αυτών των underdogs, των απόκληρων της μουσικής αλλά και της ζωής σε κάποιες στιγμές. Η ταινία πήρε το βραβείο του φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου Sundance και αναζωογόνησε την καριέρα τους.
Σε αυτό το βιβλίο στην ουσία έχουμε ο,τι περιγράφει η ταινία, μαζί με μια αναλυτική ιστορία τους όχι με τη μορφή χρονικού, αλλά σαν διάλογο, απομνημονεύματα των δύο βασικών μελών του κιθαρίστα Steve “Lips” Kudlow και του ντράμερ Rob Reiner στον Robert Uhlig. Πολύ πιο αυθεντικό σαν ανάγνωσμα από την ζωή των Slash, Keith Richards, Ozzy, μιλά για τον μακρυμάλλη συμμαθητή μας από το σχολείο που άγγιξε κάποια στιγμή τη δόξα και στη συνέχεια την κυνηγούσε αέναα. Ναρκωτικά, έρωτες, προδοσίες, δράμα, κλάμα αλλά και παρωδία του μεγαλείου της ζωής των ροκ σταρ όσο και απομυθοποίηση. Περιοδείες, με φορτηγάκι που χαλά, με μάνατζερ, που δεν ξέρει που ,πότε και αν θα παίξουν και αν και ποσό θα πληρωθούν, ακόμα και να θα φάνε κάτι. Δωμάτια για δύο που στοιβάζεται, στα κρυφά όλο το σχήμα, καβγάδες, διαφωνίες, για την μουσική κατεύθυνση, γρονθοκοπήσεις αλλά και συμφιλιώσεις. Πίστη σε ένα όραμα, ένα σκοπό, όχι μεγάλο, οχι εθνικό, απλά μια πίστη στη δύναμη του rock n roll και την αξία της μουσικής, που τους ωθεί να αντέξουν ταπεινώσεις και να συνεχίσουν. Διαλύσεις, καταστάσεις χειμέριας νάρκης, συζητήσεις με μεγάλες δισκογραφικές αλλά και πιστούς μικρο παραγωγούς που σώζουν την κατάσταση. Περιοδείες στην Ιαπωνία τα χρόνια της δόξας,, αλλά και βόλτα στις ΗΠΑ, με βανάκι, για να παίξουν σε κλειστά κλαμπ, την εποχή του ναδίρ. Παρωδία τραγωδία και κωμωδία, μέσα από ένα βιβλίο, που αναβλύζει, ιδρώτα, νότες, πάθος για τη μουσική, απογοήτευση αλλά και πίστη, σε κάτι ανώτερο, τη μουσική. Με οικογένειες που σέβονται τα όνειρα, ή αντιδρούν, γιατί δεν καταλαβαίνουν.
Οι ANVIL ευτύχησαν, να βρεθεί κάποιος να ασχοληθεί μαζί τους, και ας ήταν η κοκαΐνη ο συνδετικός κρίκος μαζί με τον έφηβο roadie και ενήλικα κινηματογραφιστή. Με μια εργασιακή ηθική που θα έπρεπε να παραδειγματίσει πολλά Ελληνικά σχήματα, ευτύχισαν η ταινία να αναστήσει εν μέρει την καριέρα τους ,Απλά προσέξετε τι τους προσέφεραν για να παίξουν στην Ελλάδα και τι τους πρόσφεραν την ίδια στιγμή στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, για να καταλάβετε το μέγεθος της πολιτισμικής απομόνωσης μας.
Σε κάθε περίπτωση, εδώ έχετε ένα ανάγνωσμα στα Αγγλικά, που δεν μιλάει , τόσο για την παρακμή και διαφθορά των ναρκωτικών και του ποτού, αλλά για την προσπάθεια να παραμείνουν μουσικοί, ακόμα και ήταν υπήρξαν οικογένειες στη μέση και αντίστοιχες υποχρεώσεις. Ένα βιβλίο, που θα κάνει το καλοκαίρι σας, πιο όμορφο και την ροκ νοοτροπία σας πιο δυνατή.
