Καλοκαίρι 2025, προτάσεις για βιβλία και μουσική
Όπως κάθε καλοκαίρι, η παραλία ή το βουνό μας περιμένει με χαλαρή ενδυμασία, ένα βιβλίο στο ένα χέρι, ένα ποτήρι με κάτι δροσερό στο άλλο, μουσική στα ακουστικά για να μην ενοχλούμε και το FN-FAL,AR-15 ή ο,τι άλλο προτιμάτε σε απόσταση ασφαλείας, γιατί έρχονται δύσκολοι καιροί. Το music and book tales επιλέγει βιβλία που διάβασε (ακολουθούν τμήματα παρουσίασης), αγόρασε και δεν έχει διαβάσει ακόμα ή θα αγοράσει. Οι επιλογές βασίζονται σε προσωπικά κριτήρια και ελπίζουμε να σας κάνουν παρέα σε αν ακόμα καυτό καλοκαίρι. Ραντεβού με το άνοιγμα των σχολείων (όλων των ειδών).
«Το ράμα» - Γιάννης Σιδεράκης (Οξύ)
Το ραμα ενώνει δυο κομμάτια γης , χωρίζει δυο θάλασσες, είναι τόπος προσκυνήματος και δεσίματος, εκεί που τρέχει η μοτοσυκλέτα, ανεμίζει το μαλλί, ο δρόμος είναι μια ευθεία με τη θάλασσα συμπαραστάτη και το ροκ ν ρολ από ιδέα και ήχο να γίνεται γήινη μυρωδιά και να αποκτά υπόσταση.
Στο χώρο αυτό τοποθετεί ο Σιδεράκης το νέο του πονημα. Μια ιστορία, τριών γενιών, εν μέσω υποσχέσεων , απογοητεύσεων με κοινούς τόπους, την αγάπη για τις μοτοσυκλέτες, το δρόμο και το ροκ ν ρολ. Ήρωας του ο Ροκάς, ένας φίλος που όλοι εμείς οι ροκερς η ροκάδες είχαμε, έχουμε, θα έχουμε. Επανάστασης συνειδητοποιημένος, όχι με μολότοφ αλλά με την ψυχή και τις πράξεις του. Περιθωριοποιημένος αλλά και σεβαστός γιατί είναι ένας γνήσιος εραστής, της μοναξιάς και της μηχανής που διατρανώνει με κάθε πράξη του, δίχως φανφάρες, με ταπεινότητα, εξοβελισμένος από την μάζα, στο περιθώριο, μιας άψυχης, άνευρης κοινωνίας, την πίστη του, στον άνθρωπο, την μουσική, το όνειρο.
https://musicandbooktales.blogspot.com/2025/06/blog-post_22.html
Τρεις γενιές, ο σύνδεσμος, μια κόκκινη μοτοσυκλέτα, που δεν πούλησε ποτέ πολύ και ήταν δύσκολη σε όλα ακόμα και στο να βρεθούν ανταλλακτικά και ένας άνθρωπος που εν γνώση του και εν μέρει μέσα στην αδυναμία του, να βρει μια σύντροφο, αναζητεί σε αυτή το νόημα της ζωής του. Η ίδια το ανταποδίδει, ένας φόρος τιμής στην Κριστίν του Στίβεν Κινγκ έστω και άθελα του.
Το φθαρτό του Ανθρώπου δεν τον εμποδίζει να ψάξει για το καλύτερο για την μηχανή του, η ιδέα ότι το εργαλείο του 70, θα συνεχίσει να τρέχει στους δρόμους, ζωντανό, με τον γιο του φίλου, του, ακόμη στο δημοτικό. Η ανάγκη της συνέχειας και του να αφήσεις κάτι ζωντανό για εσένα, σε αυτούς που θα το φροντίσουν. Ο θάνατος είναι μια στιγμή μετάβασης ή ένα τέλος, αλλά για τον Ροκά και τους φίλους του είναι μια ακόμη στιγμή στην πίστα της ζωής, ένας φόρος τιμής από και προς έμψυχα και «άψυχα» πράγματα.
Βάλτε λοιπόν τρίτη κι ταξιδέψτε με τον Σιδεράκη, θυμηθείτε μοτοσυκλέτα, μουσικές, φίλους, απογοητεύσεις και δόξες. Βάλτε δυνατά το glory days του Springsteen, το don’t make them like you any more του Gallagher κ κλείστε με το τραγούδι που θα παίζει όταν εγώ περάσω το Ραμα (με αμάξι, γιατί ούτε με ποδήλατο δεν τα πάω καλά) iron horse Motörhead.
On Iron Horse he flies
On Iron Horse he gladly dies
Iron Horse his wife
Iron Horse his life
“Η απόδειξη της αθωότητάς μου”- Τζόναθαν Κόου (Πόλις)
Καινούργια δουλειά του σημαντικότερου ίσως Βρετανού λογοτέχνη των ελευταίων δεκαετιών, με επίκαιρα θέματα, κριτική ματιά και κοινωνικές ευαισθησίες,σε ένα βιβλίο που συνδυάζει, πολτική, αστυνομικό μυθιστόρημα και πάνω από όλα είναι διαποτισμένο με το γεμάτο οξύνεια, χιούμορ του Κόκου.
“Η ζωή μετά το πανεπιστήμιο δεν ταιριάζει καθόλου στη Φιλ. Ο χρόνος περνά βασανιστικά αργά. Έχει επιστρέψει στο πατρικό της σπίτι και ζει ξανά με τους γονείς της, δουλεύει ατελείωτες ώρες σε ένα ιαπωνικό εστιατόριο στο αεροδρόμιο του Χίθροου και τα σχέδιά της να γίνει συγγραφέας δεν καταλήγουν πουθενά. Όμως η τυχαία ανακάλυψη ενός ξεχασμένου συγγραφέα από τη δεκαετία του 1980 τη βγάζει από τον λήθαργο, όπως και η επίσκεψη ενός οικογενειακού φίλου, του Κρις – ιδίως όταν της λέει ότι ερευνά μια υπόθεση που θα μπορούσε να θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο.
Ο Κρις παρακολουθεί την πορεία ενός σκοτεινού think-tank, που ιδρύθηκε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ τη δεκαετία του 1980 και ωθεί σταθερά την κυβέρνηση της Βρετανίας προς την Άκρα Δεξιά. Έπειτα από χρόνια πολιτικής απομόνωσης, τα μέλη του είναι πια έτοιμα να εφαρμόσουν τις ιδέες τους. Καθώς την πρωθυπουργία της Βρετανίας αναλαμβάνει η Λιζ Τρας, η θητεία της οποίας θα διαρκέσει μόλις επτά εβδομάδες, ο Κρις συνεχίζει την έρευνά του σε ένα συνέδριο που διεξάγεται στα βάθη της επαρχίας Κότσγουολντς. Ξαφνικά όμως τα πράγματα παίρνουν σκοτεινή τροπή και μια αστυνομική έρευνα για φόνο ξεκινά. Η λύση του μυστηρίου θα βρεθεί άραγε στη σύγχρονη πολιτική σκηνή ή σε ένα λογοτεχνικό αίνιγμα που παραμένει εκκρεμές εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια;”
“Το Τυφλό Γουρούνι στη Δεύτερη οδό, Ένα χρονικό σε πόλεις με ποτάμι” ΣώτηΤριανταφύλλου (Πατάκης)
Η πιο Αμερικανίδα, Ελληνίδα συγγραφέας, σε ένα ακόμη ταξιδιωτικό κείμενο γεμάτο αναμνήσεις, μιας άλλης εποχής, ροκ ν ρολ χρώματα και ηχοχρώματα και τις Η.Π.Α όπως δεν θα τις γνωρίσουν ποτέ οι αποφοιτοι των επώνυμφων κολλεγίων. Ένα βιβλίο ταξίδι, με μια γλώσσα ρέουσα από την τελευταία μεγάλη Ελληνίδα μυθιστοριογράφο, που ζει και αναπνέει μέσα από τα δωδεκάμετρα και τα μπλουζ των ανοιχτών αυτοκινητοδρόμων.
“Αποφάσισα να γράψω το «Τυφλό γουρούνι στη Δεύτερη οδό» όταν διάβασα τα απομνημονεύματα του θείου Λη, που εκδόθηκαν στα ρωσικά το 1963. Στο βιβλίο με τίτλο «Αριστερή πλευρίτιδα: αναμνήσεις ενός Αμερικανού Κόκκινου» —που θα μπορούσε να έχει υπότιτλο «Το ρομάντζο του αμερικανικού κομμουνισμού» ή κάτι παρόμοιο — ο Λη Φίλιπς, πρώην Ηλίας Φιλιππόπουλος, αφηγείται τη ζωή του από το 1918, όταν πήρε το καράβι για την Αμερική, μέχρι το 1961, όταν εγκατέλειψε το Μέμφις του Τεννεσσί για να εγκατασταθεί στη λατρεμένη του Μόσχα.Έγραφα λίγες σελίδες κάθε βράδυ στη διαδρομή προς την Καλιφόρνια, όπου πήγα να συναντήσω τον αδερφό μου τον Πάντυ, κι έπειτα στη Μοντάνα, όπου ταξίδεψα μόνο και μόνο για να δω πώς είναι η Μέρυ Κέυ είκοσι χρόνια αργότερα. Το χειρόγραφο —τριακόσιες είκοσι σελίδες γραμμένες στη γραφομηχανή, με τις μουτζούρες και τα σβησίματα— το είχα βάλει στο ντουλαπάκι του στέισον βάγκον ανάμεσα σε διάφορα μικροαντικείμενα: έναν φακό, ένα ζευγάρι μάλλινα γάντια, την άδεια του αυτοκινήτου και δυο κλήσεις της τροχαίας για υπερβολική ταχύτητα. Και θα το ξεχνούσα εκεί αν δεν πήγαινα επιστρέφοντας στο Μέμφις, στη μάντρα του Χάρρυ Γουάιτ για να ανταλλάξω το στέισον βάγκον με ένα παλιό Όλντσμομπιλ.Κανείς δεν μου ζήτησε να αφηγηθώ την ιστορία των Φίλιπς και της πόλης μας, του Μέμφις του Τεννεσσί. Κανείς δεν μου ζήτησε να μην την αφηγηθώ. Έτσι, αφηγήθηκα αυτή την αληθινή ιστορία που είναι γεμάτη ψέματα.”
“Τέλειο παρελθόν” -Λεονάρδο Παδούρα (Καστανιώτης)
Καλοκαίρι χωρίς νέο βιβλίο του Παδούρα, ομελέτα δίχως αυγά. Στο “Τέλειο παρελθόν”, ο συναισθηματικός και βαθιά αισιόδοξος Παδπύρα μας μυεί στην αρχή του κόσμου του αστυνόμου Κόντε, του μετέπειτα παλαιοβιβλιοπώλη και ιδιωτικού αστυνομικού. Σε μια Κούβα που ακόμη το καθεστώς κρατά τα προσχήματα και η φτωχοποιηση δεν έχει ξεπεράσει τη διαφορά, παρακολουθούμε τη γένεση μαις κλασικής πλέον μορφής της Αστυνομικής λογοτεχνίας, που μυρύζει καπνό, ρούμι και παλιά βιβλία, με την απελπισία και την ελπίδα να εναλλάσονται σε έναν αγρειο χορό , μεθυσμένο από τα αρώματα της κουζίνας της Χοσεφίνας.
“Στην Αβάνα, στις αρχές του 1989, μιας σημαδιακής χρονιάς, ένα επίμονο τηλεφώνημα ξυπνάει τον μεθυσμένο Μάριο Κόντε, έναν σκεπτικιστή και απογοητευμένο υπολοχαγό της αστυνομίας. Ο Γέρος, ο διοικητής του στα Κεντρικά, του αναθέτει μια μυστηριώδη και επείγουσα υπόθεση: ο Ραφαέλ Μορίν, διευθυντής μιας κρατικής επιχείρησης με βαθμό υφυπουργού, αγνοείται. Τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν στην Κούβα… Πλην όμως, η κατάσταση περιπλέκεται όταν ο Κόντε διαπιστώνει ότι ο εξαφανισμένος είναι παλιός γνωστός του, συγκεκριμένα συμμαθητής του, ένας τύπος που ανέκαθεν υπάκουε στους καθιερωμένους κανόνες και ξεχώριζε με την αυτοπειθαρχία και την ευφυΐα του. Ο Κόντε δεν θα αργήσει να βυθιστεί σε μια αναζήτηση, καθώς σταδιακά ανακαλύπτει σκιές στο φαινομενικά τέλειο παρελθόν πάνω στο οποίο είχε στηρίξει τη λαμπρή του καριέρα το συγκεκριμένο στέλεχος, ενώ ταυτόχρονα έρχεται και ο ίδιος αντιμέτωπος με οδυνηρές αναμνήσεις και πληγές που νόμιζε πως είχαν κλείσει για πάντα. Αυτό είναι το πρώτο μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον Μάριο Κόντε, από δω ξεκίνησαν όλα, η συνύπαρξη του Λεονάρδο Παδούρα με έναν πολύπλευρο, αντιφατικό, συναρπαστικό ήρωα που μοιάζει και δεν μοιάζει στον λογοτεχνικό του δημιουργό.
Νομίζω πως ακριβώς πάνω στην προσπάθειά μου να επιλύσω αυτό το ουσιώδες δίλημμα όσον αφορά τη σχέση μου με τον χαρακτήρα ήταν που ο Μάριο Κόντε πήρε την πρώτη του ανάσα ως ζωντανό πλάσμα: θα τον δημιουργούσα σαν ένα είδος αντιαστυνομικού, ένα είδος λογοτεχνικού αστυνομικού, αληθοφανούς μόνο εντός των ορίων της μυθοπλαστικής αφήγησης, αδιανόητου όμως στην «πραγματική» αστυνομική πραγματικότητα της Κούβας (ή και σε οποιονδήποτε θεσμό με σιδερένια πειθαρχία). Ήταν ένα παιχνίδι που μου το επέτρεπε το γεγονός ότι έγραφα μυθοπλασία και αποφάσισα να το εκμεταλλευτώ. Επιπλέον, θα ανήκε σε ένα φανταστικό αστυνομικό σώμα της Κούβας και σε μια μονάδα εγκληματολογικών ερευνών δημιουργημένη ειδικά γι' αυτόν […]. Έτσι, με μεγαλύτερο ή μικρότερο βάρος στην αστυνομική πλευρά του μυθιστορήματος, αλλά πάντα με όλο και περισσότερες επιδιώξεις για μυθιστόρημα κοινωνικό και στοχαστικό, οι ιστορίες του Μάριο Κόντε μού χρησιμεύουν και θα μου χρησιμεύουν στο μέλλον για να προσπαθώ να σκιαγραφήσω ένα χρονικό της ζωής στη σύγχρονη Κούβα, στην εξέλιξη και στις οπισθοδρομήσεις της, πάντα από τη δική μου οπτική γωνία – που δεν είναι η μοναδική, ούτε η πιο ορθή, εκφράζει όμως μια δική μου οπτική για μια πραγματικότητα την οποία ζω κάθε μέρα.”
“Οι Γερμανοί”- Σέρχιο Δελ Μολίνο (Ίκαρος)
Η ιστορία μιας χώρας που χρησίμευσε σαν βοηθός συμμάχων και Γερμανών στον ΒΠΠ ανάλογα με τις κρατικές ανάγκες και χάρη στην μεγάλη Γερμανική της κοινότητα, έγινε καταφύγιο αρκετών Γερνανών μετά τον ΒΠΠ και χώρα επαναπριώθησης φυγάδων Ναζί στην Νότιο Αμερική. Ερωτήματα, εγκλήματα και πίστη σε χαμένες ιδεολογίες, που υποβόσκουν στον μεσογειακό ήλιο, για να αναδυθούν , με τον ΠανΓερμανισμό, να είναι το τσακμάκι στην ειρήνη μιας εύθραστης Ευρώπης.
“To 1916, μεσούντος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, δύο πλοία με περισσότερους από εξακόσιους Γερμανούς φτάνουν στο λιμάνι του Κάδιθ από το Καμερούν. Οι Γερμανοί, που είχαν παραδοθεί στις ουδέτερες ισπανικές αποικιακές αρχές στα σύνορα του Καμερούν με τη Γουινέα, θα εγκατασταθούν και στη Θαραγόθα, όπου θα σχηματίσουν μια οικονομικά εύρωστη μικρή κοινότητα. Ανάμεσά τους ο προπάππους της Εύας και του Φέδε Σούστερ. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, οι δύο αυτοί τελευταίοι απόγονοι μιας δυναστείας αλλαντοποιών θα θάψουν στο γερμανικό νεκροταφείο της πόλης τον μεγαλύτερο αδερφό τους, Γκάμπι.
Με αριστοτεχνικά κλιμακούμενο σασπένς, το μυθιστόρημα πραγματεύεται ένα λιγότερο γνωστά επεισόδια στην ιστορία της Ισπανίας: πώς υπό διωγμόν στελέχη των Ναζί βρήκαν καταφύγιο στη χώρα και συνέβαλαν δραστικά στην άνοδο του Νεοναζισμού στη Γερμανία. Με αξιοθαύμαστη λεπτότητα, μέσα από τέσσερις καθηλωτικές πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις, ο Ντελ Μολίνο αποτυπώνει την κόλαση στην οποία ενίοτε μετατρέπεται η οικογενειακή ζωή θέτοντας άβολα ερωτήματα: Διαγράφονται ποτέ οι αμαρτίες των γονιών; Και οφείλουν άραγε οι απόγονοί τους να τους λυτρώσουν από αυτές; Ένα σπουδαίο μυθιστόρημα για την αναπόδραστη δύναμη του παρελθόντος και τη σκιά των προγονικών εγκλημάτων στις επόμενες γενιές.”
“Sonny boy- Η επίσημη αυτοβιογραφία”- Al Pacino (Key Books)
Ο Al Pacino σε μια εκ βαθέως εξομολόγηση ,για την καριέρα του, τα όνειρα, τους συμβιβασμούς, για μια ζωή γεμάτη επιτυχίες, δυσκολίες, καλλιτεχνικές ανησυχίες, ανασφάλειες και πώς παρέμεινε πιστός στο όνειρο του.
“Και τότε, ένα βράδυ, ενώ ήμουν επί σκηνής, απλώς συνέβη. Η δύναμη της έκφρασης μου αποκαλύφθηκε όπως ποτέ άλλοτε. Και δεν ήταν καν κάτι που αναζητούσα. Αυτή είναι η ομορφιά των πραγμάτων. Όταν δεν την ψάχνεις. Ανοίγω το στόμα μου και, με κάποιον τρόπο, καταλαβαίνω ότι μπορώ να μιλήσω. Οι λέξεις βγαίνουν, και δεν είναι οι λέξεις του Στρίντμπεργκ, αλλά τις προφέρω σαν να είναι δικές μου. Ο κόσμος είναι δικός μου, όπως και τα συναισθήματά μου, και ξεπερνούν τα όρια του Σάουθ Μπρονξ. Εγκατέλειψα το οικείο. Έγινα μέρος κάτι μεγαλύτερου. Ανακάλυψα ότι υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για μένα, αισθανόμουν ότι ανήκω σε έναν ολόκληρο κόσμο κι όχι μόνο σε ένα μέρος. “Τι είναι αυτό;” αναρωτήθηκα. Μοιάζει σαν να απογειώνομαι. “Ναι, επιτέλους. Είναι εκεί, μπορώ να απλώσω τα χέρια μου και να το αγγίξω. Είναι εκεί και τώρα ξέρω ότι μπορώ να το φτάσω, να το ακουμπήσω” σκέφτηκα. Και ξαφνικά, εκείνη τη στιγμή, ήμουν παγκόσμιος. Ήξερα ότι μετά απ’ αυτό δεν θα ανησυχούσα. Έτρωγα, δεν έτρωγα. Έβγαζα δεν έβγαζα λεφτά. Γινόμουν δεν γινόμουν διάσημος. Όλα αυτά δεν σήμαιναν τίποτα πια. Σε αυτή τη δουλειά, το να μη νοιάζεσαι για τέτοια πράγματα αποτελεί ευτύχημα. Άνοιγε μια πόρτα που δεν οδηγούσε σε καριέρα ούτε σε επιτυχία ή χρήματα, αλλά σε μια ζωτική ενέργεια. Είχα αφουγκραστεί τον εαυτό μου και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να πω “Θέλω να κάνω αυτό το πράγμα για πάντα”».
Για τον κόσμο, ο Al Pacino εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη σαν φλόγα που άναψε ξαφνικά και δεν έσβησε ποτέ. Από την πρώτη του πρωταγωνιστική εμφάνιση στο Πανικός στο Νιντλ Παρκ το 1971, μέχρι τις εμβληματικές ερμηνείες του στον Νονό, το Σέρπικο και τη Σκυλίσια Μέρα, το όνομά του έγινε συνώνυμο με την ένταση, το βάθος και την αλήθεια της υποκριτικής. Μεγάλωσε στο Νότιο Μπρονξ από μια στοργική αλλά ψυχικά ευάλωτη μητέρα και τους παππούδες του, καθώς ο πατέρας του τον εγκατέλειψε σε μικρή ηλικία. Η ζωή στους δρόμους και η ατίθαση παρέα των παιδικών του χρόνων σμίλεψαν τον χαρακτήρα του. Μια καθηγήτρια διέκρινε το ταλέντο του και τον ενθάρρυνε να φοιτήσει στο περίφημο Λύκειο Παραστατικών Τεχνών της Νέας Υόρκης. Από εκεί, δεν υπήρχε επιστροφή. Το Sonny Boy είναι τα απομνημονεύματα ενός άντρα που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί και τίποτα να κρύψει. Όλοι οι σπουδαίοι ρόλοι, οι βαθιές σχέσεις, οι δημιουργικές συνεργασίες και η εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην τέχνη και στην αγορά ζωντανεύουν ξανά – μέσα από τον ίδιο. Η ιστορία του Al Pacino είναι μια ιστορία για την αγάπη και την αποφασιστικότητα. Ο Pacino είχε την τύχη να ερωτευθεί σε βάθος την τέχνη του πριν καν αντιληφθεί τις υλικές ανταμοιβές της– και αυτή του η αγάπη δεν στέρεψε ποτέ. Αυτό έκανε όλη τη διαφορά.”
«Η εγγονή» -Σλινκ, Μπέρνχαρντ (Κριτική)
Ένας συγγραφέας, που τα βιβλία του, ο τρόπος γραφής του σε μαγνητίζουν, με την απλότητα και την μεστότητα τους, σε βαθμό να εθίζεσαι διαβάζοντας ασταμάτητα έως το τέλος. Στους περισσότερους είναι γνωστός από το «Διαβάζοντας στην Χαννα’, σε εμένα από το ‘Το Σαββατοκύριακο’. Ένα μυθιστόρημα για τη Γερμανία που δεν έκλεισε ποτέ πραγματικά τις πληγές που άφησε ο ΒΠΠ αλλά και η γενιά της τρομοκρατίας. Δεν με παραξενεύει που στην εγγονή, ο συγγραφέας μέσα από την Οδύσσεια της αυτογνωσίας και του επαναπροσδιορισμού, μετά την αυτοκτονία της γυναίκας του, ενός σχετικά χαμηλών τόνων εβδομηντάχρονου βιβλιοπώλη, , μας παρουσιάζει την ζωή της Διχασμένης Γερμανίας, πριν και μετά την ‘Ένωση.
Με αφετηρία το θάνατο της γυναίκας του, πρώην Ανατολκο Γερμανίδας, ο βιβλιοπώλης Κάσπαρ ανακαλύπτει έκπληκτος, πως η σύντροφος που τόσο αγαπούσε είχε μια σχεδόν παράλληλη ζωή, που τον άφηνε ,οικειοθελώς να μοιράζεται μέρη της. Πικραμένος για όσα δεν μοιράστηκε μαζί της, ανατρέχει μέσα από τα γραπτά της που ανακτά μέσα από έναν παλιό υπολογιστή και τις αναμνήσεις του, στη γνωριμία τους και τη ζωή της πριν και μετά από αυτή.
Ανατολικο Γερμανίδα που ερωτεύεται και διαφεύγει στη Δύση η Μπίργκιτ μαζί με τον Κάσπαρ αφήνει πίσω της ένα μεγάλο μυστικό, που την κατατρέχει μια ολόκληρη ζωή, γεμάτη ρωτήματα. Ένα παιδί, που παραδίδει για υιοθεσία με τη γέννα του. Ο Κάσπαρ ανακαλύπτει όχι μόνο το παρελθόν της γυναίκας του αλλά και την επιθυμία της να επανορθώσει με την κόρη της ή τον ίδιο τον εαυτό της.
https://musicandbooktales.blogspot.com/2025/05/bernhard-schlink.html
Στη προσπάθεια να συμφιλιωθεί με οτι εκείνη πρέσβευε και ό,τι ποτέ δεν έζησαν μαζί, ανατρέχει στην γνωριμία τους στην τότε χωρισμένη Γερμανία, σε όσα εκείνος έκανε, αλλά αυτή ποτέ δεν βρήκε αρκετά και διακρίνει πλέον του λόγους που την έκαναν εσωστρεφή, χωρίς να μπορεί να καταλάβει αν ο θάνατος της ήταν αυτοκτονία ή απλά ένα ακόμη βράδι κατανυκτικής μέθης στην προσπάθεια της να έρθει σε ισορροπία ή απλά να αντέξει το βάρος του παρελθόντος της.
Ο Κάσπαρ αποφασίζει να συνεχίζει την αναζήτηση που η Μπίργκιτ ποτέ δεν ξεκίνησε, να βγει από το καβούκι του βιβλιοπώλη στα εβδομήντα του χρόνια και να αναζητήσει τη γυναίκα του στην πρώην Α. Γερμανία, την κόρη της. Η οδύσσεια του δεν θα διαρκέσει πολύ. Αλλά στο τέλος της, μέσα από την επαφή με την «άλλη» Γερμανία, που ο Δυτικός είναι τόσο οικείος όσο και ο τουρίστας, θα βρεθεί όχι στην Ιθάκη του, αλλά σε ένα νέο δίλλημα. Η κόρη της γυναίκας του, είναι πλέον μέλος μιας εθνικιστικής αγροτικής κοινότητας, το καταφύγιο της από τα χρόνια περιθωριοποίησης στην Δ. Γερμανία ,μετά τη σύγκρουση με τους Ανατολικό Γερμανούς γονείς της, με τον πατέρα επιφανές στέλεχος του κόμματος.Η Ιθάκη του είναι πλέον η δεκατετράχρονη εγγονή του, γιατί εκεί βρίσκει τον σκοπό στη ζωή του. Να της ανοίξει νέους δρόμους, μακριά από τις παρωπίδες της εθνικιστικής κοινότητας, που ονειρεύεται μια Γερμάνία, για τους Γερμανούς, δίχως ξένους και βλέπει παντού, αδυναμία της Δυτικής κοινωνίας να επιβιώσει, μαλθακότητα, ξενόφερτους εισβολείς και στοχοποιεί το ξένο και το διαφορετικό. Εδώ ο Schlink ξεκινά μια πανέμορφα δομημένη προσπάθεια να παντρέψει τον ηλικιωμένο βιβλιοπώλη, με την εφήβη εγγονή, μέσα από τα βιβλία και τη μουσική, αναγνωρίζοντας και γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο, με τους δικούς τους κώδικες, που αλλάζουν, συγκρούονται και βρίσκουν γραμμές επικοινωνίας. Η μουσική και τα βιβλία, η ανταλλαγή ιδεών, ο σκεπτικισμός και η δύναμη της γνώσης θα αλλάξουν τα πράγματα, αλλά η μισαλλοδοξία και ο φόβος θα γκρεμίσουν την σχέση παππού-εγγονής.
Σε ένα αλλιώτικο τέλος, ελάχιστα λυτρωτικό, η βία θα απωλέσει έναν σύμμαχο της. Οι δεσμοί αίματος θα επικρατήσουν ,αλλά δεν θα υπάρξει το ευτυχισμένο τέλος των Αμερικάνικων ταινιών. Η λύση θα δοθεί από το θάρρος, την ελπίδα και την ανιδιοτελή αγάπη που χαρακτηρίζει τον παππού και από μια εγγονή, που αναλαμβάνει το βάρος των πράξεων της. Ένα βιβλίο, προσωπικό, μια αναζήτηση σε μια σχέση με κενά και κρυφά σημεία, μια αναζήτηση πολιτική, πολιτιστική, που αναδεικνύει τελικά την αξία της τέχνης, της αγάπης και της αφοσίωσης που υπερνικά προκαταλήψεις και διαμορφώνει ανθρώπους, όσο είναι νέοι και πρόθυμοι να μάθουν και να αναθεωρήσουν. Διαβάζεται δίχως τέλος, δίχως σταματημό, σαν μια μεγάλη εξομολόγηση, ενός άνδρα στην χαμένη από καιρό γυναίκα του.
“Το Τραγούδι του προφήτη” – Paul Lynch (Gutenbeg)
Σκοτάδι προσωπικό, σκοτάδι μιας χώρας, μιας κοινωνίας, μια κατάβαση από το όλον στο τίποτα . Μια δυστοπία που αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε, γιατί είμαστε μακριά. Είμαστε άραγε?
. Εδώ η χώρα είναι η Ιρλανδία. Στην Ευρώπη, της οικονομικής ένωσης, των δικαιωματιστών, των συνδικαλιστών και των επιδομάτων. Όλα ξεκινάνε με μια σύγκρουση ανάμεσα σε ένα φοβικό Κράτος και έναν πατέρα τον Λάρι συνδικαλιστή και οικογενειάρχη που ταλανίζεται ανάμεσα στο συνδικαλιστικό καθήκον και την αγάπη για την οικογένεια. Η μυστική αστυνομία συλλαμβάνει, εξαφανίζει όμως ακόμα υπάρχει πίστη, ότι όλα είναι προσωρινά. Ότι όλοι θα επιστρέψουν. Οτι η καταπάτηση των δικαιωμάτων είναι σχηματική και εφήμερη. Η οικογένεια φοβάται, συσπειρώνεται και περιμένει τον πατέρα που συλλαμβάνεται και εξαφανίζεται. Η Αιλις τραγική μάνα κουράγιο βλέπει τον κόσμο της να διαλύεται. Δεν μπορεί να σταματήσει να ανησυχεί, να ψάχνει και ταυτόχρονα να σημειώνει τις μικρές αλλαγές στην κοινωνία γύρω της. Πως ο κόσμος χωρίζεται σε μέλη του κόμματος και τους άλλους, τους ανεπιθύμητους, τους αναλώσιμους, από τον εργασιακό χώρο, μέχρι τον κρεοπώλη. Το καθεστώς στοχοποιεί και ζητά συνεχώς νέο αίμα. Απαγορεύει για να προστατεύσει, δίχως αιτιολογία, μόνο με διατάγματα, φιμώνει δικηγόρους και πολίτες, ο χαρακτηρισμός ως αντιφρονούντα σημαίνει απόλυση, σύλληψη, εξαφάνιση.
Η Αιλις καρκινοβατεί μεταξύ του σε αρχόμενη άνοια πατέρα της και της υπό διάλυση οικογένειας της. Οι έφηβοι γιοι και κόρη της αντιδρούν, υποκρίνονται και επαναστατούν. Βλέπουν το σκοτάδι, να αλλάζει αρχικά την καθημερινότητα τους και μετά την ουσία της ζωής τους, από την απώλεια του πατέρα και του οικογενειακού αυτοκίνητου, στις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και τα σημειώματα για εμφάνιση στο αστυνομικό τμήμα, που σημαίνουν στράτευση ή εξαφάνιση.
Ο πατέρας χάνεται στα υπόγεια της μυστικής αστυνομίας. Ο μεγάλος γιος ο Μαρκ, χάνεται με τους αντάρτες, παίρνοντας θέση στον επερχόμενο εμφύλιο, ζητώντας να ζήσει. Η κόρη βυθίζεται στο σκοτάδι της άρνησης, ο μικρότερος γιος, ο Μπέιλι ενηλικιώνεται απότομα πριν χαθεί κι αυτός τραγική φιγούρα σε έναν εμφύλιο που έχει μοιράσει το Δουβλίνο σε ζώνες, έχει παραδοσει την Ιρλανδία βορά ανάμεσα στο Κράτος και όσους ζητάνε μια πιο ανθρώπινη ζωη με το όπλο στο χέρι, με τον υπόλοιπο κόσμο να παρακολουθεί αμέτοχος στην τηλεόραση, το αιματοκύλισμα μιας χώρας. Ένας απλός τραυματισμός του Μπέιλι σε βομβαρδισμό θα τον οδηγήσει από το χειρουργείο στο νεκροτομείο και τη μητέρα του στην απόγνωση, δίχως φανερή αιτία, γιατί το Κράτος ζητά αίμα.
https://musicandbooktales.blogspot.com/2025/07/paul-lynch-gutenberg.html
Στο σκοτάδι του τρόμου του εμφυλίου η αδερφή από τον Καναδά τους ζητά να διαφύγουν. Η Αιλις θα αρνηθεί. Ποιόν θα βρουν όταν γυρίσουν πίσω ο άντρας και ο γιος της. Όμως ο θάνατος του μικρότερου γιου της πυροδοτεί την φυγή. Μετανάστες στην Ευρώπη, διακινητές, διεφθαρμένοι υπάλληλοι, παραστρατιωτικοί και ένα μωρό και ένα κορίτσι που συμβολίζουν την δύναμη κ την ελπίδα για το αύριο. Όμως το σκοτάδι όσων έμειναν πίσω κρατά το βλέμμα της Αιλις μακριά από το φως. Η θάλασσα,το ανοιχτό πέλαγος γίνεται η ελπίδα ή το αβέβαιο μέλλον που είναι καλύτερο από το ζοφερό παρόν.
Πόσο αντέχει κανείς; Πότε είναι ο κατάλληλος χρόνος για να αφήσει τα πάντα πίσω και να φύγει; Ποια η σκιά της μνήμης ? Πόσο μετρά η ζωή των ζωντανών και ποια κινητήρια δύναμη προσφέρουν τα παιδιά σε μια μάνα στη δίνη της αποσύνθεσης του κόσμου της.
«Το τραγούδι του προφήτη» είναι σίγουρα ένα από τα βιβλία της χρονιάς τουλάχιστον για μια δυστοπία που πλησιάζει ή ήδη ζούμε, εσείς αποφασίστε, η σκέψη έρχεται πλέον δεύτερη, οι πράξεις μένουν.
«Και ο θεός βοηθός»- Γκενασιά, Ζαν- Μισέλ (Διόπτρα)
Από την Αλγερία στην μητροπολιτική Γαλλία, μια ιστορία με φόντο την ιστορία, για την εποχή της δημιουργίας, της καταστροφής, της χειραφέτησης και του πολέμου. Μάστορας, τεχνίτης στην δόμηση πολυπρόσωπων μυθιστορημάτων που οι προσωπικές ιστορίες συνυφαίνονται με τα ιστορικά γεγονότα του 20 ου αιώνα, ο Γκενασιά μας παραδίδει ακόμα ένα πόνημα, που θα απορροφήσει τον αναγνώστη του.
«Δεν επιλέγουμε τίποτα, βαδίζουμε απλώς στον χαραγμένο δρόμο, εκπληρώνουμε πάντα αυτό που ήδη είμαστε».Μέσα στην ευφορία ενός κόσμου που πρέπει να ξαναχτιστεί, το 1924, η Ιρέν γνωρίζει τον Ζορζ. Εκείνη είναι σερβιτόρα, αυτός ξυλουργός στα κινηματογραφικά στούντιο και μοιάζει στον Ροδόλφο Βαλεντίνο. Ένα βαλς στις όχθες του Μάρνη είναι αρκετό για να ερωτευτούν.Το πρώτο τους παιδί, η Αρλέν, γίνεται μέλος μιας μαγικής παρέας καθώς μεγαλώνει. Ο Ντανιέλ και τα δίδυμα, ο Τομά με τη Μαρί, είναι αχώριστοι με την Αρλέν, κι ας μην προέρχεται σαν κι αυτούς από πλούσια οικογένεια. Παρά την ταπεινή καταγωγή της, η Αρλέν θα προσπαθήσει να γίνει μία από τις πρώτες μηχανικούς στη Γαλλία – ένας δρόμος δύσκολος που θα απαιτήσει να θυσιάσει πολλά…
Συνυφαίνοντας άτυχους έρωτες, ξεχασμένες υποσχέσεις και παιχνίδια της μοίρας στο φόντο κοινωνικών και πολιτικών ανατροπών, ο Guenassia συνθέτει στο Και ο Θεός βοηθός το έπος ενός αιώνα – και μιας γενιάς που προσπάθησε να ονειρευτεί από πόλεμο σε πόλεμο, και είδε τις φιλοδοξίες της να πραγματοποιούνται ή να συνθλίβονται στο πέρασμα της Ιστορίας.»
«Τόκιο, η επιστροφή»- Ντειβιντ Πις (Τόπος)
Ένα μυστήριο, μια εξαφάνιση, τρεις δεκαετίες, Ιαπωνία, από την μεταπολεμική φτώχια και ανάπτυξη στην τεχνολογικά ηγέτιδα ΄χώρα του 90, το μυστήριο παραμένει ο κοινός κρίκος και κινητήρια δύναμη σε μια αστυνομική ιστορία, με ένταση.
Κάποιοι εξαφανίζονται…Τόκιο, Ιούλιος του 1949. Ο πρόεδρος Σιµογιάµα, επικεφαλής των Εθνικών Σιδηροδρόµων Ιαπωνίας, εξαφανίζεται µόλις µία µέρα µετά την ανακοίνωση 30.000 απολύσεων. Ο Αµερικανός αστυνοµικός ντετέκτιβ Χάρι Σουίνι αναλαµβάνει την έρευνα για τον αγνοούµενο.
Κάποιοι τρελαίνονται…Οκτώβριος 1964. Το Τόκιο προετοιµάζεται πυρετωδώς να υποδεχτεί τους Ολυµπιακούς Αγώνες και τα παγκόσµια φώτα της δηµοσιότητας. Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Μουρότα Χιντέκι αναλαµβάνει µια υπόθεση που τον αναγκάζει να έρθει αντιµέτωπος µε ένα έγκληµα από το οποίο κρυβόταν εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
Κάποιοι και τα δύο...
Τέλη του 1988. Ενώ ο αυτοκράτορας Χιροχίτο πεθαίνει, ο Ντόναλντ Ράιχενµπαχ, ένας ηλικιωµένος Αµερικανός, πίνει µπίρες δίπλα στη λίµνη Σινόζαµπου στο Ουένο, βέβαιος ότι η οριστική λύση του µεγαλύτερου µυστηρίου της περιόδου Σόουα εξαρτάται από εκείνον.
«Θα κάψω το Παρίσι» - Γιασένσκι, Μπρούνο (Έρμα)
Προφητικό όσο και δυσοίωνο, ένα μυθιστόρημα, για την απόγνωση της φτωχοποίησης που μιλά για ένα μέλλον που ίσως είναι ήδη παρελθόν δίχως επιστροφή, σε μια Ευρώπη παραδομένη στους δικαιωματιστές. Πολωνική λογοτεχνία με παγκόσμια απήχηση και βαθιά ενσυναίσθηση των αδιεξόδων του σύγχρονου Δυτικού.
«Ο νεαρός Γάλλος εργάτης Πιερ βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται όταν ξαφνικά απολύεται από τη δουλειά του, η αγαπημένη του τον εγκαταλείπει και ο σπιτονοικοκύρης του τον πετάει έξω. Άστεγος, πεινασμένος και βυθισμένος στην απόγνωση, ο Πιερ περιπλανιέται στους δρόμους του Παρισιού πασχίζοντας να επιβιώσει στον σκληρό και αδυσώπητο κόσμο που εκτείνεται πίσω από τα λαμπερά φώτα και τα ακριβά καταστήματα των πλουσίων. Όταν ένας φίλος του τον ξεναγεί στο Ινστιτούτο Παστέρ, ο Πιερ αποφασίζει να κλέψει δύο δοκιμαστικούς σωλήνες που περιέχουν πανούκλα. Η απελπισία και η απύθμενη οργή για ένα σύστημα που τον καταδίκασε στο περιθώριο τον ωθούν, την παραμονή των εορτασμών για την επέτειο της Γαλλικής Επανάστασης, να αδειάσει τους σωλήνες στη δεξαμενή που τροφοδοτεί το Παρίσι με νερό. Η πόλη μολύνεται, ο ιός εξαπλώνεται, οι νεκροί πληθαίνουν και ένας ανηλεής αγώνας για επιβίωση ξεκινά. Το μίσος και η βία διαποτίζουν τα πάντα, η εκλεγμένη εξουσία καταρρέει και το κοσμοπολίτικο Παρίσι χωρίζεται σε ζώνες όπου, μεταξύ άλλων, κυριαρχούν Κινέζοι κομμουνιστές, φιλοσοβιετικοί Γάλλοι, Αγγλοαμερικάνοι καπιταλιστές, θεοσεβούμενοι Εβραίοι και φιλομοναρχικοί Ρώσοι. Η πόλη παραδίδεται στις καταστροφικές φλόγες μιας πρωτοφανούς εξέγερσης. Τα όσα ακολουθούν είναι ικανά να αλλάξουν τη ροή της Ιστορίας.
Διάσημο αλλά και ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο την εποχή που δημοσιεύτηκε, μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες, το μυθιστόρημα Θα κάψω το Παρίσι πλέον κατατάσσεται στα μείζονα επιτεύγματα της πολωνικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα αποτελώντας ένα κρυμμένο διαμάντι του κεντροευρωπαϊκού μοντερνισμού. Ο Μπρούνο Γιασένσκι, με την περίτεχνη γραφή και την πρωτοποριακή αισθητική του, μας παραδίδει ένα ανατρεπτικό έργο ιδιαίτερης λογοτεχνικής αξίας που αποπειράται να φωτίσει τις ρωγμές και τις αντιφάσεις ενός κόσμου που γίνεται ολοένα και περισσότερο άδικος και καταπιεστικό»
«Η παραβολή του σπορέα»- Οκτάβια Μπάτλερ (Αίολος)
35 χρόνια πριν, η Μπάτλερ, διέθετε τις κεραίες που της επέτρεψαν να αντιληφθεί την άνοδο της κρατικής τρομοκρατίας, του υπερκαπιταλισμού και της ανάγκης για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Δυστοπική Επιστημονική φαντασία στην εποχή του, ζοφερός προάγγελος ενός μέλλοντος που είναι ασφυκτικό παρόν και επίκαιρο όσο ποτέ σήμερα.
«Καλιφόρνια 2024 – Ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών προκαλεί μια πρωτοφανή κρίση, επιδιώκοντας «να κάνει ξανά μεγάλη την Αμερική». Κοινωνικοί αποκλεισμοί και κλιματικό χάος, επιδημίες, φτώχεια, βία… Η βαρβαρότητα κυριαρχεί και όλοι αναζητούν απεγνωσμένα μια στοιχειώδη ασφάλεια. Η δεκαοχτάχρονη Λόρεν, κόρη ενός μαύρου πάστορα, γεννημένη μ’ ένα σύνδρομο υπερευαισθησίας στα συναισθήματα των άλλων, νιώθοντάς τα σαν δικά της, καταγράφει στο ημερολόγιό της όλα όσα βιώνει σ’
αυτήν τη σκοτεινή δυστοπία του υπερκαπιταλισμού και της κλιματικής αλλαγής.
Και αίφνης, μέσα σε μια νύχτα επέρχεται η απόλυτη καταστροφή: χάνει ολόκληρη την οικογένειά της από κάποιους πυρομανείς, προϊόντα – ή θύματα κι αυτοί; – της ίδιας νοσηρής κοινωνίας. Έτσι αναγκάζεται να καταφύγει στον Βορρά, κάνοντας με τα πόδια μια επικίνδυνη διαδρομή, στην επιθυμία της για έναν ασφαλέστερο τόπο και ένα νέο ξεκίνημα.
Η δυστοπία την οποία περιέγραφε 35 χρόνια πριν η Οκτάβια Μπάτλερ, συγγραφέας του Εξ Αίματος, δεν απέχει πολύ από ορισμένες καταστάσεις του σήμερα. Η Παραβολή του Σπορέα, το πρώτο βιβλίο της δυστοπικής σειράς Γαιόσποροι, διαδραματίζεται τη δεκαετία του 2020, τη δεκαετία που η σπίθα του παλιού κόσμου ή θα σβήσει αφήνοντας στο απόλυτο σκοτάδι την ανθρωπότητα, ή θα παραμείνει ζωντανή πυροδοτώντας κάτι νέο.»
«Η λάθος πλευρά»- Κόπο, Νταβίντε (Διόπτρα)
Μια μεταμόρφωση για την εφηβεία, την ανάγκη του ανήκειν και πως το κακό υποβόσκει ανάμεσα μας, χαρίζοντας την ηδονή της βίας ,πρόσκαιρη όσο και επικίνδυνη, παγίδα που κρατά τα θύματα της σε έναν ασφυκτικό εναγκαλισμό, ως τον αφανισμό τους.
«Τι ωθεί έναν έφηβο σαν όλους τους άλλους, από μια συνηθισμένη οικογένεια, να επιλέξει τον δρόμο του πολιτικού εξτρεμισμού; Ο Έτορε, που φεύγει από τα προάστια του Μιλάνου για να γραφτεί σε ένα μεγάλο λύκειο του κέντρου, νιώθει χαμένος, σε μια περιοχή και μια κοινότητα όπου δεν μπορεί να βρει αναφορές ή φιλίες. Σύντομα θα τα αναζητήσει σε μια νεοφασιστική ομάδα, αρχικά τυχαία και στη συνέχεια καλλιεργώντας ο ίδιος τη ριζοσπαστικοποίησή του, την απομάκρυνση από την οικογένεια και τους φίλους, ώσπου να οδηγηθεί, βήμα βήμα, στο αναπόφευκτο και τραγικό φινάλε. Μια ιστορία βίας και στρεβλής ενηλικίωσης, και ταυτόχρονα μια προσωπική εξομολόγηση, αληθινή και επώδυνη, για το δύσκολο ταξίδι της διαμόρφωσης ταυτότητας και τη σκοτεινή έλξη που μπορεί πάντα να ασκήσει το κακό.»
«Αμαλία, μια πόρνη στα αζήτητα» - Βασίλης Τζανακάρης (Ελληνοεκδοτική)
Αναμνήσεις μιας πόρνης μιας άλλης εποχής, γεμάτη αισθήματα, συναισθήματα, πληροφορίες σε ένα αφήγημα εν μέρει βιογραφικό, εν μέρει ιστορικό αλλά πάνω από όλα ανθρώπινο, σε μια πόλη που δεν κυριαρχούσαν τα κομπιούτερ και οι αριθμοί, αλλά οι άνθρωποι. Η Θεσσαλονίκη του 60, η Αθήνα, χαμένες ψυχές και ιστορίες από ένα παρελθόν ,δύσκολο, αλλά βαθιά ανθρώπινο.
«Η Αμαλία, μια πόρνη αγαπημένη…Μια πόλη στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων, η Θεσσαλονίκη. Μια χρονιά σημαδιακή για τη σύγχρονη ιστορία, 1963.
Στα τραπεζάκια του θρυλικού καφε-ζαχαροπλαστείου «Φλόκα», η Αμαλία, μια τραγική πρωταγωνίστρια των οίκων ανοχής, ξετυ¬λίγει με αφοπλιστική ειλικρίνεια το κουβάρι των αναμνήσεών της. Η Ελλάδα του Μεσοπολέμου, τα πορνεία, το νοσοκομείο Συγγρού, η «Σωτηρία» των φυματικών, η κατοχική Θεσσαλονίκη αποτελούν οδόσημα της συγκλονιστικής εξιστόρησής της.
Στο φόντο, η δολοφονία του βουλευτή της Ε.Δ.Α. Γρηγόρη Λαμπράκη και, λίγα χρόνια νωρίτερα, εκείνη του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, οι εκλογές της 3ης Νοέμβρη… πλαισιώνουν το συναξάρι της Αμαλίας, μιας πόρνης στα αζήτητα.»
Και μερικές μουσικές επιλογές
1. Night Flight Orchestra – “Give Us The Moon”
2. Ricky Warwick-“Blood ties”
3. Naxatras-“ V”
4. Mark Morton- "Without the pain"
5. Bernie Marsden- "Icons"
6. Smith/ Kotzen- "Black Light-White noise"
7. Von Hertzen Brothers- "In Murmuration"
8. H.E.A.T- “Welcome To The Future”
9. Robin McAuley- “Soulbound”
.jpg)
